ahh! yüreğimde öyle Bir boşluktu ki tarif edilemez tamda eski günlerdeki gibi, elime kâğıt kalem alipta yazmak; resmen ruhumda bir sızıydı. hemen yazmaya başladım nasilda özlemişim, gözlerimdeki ıslak lığın kirpiklerimden taşmasına mani olamadim . boğazım da yıllarca yazamamamin verdiği hasret düğümü ile yazıyorum,peki neydi bende ki yazmamış olmamin sebebi ya da yazamamamin sebebi neydi diye düşünmeye başladım, ve hatirladim evlilik sonrası anlaşılamamak,o ruh ikizine denk gelememek tam da evlilik buhranligi,hayal kırıklığı, bir tarafı toparlayamadan diğer tarafa dağılmak gibi... Ya!kitaplar sahi onlara ne olmuştu da bunca uzak kalmıştım.kendime sitemle bana neler olmuş diye vijdan yapıyordum,oysa kitapları nasilda özlemiştim ,bu özlemi hep yüreğimin bir kenarında hissederdim ama bir şeyleri bertaraf edipte onlara zaman ayiramazdim buda benim pasifligim diye yakınmaya başladım keşke herşeyi Boşverseydimde bir tek kitaplarım kalsaydi . kimilerine göre "kitap"zaman kaybıydı ama aksine beni ve ruhumu tamamlayan öbür yarım yegane sevdam kendim için yaptığım tek mutluluğumdu. Bu günüme binlerce kez şükrederek yüce rabbimden devamını diliyorum .