"Yüzüme iyi bak bu yüzü bu şeyi yaptığın için daha çok görüceksin." Hani az önce yoluna çıkmıyorduk? Bu sefer onların yaptığı gibi biz güldük. "Sen beni yine de başkalarıyla karıştırma." dedim kendimden emin bir şekilde. Azra bir adım atarak öne çıktı. Önce beni tutan çocuktan kurtardı. Daha sonra onlara doğru bir adı...
Şu an tam olarak neredesiniz? Yirmi numaralı otobüsün üçüncü koltuğunda mı? Evde, okulda ya da iş yerindesiniz. Kısa bir mola verdiniz ve pencere kenarında bir fincan kahve içiyorsunuz. Belki de bir arkadaşınızla buluşmak için yola çıktınız. Ne kadar da sıradan bir gün, değil mi? Her şey son derece normal! Hiç düşündü...
Başımı yerden kaldırıp kalbimi kıranlara kırıldığımı göstermeyecektim, güçlü ol dedim kendime güçlü ol. Yüzümdeki sahte gülümseyle "hayırlı olsun abi" dedim. Bundan sonra ne denebilirdi ki? O artık benim için, "abi" olacaktı, olmak zorundaydı. Benim karşıma elinden tuttuğu kızla geldikten sonra başka ne olabilirdi ki...
Yüzünde bu zamana kadar hiç görmediğim tuhaf bir ifade belirdi. Yana doğru bir adım atıp kulağına doğru eğildiğimde sessizce fısıldadım: ''Sana bir sır vereyim mi? Kalbini kırdığın bir kadına asla güvenme. Bu vereceğin en büyük yanlış karar olur. Yaptığın gibi...'' Sonra yerimde doğrularak gözlerimi hepsinin üzerinde...