Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Tür: Gizem, fantastik🎭 Konusu: Yirmi yılda bir uğrayan Talanoa Tiyatrosu geldiğinde kasaba hiç de böyle şeylerin yaşanacağını ummuyordu. Gelişen birtakım olaylar felaket niteliğindeydi: nehir kızıla dönmüş, sık sık zelzeleler yaşanıyordu. Perlita ise tiyatronun her gün başladığı vakitte evindeki saatin durduğunu fark etmişti. Tüm bunlar tesadüf olabilir miydi? Bu yaşananlar Perlita'nın gözüne ne kadar felaket gibi görünse de tiyatro binasının ışıltılı görünümüne, dehşet verici açılışına kendini kaptırmıştı. Parıltılı oyun biletini alırken boş bir satır gördü, ondan dileğinin yazılması isteniyordu. O da yazdı. Kendi felaketini de bu şekilde yazdığını tahmin edememişti.

O, aslında kimdi? Bir adam, gizemlerle dolu... Geceleri, şehrin karanlık sokaklarında Barut ismiyle hayat buluyor. Ve şehrin yüzlerce mahallesinden birinde genç bir kadın, onlarca yazma girişimine rağmen asıl romanını yazmak için ilham kaynağını bekliyor. Barut, Şifa'ya ilham kaynağı olabilecek mi? Peki Şifa'nın tanıdığı kişi gerçekten Barut mu?

Huysuz ve yalnız bir adam. Münasebetsiz ve geveze bir komşu. Ve ikisini bir araya getiren sürprizlerle dolu bir akşam. "Hayatta öğrendiğim her şeyi üç kelime ile özetleyebilirim. Hayat devam ediyor." -Robert Frost Pişmanlıklarla, ikinci şanslarla ve kayıp kedilerle ilgili kısacık bir hikaye. Söyleyemediklerinden pişmanlık duyanlara, ikinci şanslara inanlara ve kedisini kaybedip gecenin bir vakti onu aramaya çıkanlara ithaf edilmiştir. Keyifli okumalar! Kapakta kullanılan çizim Pascal Campion'a aittir. Illustration Credit: Pascal Campion

Güneş batarken sedyenin üzerinde duran telefonumdan bildirim sesi gelince birkaç saniye telefonuma boş boş baksam da tekrar dışarı çevirdim bakışlarımı. Ama ardı ardına mesajlar gelince ayaklanıp telefonumu elime aldım ve bilinmeyen numaradan gelen mesajlara baktım. Kimden: +905********* Karşıdan karşıya geçer gibi sev beni! Önce bana, Sonra bana, Sonra yine bana bak:) Bu da neydi böyle? KİTABIN BAŞLIĞINDAKİ YAZIM HATASI BİLEREK YAPILMIŞTIR. AYRICA REKLAM YAPANLARIN YORUMLARI SİLİNECEKTIR.

Polisiye roman yazmak için kendini tüm dünyadan soyutlayan bir kız, bir gün karşısındaki apartman dairesine taşınan fazlasıyla tuhaf olan adamdan ilhamla bir dedektif karakter yaratır ve bu sebeple adamı her gün izlemeye başlar. Ve bu, peşinden fazlasıyla ilginç, komik ve romantik olayları da peşi sıra getirecektir. "Masalın başında, zehirli elmayı onun avucuna bırakıp, kendi masalımı terk edeceğim." TÜM HAKLARI, EPSİLON YAYIN EVİ TARAFINDAN KORUNMAKTADIR. ÇALINTI DURUMUNDA, YASAL HAKLARA BAŞVURULACAKTIR.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.