Kardeşlerinin son nefesiyle Beronyalar ağlamaya başladığında diyarı sessizlik kapladı. Dengeyi tutan buz kırıldı, ateş savruldu. İtaat etmeyip güçlü olan tüm dengeyi kendi etrafına topladı. O gün bir nefes verildi. Verilen bir yemin bozuldu. İhanetin kılıcını kuşanan birisi, hançeri kalplere sapladı. Saplanan hançerden çıkan kanlar, bir nefes bahşetti. Bahşedilen nefes, diyardaki dengeleri bir kez daha sarstı. Dengeyi kendisine toplayan krallık, nefretle kutsandı. Kanlı aya bakılıp tanrıçalara yeminler fısıldandı. Fısıldanan her bir yemin, tenlerde izini buldu. ***

Aniden gelen değişikliğin üstesinden gelmeye çalışırken, geçmişten gelen çakıl taşına takılırsan kimi suçlarsın? Lacivert kağıtlar, sığınaklar, maviyi seven siyah insanlar, ve kendini bu kargaşada bulmuş bir kızıl tilki. Geride bırakılamamış geçmiş, ben her şeyimi kaybettim... ~ Hâlâ yazım aşamasında, yazar aktif.

17 ekimde bulunan bir ses kaydı ve alanında uzman iki Ruh Bilimcinin korku dolu serüveni... umarım beğenirsiniz bana destek olursanız çok sevinirim... -BİLGİLENDİRİCİ:#1 -KORKUNÇ:#40 -BEST:#25 -PARANORMAL:#116 -BOOK:#100ü

Korku.. Vücudumu ele geçirip aklımı bulandırıyordu. Bacaklarımın titremesine engel olamıyordum. Ağzımı kapatan koca bir el yüzünden sesim çıkmıyordu. "Ses çıkarma ki canını acıtmayayım" kulağıma çalınan ses o pisliğe aitti. Hıçkırıp ona yenilmemek için dudağımı kemiriyordum. Öyle bir durumdaydım ki nefes almakta bile zorlanıyordum. Korku tüm zihnimi sarmıştı. Bedenim fırtınanın ortasında dala tutunmaya çalışan bir yaprak misali titriyordu. Yalnızlık en çok bu zamanlar da acıtırdı. Acılarımı 'içimde öldürüp yine içime gömerdim' Zihnim mezarlık gibiydi. Acılarımın mezarlığı.. 18'ine girmeyi sabırsızlıkla bekleyen bir kızın heyecan dolu hikâyesi....

"Kimse kalmadığında geride, geçmişe bak ve ilerle." Not: kapak tasarımı şahsıma aittir.

Ailesinden şiddet gören bir kız o aileye sırf kitapları için katlanıyordur. Bu kitapt şiddet ve küfür vardır. Rahatsız olacaklar okumasın.

Tolstoy'a göre tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar Ya da şehre bir yabancı gelir. Tam bu söze uyan birbirinden apayrı hayatlar yaşayan iki insan. Peki hangisi tolstoy'un bahsettiği muhteşem hikayeyi yaşar? Başka şehre gitme hayalleri kuran Burcu mu yoksa mahalleye gelen yabancı mı?

Kanla boyanmış hayatlar, hapsolmuş bedenlerin kül kokusunu taşımakta... Sürgün yemiş karanlık bir ruh, birbiri ardına sıralanmış cesetleri sarmalıyor... İfadesiz, soğuk suretler, anlatıyor aslında gerçekleri... Hakikat mi yoksa rüya mı? Kim bilebilir... **** Gri karanlık her yerdeydi! Ellerimle sisi dağıtmaya çalıştım. Ayaklarıma bir şeyler batıyordu. Sis biraz dağıldığında etrafıma baktım. Kaşlarım çatılmıştı. Orman mı? Benim burada ne işim vardı ki? Ben... Ben az önce odamda değil miydim? Huzursuzlanan kalbimi sakinleştirmeye çalışıp ilerlemeye devam ettim. Ayağıma çarpan bir şeyle durdum. Ne olduğuna bakmak için eğildiğimde gördüğüm şeyle kaskatı kesildim. Bir adam, yerde kanlar içinde yatıyordu! Nefesim kesilmişti sanki. Etrafa daha dikkatli baktım. Gözlerim kocaman olmuştu. Artık kalbimin sesinden düşüncelerimi duyamıyordum. Yer de yüzlerce ceset vardı! Sesli sesli nefesler almaya başladım. Kendimi biraz toparlayınca boş olan bir yere geçtim. Burası nasıl bir yerdi böyle? Bu insanlara neler olmuştu? Kim yapmıştı? Neden buradalardı? En önemlisi benim burada ne işim vardı? Yine o silüet belirdi. Ne olduğunu öğrenmenin vakti geldi, Katie Williams. Buradan gittiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...

Işık karanlıkta doğmaz. Karanlığa doğar.📌

Hayatta en sevdiği insan, annesinin intihar etmesiyle en ağır sınavını verdiğini zanneden Aydan, bir şekilde yakın dostu Pelin sayesinde hayata tutunmaya gayret eder fakat bir gün hiç görmemesi gereken bir olaya şahit olmasıyla ölümün kıyısına doğru sürüklenir ve gözünü "Araf" ta açar. Artık etrafı kendisi gibi arafta kalmış ve dönmenin yolunu arayan ruhlarla doludur. Kitap kapağı @Downoffical