"Erkekler ağlar mı Egemen ?" "Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden. "Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum. "Kaybettiklerinde." "Peki sen hiç ağladın mı ?" "Ağladım." dedi. Öyle bir şaşırdım ki, karşımda her yönüyle sanki 'Beni Yıkamazsınız !' diye bağıran adamın ağlamış olmasına; kendisi söylemeseydi inanmazdım da zaten. "Ne zaman ?" "Seni kaybettiğimi sandığımda." ****

Kapı aralığından gözüne çarpan çıplak bedenle olduğu yere çakılı kaldı. Alkolün esir aldığı beyni ona oyun oynamıyorsa... Evet, kesinlikle çıplaktı! Yutkundu ve yanlış olduğunu bile bile onun kıvrımlı bedenini baştan aşağıya süzdü. Dişlerini sıktığının farkında dahi değildi. Uzun, ıslak saçları sırtından aşağıya doğru uzanmış, bembeyaz vücuduna tezat bir siyahlıkla göz alıcı görüntü sergilemişti. Kendine gelebilmek için yeniden yutkundu. Alkolden mi, yoksa görüntüden mi kaynaklı olduğunu bilmiyordu ama ağzının içindeki kuruluk had safhadaydı. Allah'ım, genç kız onu resmen çarpmıştı! O değil, artık arkadaş kalma hayalleride çöp olmuştu. Çehresi sertleşirken, emir dinlemeyen adımlarına komut vermeye çalıştı. Yok, gitmiyorlardı. Meselenin içine başka uzuvları da girmiş, işin rengi değişmişti. Birkaç metre uzağında ki genç kıza istese hemen ulaşabilir, sakladığı en derin hazinesinin içinde kaybolabilirdi. Fakat boşanmanın eşiğinde olduğu sahte karısı buna nasıl karşılık verirdi, işte orası muammaydı...

Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

• Haziran 2015

Müptela Yayınları ile kitap olmuştur. Ruhsuz ruhumun aydınlığı... Romantik ve aşk dolu bir hikaye. Dikkat bolca aşk vardır! Bolca romantik bir Ali ❤️❤️❤️ Bir Ali ve Ayşe hikâyesi... Üzgündüm. Kendim için değil ama onlar için üzgündüm. Engelleyememiştim. Sondu. Benim hikâyemin sonu. Hayatı zorlamamak lazımdı aslında ama işte benim boşluktaki yanım yanlışı seçmişti ve hata yapmıştı. Şimdi de cezasını başkalarına çektiriyordu. Duyduğum sesle kulaklarım çınladı ve kendimi karanlığın sonsuz boşluğuna bıraktım. Bitmişti. Acılarım, yangınlarım, yaşadıklarım ve yaşayacaklarım... Hepsi şimdi bitmişti. Ben bitmiştim. Biz bitmiştik. Acısızdı ölümüm. Sandığımdan daha acısız ve hissiz. Kalbimden kopan fırtınalarla gözlerimi bir daha açılmayacak şekilde kapandı. Büyük Kaçışım; büyük bir acıyla, büyük bir ateşle son bulmuştu. Geride bıraktıklarım içindi endişem. Ali içindi bütün eksikliğim. Özrüm onaydı, korkum onaydı.

İnci Düşüm'den tanıdığımız Aslı'mızın hikâyesi <3 Aşk ne zaman deli bir ruh oldu? Aşk ne zaman bir insanı çarpar oldu? Ceza mıydı? Yoksa ödül müydü? Ödül olamazdı! Bu kadar acı veriyorsa asla ödül olamazdı.

Seven Adamlar Serisi... Büyük Kaçış ve İnci Düşüm'den tanıdığımız Ali Aras'ın hikâyesidir. Yağmur ağladı, Aras onu sessizlikle sardı. Yağmur içinde fırtınalarla boğuştu, Aras o fırtınaları dindirmek için kızın saçlarını öptü. Pembe olmalıydı bir genç kızın hayalleri... Bütün hakları saklıdır! Olası çalınma durumunda yasal işlem başlatılır!!!

İmkânsıza tutulmuş bir aşk. İnsan sevdiği, her şeyini paylaştığı bir adamla arkadaş olabilir miydi? Aslında doğru yanıtı herkes biliyordu. Açıkça söylemeye gerek yoktu. Arkadaşlık için önce kalplerimizi söküp birbirimize ait olan aşkımızı yok etmemiz lazımdı. Belki o zaman iki yabancı, sadece iki arkadaş olabilirdik. O da belkiydi. Geçen yıllar, geçen anılar yaşanılan hiçbir şeyi yok edemezdi. Özellikle bedenimde büyüyen bu minikle imkânsızdı. Oyun demiştim... Bir oyun içinde yere düşerek yolumuzu bulmaya çalışan iki yaralı kişiydik. Ve kayıplarımız eşitti. Yaralarımız eşitti. Bizden giden de eşitti. Ve bize asla gelmeyenlerde eşitti. Biz o beklediği kişiler olamazdık. Vazgeçmiyordu ki. Vazgeçmeme izin vermiyordu ki. O sanıyordu ki böyle devam edeceğiz... Ama ona uymayacaktım. Yaptıklarımdan sonra beni silecekti, çok iyi biliyordum.

Karanlığa Kaçış'tan tanıdığımız Asya ve Acar'ın hikayesidir. Bir gece, bir beden... Ve o geceden sonra saklı kalan bir gelecek...

Bir deli fişek ile zorba hikayesi... Tatlı mı tatlı bir romantik komedi. "Erdem iyi misin? Biz gerçekten birlikte değiliz ya hani." "Olabilir... Ben yaptığım işi ciddiyetle yaparım." Ay şimdi bayılacaktım. Birde iş diyordu. "Erdem çıldırtma beni!" diyerek cırladım. Aa bu adamın derdi neydi? "Bu yalandan, ufacıktan bir şey... Yani kendi işlerin gibi ciddiye almayacaksın. O yüzden sakın sınırlarımı geçme!" Onu tanıma fırsatım olmuştu ve biliyordum ki beni köşeye sıkıştıracaktı. "Allah'ım sabır ver bana," dedi kafasını havaya kaldırarak. Sonra keskin bakışlarıyla gözlerimi bir ele geçirdi ki... Sormayın gitsin! "Kızım sen nereden çıktın karşıma? Kafamın içine ettiğin yetmiyormuş gibi bir de sol yanımı uyuşturuyorsun."