Większość uczniów nie jest ludźmi i większość o tym nie wie. James wciąż musi kłamać, bo jeśli to wyjdzie na jaw, bójki zmienią się w magiczne pojedynki i nikt już nie będzie bezpieczny. Pomijając te drobne szczegóły, życie mija mu na sprzeczkach, rozwiązywaniu licealnych konfliktów, grze w pokera i rozwijaniu handlu wewnątrz szkoły. Przynajmniej dopóki Gloria nie postanawia zakochać się w chłopaku z tritanopią, a pewien malarz nie wpada Jamesowi pod prysznic. Inaczej: spis dziwactw Jamesa Devira, Edwina Needly'a, Glorii Rived i Wymonda Blance'a albo wprowadzenie do uniwersum Granicy Światów z perspektywy średnio zorientowanych członków pozarządowej organizacji do spraw migracji międzywymiarowej oraz dwóch frajerów, którzy wiedzą jeszcze mniej. Dla jasności: bxb jest na pierwszym planie, chociaż bxg rozwija się szybciej, a kilka par gxg jest tylko wspomniane. Okładka: supersymetria 2018-2021, ale dorzucam tu one-shoty

❝Sprawiłeś, że kwiaty wyrosły w moich płucach I chociaż są piękne Nie mogę oddychać ❞ A jego kochać się nie dało, kiedy na ironię losu, sam zakochiwał się łatwo. ℹ️#3 miejsce w zimowej edycji konkursu Splątane Nici, w kategorii romans.

„Z lekkim sercem dotknąłem plecami dna, uśmiechając się nieprzytomnie na granicy dwóch światów. Drewniany chłopiec spłonął, zdążyłem jeszcze pomyśleć, boleśnie świadomy ironii kryjącej się pod tymi słowami. A potem nie było już niczego..." Pinokio nienawidził swojego przezwiska nawet bardziej niż wszystkich gwiazd na nocnym niebie i wizyt u irytująco nieporadnych psychologów. Czasami zdarzało się, że nie potrafił sobie przypomnieć, jak miał naprawdę na imię, i zastanawiał się, czy kiedykolwiek usłyszy je znowu z cudzych ust, ponieważ najwyraźniej na to nie zasługiwał. W oczach rówieśników był po prostu dziwnym, niemym chłopcem z przechodzącą przez pół twarzy blizną, którą zakrywały jedynie wielkie okulary, obklejone brzydką, brązową taśmą. Nikt nawet nie ryzykował zbliżeniem się do niego, żeby przypadkiem nie zostać automatycznie pociągniętym w ciemne odmęty hierarchii społecznej. A jemu ten brak zainteresowania jak najbardziej odpowiadał. Do czasu, aż w końcu spotkał kogoś, kto stopniowo zaczął wyjmować zaschnięte drzazgi z jego serca, nie zważając na ich ostre jak brzytwy krawędzie. Niestety z powstałych w ten sposób ran na zewnątrz wraz z krwią wypływały głęboko skrywane wspomnienia, które Pinokio za wszelką cenę próbował zachowywać dla siebie. Prawda mimowolnie wychodziła na jaw coraz szybciej i przeciekała mu przez palce, dlatego nie wiedział już, czy nie lepiej byłoby zwyczajnie zostawić każdą z drzazg na swoim miejscu i nadal trwać w zepsuciu, będąc przynajmniej bezpiecznym od jakichkolwiek uczuć, bo to właśnie one doprowadziły go do takiego stanu... Cudowną okładkę, którą bez przerwy się zachwycam, wykonała niezwykle utalentowana @unluckyphilosopher ❤

wier(szyki)

a ty jesteś moją łódką.

była słońcem

Poznałem Aleksandrę na zajęciach teatralnych, co klasyfikowało naszą znajomość jako „niezwykłą", bowiem według ludzi, którzy mnie otaczali, sztuka nie była niczym interesującym. Jeśli o mnie chodzi, chciałem spełnić swoje marzenie i pokazać dziadkowi, wyjadaczowi z teatralnych desek, że też potrafię grać. Natomiast nie mogłem zrozumieć, co robi tam Aleksandra. Zawsze cicha, wydawać by się mogło, że zupełnie niezainteresowana ludźmi, a przecież to oni tworzą przedstawienie. Najbardziej jednak zdziwiłem się, kiedy otrzymała główną rolę męską. I chociaż moja duma nie potrafiła się z tym pogodzić, naprawdę dobrze grała. Jakiś czas później udało mi się odkryć jej sekret. Wcale nie grała. Po prostu była sobą - już nie Aleksandrą, a Florianem. Okładka: -felixo

Niemagiczny one-shot wolfstar

a deszcz moczył czerwone płatki różanych krzewów. ↳one shot, gxg, ocxoc, school!au

Wyjście z szafy nie należy do najprostszych zadań. Nie, kiedy rodzina na każdym kroku podkreśla, że odmienność jest zła; krzywdzące komentarze stale wywierają presję i odwodzą od potrzeby wygadania się nabliższym, tworząc niepotrzebny dystans. Clay, mimo to, lubi swoje życie, kocha swoją siostrę i od miesięcy wzdycha w ukryciu do starszego chłopaka, podziwiając go za całkoształt - za kuszącą beztroskę, godną pozazdroszczenia otwartość i ten cholernie zaczepny uśmieszek, przez który zapomina o bożym świecie. Chcąc odpocząć od codzienności, pozwala sobie na więcej niżby chciał, co skutkuje zwróceniem na siebie oczu zbyt wielu osób, w tym chłopaka, którego w życiu nie podejrzewałby o dobrowolne poświęcenie mu uwagi. Innymi słowy historia o tym, jak jedno spotkanie potrafi do reszty namieszać w życiu, a także o wpływie drugiej osoby, której bliskość jest w stanie pomóc podnieść się z samego dna. Powiązanie z "Dniami, które nie wrócą".