Yarım kalan değil, hiç başlamayan bir sevdanın hikayesi.

Uyan Vanessa. Ruhuna gizlenen, irislerine yansıyan gücün farkına var. Aç avuçlarını, çevir semaya. Kapat gözlerini, ruhundan geçen kelimeleri fısılda. Sen yaratılmış olansın. Sen Tanrı tarafından kutsanarak yaratılmış olansın. Sen onun için yaratılmış olansın. Kalk Vanessa. Kutsandığın güce bürün. Kalk ve gözlerinin yıkandığı renge bak.

Tek sığınağı sessizlik olan adamın yuvasını, varlığımla darmadağın edişimin hikayesiydi bu. Silâhları en masum oyuncaklarıydı. Ve o, tehlikeli oyunlar oynamayı çok severdi. Mercanı anımsatan, yeşile kaçan ve denizde boğulan derin bir göz rengi vardı. Ona attığım her adımı karanlığa gömer, beni sessizliğine hapsederek eğitirdi. Fakat uğruna susmak, dilime düşen tüm kelâmlara değerdi. Elzem'in tenha sokaklarının karanlığında, gözlerimi varlığına açtığımdı o. Cehennemimdi o şehir. Ve sahibi olan o gaddar şeytana aşık olmuştum. Ama bilirdim ki şeytan dediğim o adam, herkese sağırken bir beni duyardı. Ben bu şehre esirdim. Ben Sessizliğe Esir'dim. Ben İzel Korhan, tek sığınağı sessizlik olan o adama, esirdim.

Aşiyan 3 Serilik bir kitaptır ve tüm seri tamamlanmıştır. ... "Sen benim evimsin Gülfem, şu tenin.." derken elini boynumda dolandırdı. "Sadece benim. Başkasının el sürmesine izin vermem. Sen buraya girdiğinden beri.." dedi elimi kalbinin üzerine koyarak. Avuçlarımın altında güçlü şekilde atan kalbini oldukça net hissettim. Sıcacık elini buz gibi elimin üstüne biraz daha bastırdı. "Başkasına böyle attıysa namerdim." Dedi erkeksi gür sesiyle. "Buralar hep senin." Dedi tekrar kalbinin üzerine bastırarak elimi. "Sen benim!" ..... Siddet, Küfür ve yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır. Rahatsız olanların başlamaması önemle rica olunur :)

Sessizliği dinliyordum. Seneler evvel sırdaşımken şimdi en azılı düşmanımdı. Belki huzur kollarında gizliydi fakat benim için değildi, delirdiğimi göremiyor muydu? Ben karanlığın soğuk kollarına aşık olan o kadındım. Sessizlik beni çıldırtırdı. Ben kan ve izdivaça tutsak olan o çaresiz kadındım. Sessizlik beni paklayabilir miydi? İplerini ellerimde tuttuğum bir geçmiş vardı fakat geçmemişti. Acı oradaydı, gözlerimle gördüğüm, sesini kulaklarımla işittiğim o adamdaydı. Uzandım. Dokunamayacağımı bildiğim hâlde parmaklarımı yüzüne uzattım ve "Karan," diye mırıldandım tenine bir milim kala. Dudaklarım dahi bedenimin her bir zerresi titrerken, "Beni hatırlıyor musun?" diye sordum fısıltıyla. Nefesimden nükseden acı, yüzünü yalayan hafif bir esintiydi onun için. Bakışlarımda gördüğü o karanlık, aslında onun ruhuydu fakat bilmiyordu. Bilemezdi, zira hayat en büyük kozunu bizim üzerimize oynamıştı. Yaklaştı. Her anını gözümü kırpmadan izlerken çenesini avucuma yaslayarak, "Kimsin sen?" diye sordu. Titreyen parmaklarımı yüzüne sardım, tenine sarıldım ve içim içimden çıkarken, bir damla gözyaşıyla kutladım bu acımasızlığını. Tanrı, onu özenle boyamıştı. Biliyordum, onda en değerli renkler saklıydı. Kimsenin adını dahi bilmediği, çıplak gözle göremediği tüm o renkler onda gizliydi. Göz kapaklarım titreyerek kapandı ve kirpiklerim birbirine karıştı. Zemherilerimi yeniden aralarken burnumdan sus çizgime uzanan bir sıcaklık hissettim fakat silmedim. Zira hissettiğim bu acı fiziksel anlamda beni bitirmeyecek olsaydı, ruhum diz kapaklarının üzerinde çürürdü. Başımın döndüğünü hissederken göğsüne yığıldım ve alnım sinesine hapsolmuşken, "Yalvarırım," diye mırıldandım acı içerisinde kahrolurken, "Al içimdeki bu acıyı benden, kurtar beni senden."