Bu yüzden kirpiklerini sev bir kadının Avuç içlerini Makyajsız yüzünü Uyku sersemliğini... Ezgin Kılıç

Bir sene içinde hamile kalmazsa bir daha asla anne olamayacağını öğrenince Aslı'nın önünde iki seçenek vardı; durumu kabullenip kaderine razı gelmek ya da hemen evlenip hamile kalmak. Bir kadına verilen en güzel özelliği kaybetmek istemeyen Aslı, ikinci seçeceği seçti. Nasıl olsa bir sevgilisi vardı ve onun yanında olurdu? Fakat beklemediği bir şey oldu ve sevgilisi onu yüz üstü bırakarak, terk etti. Anne olmak isteyen Aslı'nın artık tek bir seçeneği vardı; acilen uygun bir aday bulup evlenmek. Bunun için en doğru aday da ünlü iş adamı Onur Güral'dı. Aslı asla evlenmek istemeyen bu adamı evliliğe nasıl ikna edecekti? *** "Benimle evlen" "Ne?" "Lütfen benimle evlen" "Sen ne saçmalıyorsun?" Aslı da gerçekten saçmaladığının farkındaydı ama başka çaresi yoktu. O lanet kontrolden sonra yapacağı hiçbir şey kalmamıştı. "Bak biliyorum saçma ama benim bir bebeğe senin de özgürlüğüne ihtiyacın var. Sen bana bir bebek ver, ben de senin istediğin özgür hayatı yaşamanı sağlayayım" dedi. Onur işte şimdi bu kızın bir deli olduğuna emin olmuştu! ****

*** "Hiçbir şey beni senin bu korkaklığın bu ilişkiye sahip çıkmayışın kadar üzemez. Seni seviyorum diye senden vazgeçemiyor değilim. Bugün olmaz yarın. Vazgeçerim. Bir başkasına aşık olurum!" dedim öfkeyle. Elini ağzıma kapattı, bir elini belime koyarak bedenimi kendine çekti. Savrulan bedenimin eğer tutmasaydı düşeceğine emindim. Ellerimi göğsüne koydum. Gözlerinin içine bakarken çatık kaşlarının altındaki yeşil gözleri, benim günlerdir denediğim ama yapamadığım şeyi yapıyordu. Öfkesini, bedenime ince ince işliyordu. "Madem öyle... Hazırlan." Elini çekmediği için anlamadığımı sadece bakışlarım ile iletmeye çalıştım. "Bir ay sonra nişan, şubat tatilinde düğün." Ben söylediklerinin etkisi ile şok olurken arkasını döndü, bizim evin bahçesine doğru bir iki adım attı. Ondan çıktığına emin bile olamadığım gür bir sesle bağırdı. "Aytekin!" Kalbim korku ile kasılırken yanına koştum. "Ne? Ne yapacaksın? Hey!" Beni dinlemedi, önüne geçip durdurmaya çalıştığım bedenini sola kaydırdı, bir daha bağırdı. "Aytekin!" Bizim evin ışıkları ile birlikte Cemile teyzelerin ışıkları da açıldı. "Ferhan..." Dediğimde bakışlarını ağabeyimin penceresinden bana çevirdi. "Ferhan yok..." dedi alayla. "Ferhan ağabey diyeceksin." Ellerini havada iki kez itiraz edercesine salladı. "Pardon! Korkak, gururlu, aptal ve sevmeyen Ferhan ağabey diyeceksin!" Bizim evin kapısı açıldığında son kez onu durdurmaya çalıştım. "Ferhan böyle değil. Bir anlık öfke ile değil!" dediğimde ellerimi tuttu, göğsünden indirdi. "Ne bağırıyorsun lan?" diyen ağabeyime aldırmadan bana bakarak konuştu. "Gözünde adamlığım kalmadı ya, bırak onun gözünde de kardeşliğimiz kalmasın. Ama sen..." Bakışlarını yanımıza gelmesine bir iki adım kalan ağabeyime çevirdi. "Bu saate sonra vazgeçme hakkına sahip değilsin." ***

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

Ona dolu dolu bakan bir çift göze bakmamaya çalıştı.. Küçüğünden farklı olarak karşısında dikilen kaşlarını çatmış, bakışlarının soğukluğu ve öfkesi ile hem yaralı hem öfkeli dişi aslanı andıran kadının üzerine çevirdi bakışlarını.. "Gidiyorum.." "Git!" Geri çekilip kapı kolunu çevirecekken kalbini paramparça eden ses doldu kulaklarına. Sesinden her an ağlayacağı belliydi.. "Gitme.." •Oct 3, 2016•

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Ardından Ecmel kahvesini uzattı Muâz'a. Diğerleri de belli etmeyerek Muâz'a bakıyordu. Onu ilk defa bu kadar insanî bir davranış sergilerken görüyorlardı. Hatta onu bu kadar insan içine karışmış ve sakin olarak da ilk defa görüyorlardı. Bu yüzden olsa gerek babası oldukça tedirgin Muâz her ân bir olay çıkaracakmış gibi diken üstündeydi. Muâz elinde ki fincanın kulbunu kavrarken hoşnutsuz bir bakış attı içine. Ardından dikkatle küçük bir yudum aldı. Hepsi gizliden-açıktan onu izliyordu. İlk yudumdan sonra biraz dursa da ne yüzünü buruşturdu ne de kahvenin tadına dair bir izlenim bıraktı. Büyüklerin sohbetini dinlerken sakin bir şekilde kahvesini içmeye devam etti. "Kahveyi mi değiştirdin?" Diye sordu Efna. Şimdiye çocuğun şuraya yıkılmış olmasını bekliyordu. Diğer gözler de ona dönerken başını iki yana sallayıp reddetti. "Ben de şaşkınım." İmkânsız dedi, gurur. Riskli dedi, tecrübe. Manasız dedi, mantık. Yine de denemeye değer dedi, kalp.

... -Buna mı ulan ? Mahallenin en zengini sana talip olmuşken sen bu taksici parçasına mı kaçtın?' Nilüfer gözlerinden akan inci taneleri ile sıkmıştı parmaklarını. Açık mavi gözleri bir babasında , bir de babasının hemen ardına sıralanmış iri kıyım ağabeylerinde dolanıyordu. Yanlarında bir de o damat dedikleri pısırık herif vardı ki , değil onunla evlenmek, yolda görse karşı kaldırıma geçerdi ! Boğazından sert bir yutkunma geçerken babasının dediği ile gözlerini kaldırıp ona şaşkınlıkla bakan taksiciye çevirdi bakışlarını. Sol yanına doğan güven hissi onu yanıltmayacaktı. Hem o sümsük herife yar olacağına hiç tanımadığı bu taksici parçasına karılık etmeye razıydı! Elini kaldırıp Kenan'ın direksiyon sallamaktan nasır tutan büyük avucuna sardı narin parmaklarını. Ve genç adam şaşkınlıkla susup kalırken titreyen bir sesle cevap verdi. -Ona kaçtım. Taksiciye kaçtım ben baba !'

"Seviyor musun onu?"dedim titreyen sesimle. Gözlerini acı çekiyormuş gibi kapattı. Elimi ittirdi. Elimi yanağına koydum. "Yapma..."diye fısıldadı fakat yanağını avcuma yasladı. Gözlerim sulanmıştı. Onu o kadar çok özlemiştim ki... "Seni çok seviyorum Saruhan..."diye fısıldadım dudaklarına doğru. "Sus..."dedi tekrardan acı çekiyormuş gibi. Sonra ansızın oldu. Bir anda eğildi ve dudaklarını dudaklarıma bastırdı. İki elini de belime koydu ve beni sertçe kendine çekti. Öpüşü o kadar istekli ve tutkuluydu ki...Nefes nefese kalsakta kopamadık birbirimizden. Kaç dakika o ağacın altında öpüştük bilmiyorum ama dudaklarım zonklamaya başlamıştı. Sanki günlerdir sussuz kalmış suya kavuşan çölde ki bedeviler gibiydik... Nefes nefese geri çekildim.Arkamı döndüm ve koşarak uzaklaştım. Ellerim dudaklarıma giderken yüzümde tuhaf bir tebessüm oluştu. Son anımsadığımda Saruhan'ın bana eskiden baktığı gibi bakmasıydı. Aşkla. ***