Nil 21 yaşında, hayatının en büyük mucizesini kucağına alır: kızı Masal. Ancak bu mutluluk, yıllar önce onu terk eden Ateş'in gölgesiyle sarılıdır. Ateş, ailesinin baskıları yüzünden Nil'i terk edip Derin'le evlendi. Nil ise hamile olduğunu öğrendiğinde yalnız başına hayatına devam etmek zorunda kalmıştı. Yıllar sonra kader onları beklenmedik bir şekilde bir araya getirir. Ateş, neredeyse arabasıyla Nil ve Masal'a çarpacakken, geçmişin yaraları yeniden açılır. Nil, Ateş'in hayatlarından tamamen uzak olduğunu sanırken, Ateş'in aslında Masal'dan haberdar olduğu ve onları uzaktan izlediği gerçeği ortaya çıkar. Nil, eski yaralarını sararken Masal'ı koruma çabasındadır. Ateş ise hem yıllar önce yaptığı hataları telafi etmek hem de Masal'ın hayatında bir yer edinmek istiyor. Ancak Derin'in varlığı, eski duyguların karmaşası ve geçmişteki acılar işleri daha da zorlaştırıyor. Nil ve Ateş arasında yaşanan bu zorlu yüzleşme, affetmenin ve ikinci şansların mümkün olup olmadığını sorgulatır. Masal ise tüm bu kaosun içinde iki kırık kalbin yeniden bir araya gelmesini sağlayabilecek tek ışık olabilir. Peki, terk edilişin ve acının bıraktığı izler silinebilir mi? Ateş, yaptığı hataları telafi edebilir mi? Ve en önemlisi, Nil, Masal'ı koruyarak kendi kalbini affetmeye açabilir mi?

+5416*: Güzel fizik. Siz: Efendim hocam. +5416*: Konumuz herhalde fizik fiziğini yolladığına göre. *bu kişiyi engellediniz*

Abisini bulamayan Liva, bir anda yalnışlıkla Atlas'a sarıldı. Atlas, şaşkınlıkla, kendisine sarılan kıza bakıyordu. Liva, başını kaldırıp, "Abi..." diye fısıldadı. Atlas, derin bir nefes aldı, ve konuştu "Söyle abisi" --- Başlama tarihi: 26.01.2025. Tüm hakları saklıdır. Senaryo çalınması durumun da gerekli işlemler başlatılacaktır.

Kana bulanmış hatıralar, kanadı kırık kuşlar, üzeri yalanlarla süslenmiş sırlar, kalbi hasta kadınlar ve kırık pusulalar. "Sen benim pusulamsın İzgi. Ben seni kaybedersem yolumu kaybederim." ... Heyecanla gülümsediğinde sandalyeden atladı ve bana doğru koştu. "Teyze!" Dedi neşeyle bacaklarıma yapışırken kafasını kaldırıp bana baktı. "Bitti mi oyun?" Diye sordu merakla. Keskinin yere çömelen heybetli bedeni ayaklandığında ağır hareketlerle bana doğru döndü ve ona doğrulttuğum silahımın namlusuyla karşı karşıya geldiğinde hareketleri durdu. Kalbimi saran pamuk ipliği çözüldü. Ruhuma karışan karanlığının emaresi kalmadı içimde. Kara gözlerinde bir yıkım meydana geldi. "Bitti." Dedim titremememesi için üstün bir çaba sarf ettiğim buz gibi sesimle. Kara gözlerindeki ifade hayattayken cehennemi yaşamama sebep oldu. 02/03/24 KİTAPTA +18 SAHNELER MEVCUT OLACAKTIR! BİLGİNİZE!

Kesilen daldan yeşerir yeni çiçekler, umudu kalbinize çiçek gibi iliştirin diye... 🌿🌸

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Kardeşime yazıyorum diye düşünürken boksöre yazmak nasıl mı oluyor merak ediyorsanız kitabıma davet ediyorum İlk texting kurgumdur Yazım hataları olan yeri söylerseniz düzeltebilirim

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Aile sevgisi görmemiş, insanlara verdiği değeri alamamış bir kız düşünün. O acılarını kimseye anlatamamış güçlü kalmaya çalışmıştı hep... Güçlü olmayı hayatının bir tercihi değil zorunluluğu yapmıştı... Küçüklüğünde yanlız kalmaktan korkup büyüdüğünde yalnızlığı hayatının gerçeği yapmış bir kız... Yalnızlık tek başına olma durumu değildi onun için asıl mesele etrafındaki kalabalığa rağmen yalnız kalmasıydı. Onun yalnızlığı kimsenin sevgisini hissetmemesiyle başlamıştı... Şimdi de etrafındaki "aydınlık" onun içindeki karanlığını bastıramıyordu. Oysa o küçükken gerçek bir karanlıktan korkarken büyüdüğünde en çok bu karanlıktan da korkarmaya başladı. Ailesinden uzaklaşıp yeni düzende yaralarını sarmaya çalışırken Ailesinin onun için kurduğu hayat bambaşkaydı. Ve ona kurulan bu oyunda vicdanı ile baş başa kalmıştı. Ya abisi ölecekti ya da bu bedeli ödeyecekti. Peki Göksu bu bedeli öderken ondan daha karanlık bir hayata sahip olan bir adamın karanlığında çiçek açması mümkün müydü? Karanlıkta sevgi yeniden doğabilir miydi? Ya da "Yalnız bir kuş" karanlıkta uçabilir miydi?.. Gelin bunu beraber görelim... ~"Kimse'nin" önceliği olmayan biri için "kim ses" olur?

Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi." Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için Sirius evrenine davetlisiniz. Bu savaş sadece Barlas ve Adel'in savaşı değil. Bu savaş hepimizin savaşı...