Tellerin arkasından beni izleyen Akına dönüp "her şey yolunda" bakışı attığımda yüzüme inen darbeyle kendimi yerde buldum. Seyircilerin güçlü alkışları ve başımda sayılan rakamlarla ne olduğununu kavramaya başladım. "9,8,7" Akın tellere yaklaşarak " Ayağa kalk! şimdi pes edemezsin öyle değil mi?" diye cevap veremeyeceğim halde sorusunu sordu. "4,3,2"hakem bir demeden ayağa kalktım seyircilere dönmüş gülümseyen rakibimin arkasına geçtim.Omzuna iki kere dokunup bana dönmesini bekledim. Ne olduğunu kavramaya fırsat bırakmadan sağ yumruğumu yüzüne indirdim. Şimdi benim için sayılan rakamlar rakibim için sayılıyordu."10,9,8,7,6" bir kaç kere kalkmaya yeltendiyse de başarılı olamadı."3,2,1 ve nakavt" demesiyle seyirciden büyük bir tufan koptu. hakem elimi kaldırıp "bu gecenin kazananı Lerzan!"dedi.Bakışlarımı Akına çevirip fısıldadım "ben eylemlerimi açıklamam dirket gösteririm"

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.