Çocukluğumda öğrendim ben. Doğan güneşin batmaya mahkum olduğunu ve her yazın sonunda çetin bir kışın beklediğini... Güller bin bir hevesle açsa da nihayetinde kuruduğunu ve gecelerin soğukluğunu... Çocukluğumda öğrendim ben ölümün o soğuk yüzünü. Annemi kaybettiğimde daha yas tutamayacak kadar küçüktüm. Anlık tutulmayan yaslar zamana yayıldığında acıyı hafifletmiyormuş meğer. Aksine vedasız gidişler daha çok hüzün olup çörekleniyormuş yüreğin bir köşesine. Acılar yüreğimin bir köşesinde her daim nöbet tutarken zamana yenik düşüp ben de büyüdüm. Artık genç bir kızım. Hem de en evde kalmışından... Çok mu çirkinim? Ya da bahtsız... Kader yolunda ilerde benim için hazırlanmış imtihanlardan bi haber acılarımı yudumlayarak yürüyordum. Zamanın içinde beni nelerin beklediğinden habersiz... Üvey annemin 'Evde kaldın! Başıma kaldın!' sözleriyle beni iğnelediği bir sabah kapıma gelen görücüyle hayat imtihanım şekillenmeye başladı. Sonra belki de hayal bile edemeyeceğim bir hayatın ortasında buluverdim kendimi. Aşk denen kavramla tanıştım önce. Sonra şükrettim daha önce acı diye yüreğimde büyüttüklerime... Ve aşkın şarabından yudumlayıp sarhoş olduktan sonra öğrendim hayatımı değiştirecek o büyük sırrı...

Bu öyle bir yangın ki biz seninle yanmadan ben gecenin sabahın da senin teninde soluklanmadan sönmeyecek..

☚ +18 (Yetişkin içerik)☛ 'Seninle sürekli sevişmeyi hayal etmem beni arsız kılar mı?' diye sordu. Teninden yükselen parfüm kokusu burada ki havasızlıktan daha çok nefesimi keserken, elimi erkekliğine atıp, 'Tıpkı seni içimde istediğim gibiyse buna arsızlık denmez. Buna şehvet denir.' dedikten sonra parmak uçlarımı erkekliğine sardım. Gözlerinde milim oynama olmazken pes etmek yerine ellerimi hareket ettirdim. Hızlanan hareketlerimle göğüslerimi bırakıp, 'O zaman ait olduğu yere girsin.' Beklenen an yaklaşırken çürümüş kan kokan pijamam yırtıldı. Kadınlığım gözler önüne serilirken, 'O kadar güzel ve parlak ki.' deyip tek parmağını kadınlığımda gezdirmeye başladı. 'Çok dar. Sıcacık. Islatalım biraz.' Dudaklarının arasında biriktirdiği tükürüğünü kadınlığıma atıp erkekliğini tuttu. Duvarlarımda yanma hissiyle parmaklarımı sıkarken erkekliğinin tamamını rahmimle buluşturdu. Kasılan kadınlığımla derin inleme firar ederken tıpkı onun gibi çığlık atarak inledim. Göz bebeklerinde ki titremeyi görünce derin nefes alıp, daha fazla etkilenmesi için kalçasına bacağımı sardım. Attığı her darbeye attığım inlemeyle lanetli gözleri kapandı. İnlemesi dudaklarından firar ederken dudaklarıma bir tebessüm yerleşti. Bir erkeğin en savunmasız olduğu andı bu. Hızla elimi yatağın köşesine sakladığım demir parçasına attım. Parmak uçlarım onu sıkıca sararken derin nefes alıp elimi kaldırdım. Günlerce duvar dibinde ucunu sivrileştirdiğim demir parçasına tüm gücümü verdim. Parmak boğumlarımda ki kasılmayla elimi hızla tenine bastırdım. Demir parça tenini delerken, kadınlığımın duvarları menisiyle kirlendi. Karanlığın bitme vakti gelmişti. Bunu Han ve Asuhan başarmıştı... *** Kapak tasarımı için Şehri Alem'e sonsuz teşekkür ederim. ***

(+18 yaşa uygundur) Şiddetli arzuları yalın ruhunu kamçıladıkça zıvanadan çıkıyordu... Her yanını ateşler basmış gözlerinin akı şehvetinden kana susamış bir vampir gibi kızarmıştı.. Heyecandan göğüs kafesi kalaycı körüğü gibi şişip iniyor, aldığı her nefesi geri verirken hırıltılı sesler çıkartıyordu... Yuvasında fırıldak gibi dönen mucuk gözleri hazzın doruğunu yaşayan hislerine ayna tutuyordu... 9.Ocak.2022

Aras Soykan, Kendi karanlığının içinde, kaybolmuş ruhunun son parçasında nefretini, öfkesiyle körükleyerek intikamına tutundu. İntikamı, aradığı gerçekleri ondan adım adım uzaklaştırırken, kendisini yeni bir oyunun pençesinde; dağılmış bir ailenin parçaları arasında buldu. ~~ Başlangıç: 20.01.2015 Bitiş: 04.03.2018

Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı. Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı beklerdi. Silinince de geçmezdi üstelik, izi kalırdı her lekenin. Birinin uzmanlık alanı matematik. Bir diğerininki psikoloji. Biri kendini bilime adamış. Biri ise tüm kilitlerin anahtarıymış. Ve aralarına son katılan, üstün görsel zekâsı sebebiyle 'fotoğraf makinesi' olarak tanınan bir kadın. Onlar izbilimci. Onlar Analizci. ⚓ Not: Bu kurgu travma sonrası stres bozukluğu, obsesif derecede takıntılılık durumu, intihara meyilli ruh hali gibi tetikleyici olabilecek ögeler ve cinsellik içermektedir. Bu sebeplerden dolayı yetişkin içerik kategorisindedir.

Arden Akağaç, yüzünü yeniden bana yaklaştırınca burnunun ucu benimkine değdi. Buz gibi nefesi dudaklarıma çarparken gözlerimi açık tutmakta zorlandığımı fark ettim. "Sen," dedi nefesi hala dudaklarıma çarpıp tenimi yavaşça kuruturken. "Görmen gerekenden fazlasını gördün." Avuçlarımın içinin terlediğini hissettim. Dudaklarından sızan kanı gördüğümü biliyordu! Nasıl olduğunu bilmiyordum ama biliyordu işte! "Ben karnım doyduğunda..." Durup bir an için kopkoyu dudaklarını yaladı. Ardından tekrar konuşmaya devam etti. "Bedenim başka bir şekilde acıkır." Araladığım gözlerim ardına kadar açılırken başımı ondan uzağa çekmek istedim ama yapamadım. Gidemedim, kaçamadım. Aptal topuklularım bir milim bile oynamadı. Aksine öylece durdum. O bana beni yiyecekmiş gibi bakarken ben sadece durup her yeri saran tuhaf kokusunun başımı döndürmemesini diledim. "Gerçekten neyden bahsettiğini bilmiyorum. Seni tanımıyorum bile." Elimi korkarak göğsüne koydum. "Seni tanımıyorum." Sonra parmaklarımla sert göğsünü ittim. Arden, kıpırdamadı bile. Parmaklarım siyah kaygan gömleğini neredeyse delecekken o kıpırdamadı bile. Sadece bana baktı. Avladığı, kaçmaya çalışan tavşanının gözlerine baktı. Kızıl irisler zevk aldığını düşündüren bir şekilde yavaşça parlarken aklımın bana türlü oyunlar oynadığını düşünerek o gözlerin sabitlendiği ciğerlerimi şişirip son bir nefes aldım. Keyifle beni izlerken bir anda eğilip kolunun altından, beni hapsettiği minicik yerden kaçtım. "Ah Gece," dedi Arden keyifle. Bir anda arkamda bitiverdi. Belimden yakalayıp beni kendi bedenine bastırdı. Saçları omuzlarıma çarparken aldığı derin nefes boynumdaki tüm tüyleri dikleştirdi. "Öyle güzel kokuyorsun ki. Kanını emmemek ziyan olur." Bir taşın süslediği zarif işaret parmağı boynumu yavaşça okşarken gözlerimi kapattım.

-SON 1 BÖLÜM- Melinaya gelen mesajlar, hayatını paramparça eder. Bilinmeyen numara, onu sadece tehdit etmekle kalmaz. Arkadaşlarına ve sevgilisine ihanet ederek suç ortağı olmaya zorlar. Kaçacak yeri yoktur, ya oyuna dahil olacak ya da her şeyini kaybedecektir. Okulun kraliçesi Riva Atabay ve dikkatleri üzerine toplayan çapkın Barış Dündar... Birbirlerinden nefret ederken, o gece yaşananlar bütün dengeleri altüst edecektir. Bilinmeyen numara ise herkesi oyunlarıyla sarsarken onları dipsiz bir karanlığa sürükleyecektir. Bir mesajla başlayan bu oyunda, güvenin bedeli ihanetten daha ağır olabilir. Çünkü bazen en yakınında duran kişi, seni en derinden yaralayacak olandır. Gizlenen her gerçek, seni avlamaya hazır bir tuzaktır. Ve Averd Lisesinde maskeler düştüğünde, kimse göründüğü kadar masum kalmayacaktır. Kim dost, kim düşman? Kim gerçekten masum, kim karanlığın parçası? ❗️Kurgu, karakterler ve kitabın içinde yer alan efsane de dahil şahsıma aittir.

"Bir katilden kaçıyorsun, mezarlığa saklanıyorsun, bir hayaletten yardım etmesini istiyorsun, sonra katilin tarafına geçip hayaleti öldürmeye çalışıyorsun. Metanetli ölü'm, mezarlıkta uyandığında katilin çoktan seni öldürdüğünü anlayamadın mı?" Andras. Hiçbir şey demiyor ve sizi Açelya'nın limonları, Andras'ın yüzükleri, James'in defterleri, Sergey'in kıvırcık saçları, Egor'un çiçekleri, Aleda'nın karikatürleri, Atilla'nın silahları ve Sena'nın fısıltılarıyla yalnız bırakıyorum.

Düzenlendi ✔️ Gece, çocukken yaşadığı bir travma sonucu konuşamayan bir kızdır. Normal insanlar gibi yaşamak ve kaybettiği sesini kazanmaya çalışırken onun kadar karanlık ve acımasız bir geçmişe sahip olan kimilerinin Barbar olarak tanıdığı eski bir mafyayla, Barlas'la, tanışmasıyla o Barlas'tan hayatı; Barlas ise ondan aşkı öğrenmeye başlar. *** Bir süre hareket etmediğini fark edince gözlerimi ona çevirdim. Elindeki siyah gül dikkatimi çekti. Onu nasıl fark edememişim? Çocuğun yüzüne bile bakmadığından olabilir mi? İç sesimin haklı olduğuna kadar verip elimle çiçeği işaret ettim. Barlas yüzünde zerre mimik oynatmadan çiçeği bana uzattı. "Senin için." diyerek avucuma bıraktı. "Gerçeğini koparmaya kıyamadım." Demesiyle çiçeğin sahte olduğunu fark etmem uzun sürmedi. "Sahte de olsa çok güzel. Teşekkür ederim." "Konuşamasan da sessizliğinin bile güzel olduğu gibi." diyerek eklediğinde yüzümde oluşan geniş gülümsemeye engel olamadım. Barlas&Gece * "Diller konuşamazsa kalpler konuşur." * -Az biraz küfür içerir. Keyifli okumalar dilerim... *Reklam yapma be canım..* ©Tüm hakları saklıdır. Çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır. 20.06.2022 #1 çakır 31.07.2021 #1 masum 31.07.2021 #1 suskun 20.07.2021 #2 travma 31.07.2021 #1 sessizlik 20.07.2021 #5 barlas 20.07.2021 #2 gece 20.07.2021 #1 bihter 20.07.2021 #1 behlül 08.08.2021 #1 serseri 14.11.2021 #1 çete