Cihanşah Serisi - I +18 - Yetişkin İçerik (Küfür, argo, cinsellik... içerir.) ♤ Geçmişin gölgesi, geleceğin kaygısıyla debelenirken, bir de bakmışsın ki yıllar geçmiş çoktan. Sen ise olduğun yerde karanlıklar içinde kalmışsın hiç yoktan. Anna Meryem AKSEL Bir kadının nefesinde soluklandığımda anladım ben canı, cananı... Nefis dediğin riyayla, hakikâtli kara sevdayı. Seyyid Han CİHANŞAH ♤ °° B.T : 06.11.2022 B.T: 04.05.2024 TÜM HAKLARI SAKLIDIR!!

Cihanşah Serisi - II Töre kitabı değildir. & Kitaplar birbirinden bağımsızdır, istediğinizden başlayabilirsiniz. & 1. Kitap tamamlandı 🌸 & "Alaca kızı," diye bağırdığında eve doğru attığım adımlarım sekteye uğradı. Dönüp ona bakmaya cesaretim yoktu, nitekim biliyordum, beni yine yaralayacağını adım gibi biliyordum. O beni hep yaralardı, bense suçumun bilinciyle dönüp de ona tek kelime edemezdim. "Alaca kızı," dedi bir kez daha, sesindeki o ısrarcı tını arkana dön demekti ki daha fazla kayıtsız kalamadım. Topuklarımın üzerinden ona doğru döndüm, gel gör ki yine de ona bakmaya cesaret edemedim. Bakışlarım karanlık bahçede geziniyordu. Allah'tan saat gecenin bir vaktine geliyordu da şu anâ kimseler şahit olmayacaktı. "Bana soruyorsun ya hani," dedi, es verdi ve buzdan farksız sesiyle ekledi: "Ne zaman dinecek bu öfken diye?" İşittiğimle yerde dolanan bakışlarım anında onu buldu. Kara gözleri bir ok gibi üzerime dikildiğinde, dudaklarında benden tiksindiğini haykıran bir gülüş belirdi. Ellerimi iki yandan yumruk yaptım, tırnaklarımı avuç içlerime batırdım, göz kapaklarımın içine dolup taşan gözyaşlarıma direnirken dik durabilmek için tüm gücümü kullandım. "Hiçbir zaman," dedi coşkuyla, ölüm fermanımı haykırır gibi. Ağır adımlarla bana doğru yürüdü, yanımda durduğunda aksi yönlere bakıyorduk; ben acıyla kasılarak, o ise nefretle köpürerek. "Sana olan öfkem de nefretim de hiçbir zaman dinmeyecek, Alaca Kızı." Tutmak için direndiğim gözyaşlarım ardı ardına dökülmeye başladığında dönüp bakmadı bana, beni nasıl bir enkaza çevirdiğiyle zerre ilgilenmedi, çekip gitti. O hep giderdi. Önce yıkıp döker, sonra da giderdi... 02.05.2024 - BT TÜM HAKLARI SAKLIDIR!

LEYLA Sevgisizliğin birine verilebilecek en büyük ceza olduğunu inanlardandı.Kalbi her ne kadar sayısızca hayal kırıklıkları ile dolmuş olsa da göz kenarındaki her an akmaya hazır göz yaşıyla umut etmekten vazgeçmezdi.İnat etmişti bir kere,bir gün onunda yüreği herkes gibi sevgiyle ısınacaktı.Bu yüzden de hiç hayal kurmadı,bir gün uğruna her şeyden geçecek kadar çok seveceği adam karşısına çıkarsa şayet işte o zaman en güzel hayallerini kurmak istiyordu.Çünkü gerçek bir sevgide hayal kırıklığı yaşamayacağını inanıyordu... BAHOZ Çocukluğu ölü bir adamdı.Geçmişinde hayatına dokunan eller bugününe ve yarınlarına çoktan kara çalmışlardı.Hayatını görev ve kurallar üzerine kuran Bahozun yüreğinde sevgiye,şefkate asla yer yoktu.. Esaret ;aşkı uğruna kanatlarından vazgeçen leyla ile karanlığının içinden gelen bir adamın tutkulu hikayesi.. Not 1:Bu hikaye sevgisizliğe inatla direnen bir kadınla,tek bir aydınlığı dahi olmayan adamın hikayesidir. Not 2: kurgunun sahnesine göre içerikte her şey olabilir olabilir.Hikayede yazdığım her şey karakterlerin düşüncesi üzerine kuruludur!!Gerçek ile hiç bir bağlantısı yoktur.

Sırf insanlar merak etsin ve okusun diye açıklama kısmına 18+ birşey yazmayacağım, Ve hikayemde 18+ çok azdır bunu dikkate alarak okuyun. *** "Gömleğinizi çıkarın lütfen" "Neden?" Genç kadının aralanan dudakları kocasının baskın sesi yüzünden geri kapandı. "Zarar gören yeri kaburgalarıysa, gömleğini kaldırır" diyerek ani çıkışını açıklayan Karatlı ifadesizce karısına bakıyordu. Doktor irice açtığı gözlerini Tamere çevirip ciddi bir ifadeye büründü. "Aslı Hanımın göğüs kısmında da bazı morluklar var...muane etmem gerek" Aslı'nın gözleri iki adam arasında mekik okurken kocasının lacivertlerinin anbean koyulaştığını farketti. Karatlı sinirle soluk verip koltuğa yerleştiğinde bu Aslı için bir nevi izindi. Gömleğin düğmelerini açıp üzerinden sıyırdı. Aynı gömleği reng sütyeni ile karşısında kaldığında Karatlı bu duruma daha fazla seyirci kalmayarak yerinden kalktı. "Giy üzerini!" Emrivaki sesi ve sert duruşuyla oldukca sinirli duran adama karşı gelmeyerek gömleği geri üzerine geçirdi. "Kremi ben sürerim Doktor. Sen kaburgalarına bak."

**Tamamlandı** Saçlarımın üstüne bastırdığı dudaklarının kuvveti arttı, "Küskün kız çocuğum." Tüm anlattıklarıma ağlamamıştım da tek cümle yarmıştı göğüs kafesimi. "Göğün bütün yağmurlarını taşıyan gözlerini severim." *** Bu hikaye olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar içermektedir! Tüm hakları saklıdır.

Tenimi okşayan soğuk rüzgar saçlarımın arasından girip soğuk bir ürperti yaratıyordu. Karanlık denizin sığ sularına bakmaktan kendimi alıkoyamıyordum. Gecenin ayazı çıplak tenimde hâkimiyet kurmuştu. Üşüme hissiyatını iliklerime kadar hissediyordum ancak geri dönmek istemiyordum. Bana söz vermiş olması zerre kadar rahatlatmaya yetmiyordu içimi. İnsanlar ona inanacaktı bana değil. Onun tek bir kelimesi benim cümlelerime denkti insanların gözünde. Aniden omuzlarımı kaplayan sıcaklık ile irkilerek arkama döndüm. O gelmişti. Koskocaman bu yerde nasıl bulmuştu beni?Omuzlarıma yerleştirdiği ceketini çekip alacak iken durdurdu beni. "Beni nasıl buldun?" Dudaklarının arasına koyduğu sigara ile benden birkaç adım uzaklaştı. Gözlerini yüzümde gezdirerek gözlerime tutsak etti. "Beni seni hiç kaybetmedim ki Adal." ... Tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kullanılamaz. Kapak tasarımı için @dreamerofuranus'a çokça sevgiler ve teşekkürler.🤍

Soğuk fayansa yığılmış bedenim üşüyordu. Cehennem çukurunda olmama rağmen titriyordum. Başaramama korkusu ölüm korkusunun yakında hiç idi. Beyaz fayans da yayılan kan beni korkutuyordu. Ölmek çok zordu. Acı içinde kıvranıyordum. Kapı açıldığında gözlerimi sıkıca kapattım. Ölmeyi bile beceremedim. Ölüm bile beni bu adamdan ayırmıyordu. .... Tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kullanılamaz.

Karanlıksan aydınlığa ulaşamazsın, Deliysen akıllıya. Siyahsan beyaza aşık olamazsın, Denizsen gökyüzüne. Ve aysan, güneşe dokunamazsın; Yanarsın. Savaştı. Savaşmak hayata tutunmanın, küf kokan duvarlar arasında nefes almanın tek yoluydu. Kanla sulanmış bedeniyle mutluluk için savaştı ve yolunu yağmurlu bir günde, darmadağın düşlerinin peşinden giderken kaybetti. Yılmadan, usanmadan yağmurun izlerini takip ederek o çamurla harmanlanmış tıkalı yolu buldu ve sır perdeleri tek tek aralanmaya başladı. Aniden... O yağmurlu günde başladı herşey. Hayatı o yağmurlu günde rayından çıktı ve ezberlediği yola geri dönmemeye tüm benliğiyle yemin etti. Belki de o yağmur ona Tanrı'nın bahşettiği tek çıkış yolu, acı kokan ilk ve son lütfuydu. "O karanlık bir melekti, bense karanlığın ta kendisiydim."

İki kalp vardı birbiri için atan. Ayrı yerlerde birbirlerini arayan iki insan. Defne ve Kuzey birbirlerini bulunca ne oldu peki? Neden her zaman mutlu son verir hikayeler, filmler? Aşık gençler evlenir ve mutlu son? Peki ya sonra ne olur? Bu çiftler hiç mi kavga etmezler? Kız hiç mi babasının evine gitmez mesela? Ya da erkek hiç mi kapıyı çarpıp çıkmaz? Neden evlilik hayatına dahil edilmiyoruz hiç bir çiftin? Bir yerden sonra monoton olacağı için mi? Okuyucu sıkılıp hikayeyi terk edeceği için mi? Hadi bu sefer bir değişklik yapalım. Çayınızı, kahvenizi alın. Çikolataları stoklayın. Okuma gözlükleri de gözlere takılsın ve Defne-Kuzey aşkına tanıklık edelim. Aşklarına, evlilik aşamalarına ve evlilik hayatlarına dahil olmaya... Bizimle misiniz?