Za nimi był cholernie trudny rok, pełen bólu i cierpienia. Każdy przeżywał odejście najbliższych na swój sposób, lecz trzeba było ruszyć dalej. Czekali na ten dzień bardzo długo, lecz w końcu on nadszedł. Nic ani nikt nie miał prawa go zepsuć. Za dużo przeszli w ich wspólnym, prawie dziesięcioletnim życiu, aby to wydarzenie nie doszło do skutku.

Jej serce potrafiła uleczyć tylko jedna osoba, która odeszła. Teraz musiała się podnieść i walczyć dla ich córki.

- O czym wiedziała jako jedyna? - Stark odsunął od siebie asystentkę, łapiąc ją za brodę. Ze dziwieniem wymalowanym na twarzy lustrował przekrwione białka Potts, zalane łzami blade policzki oraz wymalowane na różowo wargi. Jej oddech był bardzo płytki; chaotycznie łapała każdy haust powietrza. - Tony, to nie jest dobry moment na taką rozmowę - podeszła do okna, z którego rozciągał się widok na nocne miasto i port. - Owszem jest. Z tego, co wiem jesteśmy przyjaciółmi. A przyjaciele chyba są ze sobą szczerzy, tak? - w gardle formowała mu się ogromna gula, walczył z nią, by nie odebrała żadnego słowa, które chciał wypowiedzieć.