Draco nie był skrzywdzonym dzieciakiem, zmuszanym do wywyższania swojej pozycji i kochającym w ukryciu szlame. Nie, nie, nie, zdecydowanie nie i jeszcze raz nie. Był nauczony takiego, a nie innego zachowania, więc robił to co uważał za poprawne. Ale jak wiesz, człowiek uczy się całe życie, a życie tego blondyna zaczyna się, tak właściwie, wraz z prologiem tego opowiadania. to po prostu fanfiction w którym Draco... właściwie to, sam się przekonaj; przeczytanie prologu zajmie Ci tylko 49 sekund!

Na wojnie nie ma zasad. Nigdy nie wiadomo, jakie zmiany przyniesie jutro; nie potrafisz przewidzieć, kiedy twoi przyjaciele stają się twoimi wrogami. I kiedy wrogowie stają się przyjaciółmi... Misja Dracona Malfoya z góry była skazana na porażkę, a Potter i Weasley komplikują jego pełne paradoksów i kontrastów życie jeszcze bardziej. Draco jak chodząca sprzeczność balansuje pomiędzy dwiema rozbieżnymi drogami: tchórzliwy i odważny, ignorancki i troskliwy, zły i dobry. Pragnący śmierci i usilnie chwytający się życia. Pełen nienawiści i...? I jest jeszcze ona 一 Hermiona Granger, rzucona sama w wir wojny, z wiarą w ludzi i w rychłe nadejście lepszego świata. Czas, by wreszcie wszystko zakończyć. By na nowo mieć czystą kartę. Bogowie wojny już dawno zostali zdetronizowani. Ich miejsce zajął Voldemort. 一 Alternatywa dla ostatniej części serii o Harrym Potterze, a przede wszystkim próba zajrzenia do głowy siedemnastoletniemu Draco Malfoyowi. 一 "一 Moja mama zawsze mówiła, że po urodzeniu jesteśmy jak czysta kartka papieru. W miarę, im dłużej żyjemy, na kartce pojawia się coraz więcej 一 obrazy, wspomnienia, myśli. [...] Tylko od nas zależy, czym stanie się nasza kartka. 一 Na mojej kartce widnieje kosmaty Mroczny Znak. I mogę obalić tę twoją śmieszną teorię 一 kiedy mi go rysowali, nie miałem właściwie nic do powiedzenia [...]".

Draco Malfoy? Pamiętam go. Ślizgon, ale tylko w teorii. Nie pasował do nich, był za słaby. Nazywali go też Śmierciożercą, ale tylko idioci, którzy go nie znali, czyli tak naprawdę cały świat. Znałam go trochę z innej strony. To oni wykorzystywali go i jego słabości. Był jedynie pionkiem w ich grze, marionetką podległą swym panom. Służył im, nawet myśląc, że występuje przeciw nim. Nie miał szans w tej nierównej walce. Pamiętam też jego rany po żyletce. Pamiętam nawet te chwile, w których zamykał drzwi, siadał na podłodze i płakał, pozwalając by łzy bezradności spływały po jego bladych policzkach. Pamiętam też jego ostatni uśmiech, gdy na mój widok lekko uniósł lewy kącik ust... Powtarzano mi, że najsłabsze ogniwa wygasają najszybciej. On był tego dowodem.