"Kalbim elindeymiş gibi davranıyor. Sanki bir çırpıda kırmaya hakkı varmış gibi.." YAZAR NOTU; Bu kitap Cahiliye dönemi arapları konu almaktadır. Hikayemdeki tarih tamamıyla hayalgücüm vasıtası ile değiştirilecektir. Bunun farkındalığı ile okursanız sevinirim. HİKAYEDE ŞİDDET, CİNSELLİK VE PSİKOLOJİK OLAYLAR MEVCUTTUR. LÜTFEN BAŞLAYACAK ARKADAŞLAR BU UYARIYA DİKKAT EDİNİZ!

Alnını alnıma yasladı. "Benim ateşimi ölçme Gaye. Ben yanarsam, yandığım kadar yakarım. Ben seni yakarsam, senin yandığın ateşte yine kendim kavrulurum. Ne beni yak, ne kendini." deyip çekildi aniden. Benden uzaklaştığı zaman hızla atan kalbimin sesiyle kendime gelmeye çalıştım. Oysa bilmiyordu ki, Yanarak var olmayı kabullenmekle, sönerek yok olmak arasında yapılacak seçimden ibaretti bütün hikaye...

- Hamile misin?" diye sordu tek nefeste. Sesi titremişti. Bana zarar vermemek adına sıktığı yumruklarını gördüm. Bir açıp bir kapatıyor bembeyaz olmuş parmak boğumları göze batıyordu. Tereddütle kafamı sallayınca bakakaldı öyle. Dondu kaldı. Sonra idrak etmekte zorlandığını belli edercesine derin bir nefes verip ellerini başının arkasına koyarak bana arkasını döndü. Ensesindeki saçlarını sertçe çekiştirip bıraktı. Ağzının içinde birşeyler geveleyip tekrar döndüğünde öfkeden kan çanağına dönmüş gözleriyle karşılaşmıştım. - Neden söylemedin bana?" Kendini dizginlediği, öfkesine mukayyet olmaya çalıştığı öyle belliydi ki. Hiddetle inip kalkan göğsünde kalbinin nasıl şiddetle çarptığını duyabiliyordum. Tüm bu öfkeye rağmen gayet sakin şekilde sorduğu soruya karşılık yutkundum, cevap veremedim. Ağzımı açacak cesareti bulamıyordum kendimde. - Niye söylemedin!?" dedi saniyeler sonra bu defa duvarları titreten ses tonuyla bağıra bağıra. İrkilip yerimde titrerken gözlerimi kırpıştırdım arkamdaki duvara iyice sinip. - Dilini mi yuttun Yeliz?! Cevap ver! Niye söylemedin bana? Niye?" Yanında duran demir rafa tekme atıp düşmesini sağlarken tekrar aynı şekilde bağırıp bu defa bir de üzerime doğru gelmeye başlayınca çözüldü dilim sonunda. - Korktum." **** Kitapta şiddet ve yetişkin içerikli unsurlar yer almaktadır. Bunlar güzelleştirilmiyor hepsinin sadece hayal gücümün ürünü olduğunun altını çizmek istiyorum. Konusu, kurgusu ve kapağı da olmak üzere kitabın her tür hakkı ve yapımı şahsıma aittir. Kitap Şarkısı/ Günü Gelir Yazar/ MeryemDoannn

"Söylesene Yaren! Ablan, müstakbel kocasıyla seviştiğini öğrense ne yapar sana?"

Zergül, doğuştan topal bir kızdır. Hizmetçilik yaptığı evin lideri Kılıç Şahbazoğlu ile çocuk doğurmaya dayalı anlaşmalı bir evlilik yapar. Birbirlerinden nefret eden iki kalp fakat bir o kadar tutkuyla sarmalanan iki bedenin hikayesi.

Siz hiç bir ruha aşık oldunuz mu? Gülüşünden bihaberken ya da öfkelendiginde nasıl baktığı bilemeden sonsuz bir melankoninin içine düştünüz mü? Hare düştü.. Ruh onu parmak boğumlarına hapsetti, ve oraya sakladı.. 'Aklın almadığı, mantığın devredışı kaldığı Ruhlar Şehri'ne hoşgeldin Hare' Başlangıç tarihi- 27-09- 2017

22 yaşındaki Flora, Del Piero ailesinin en küçük kardeşi olarak el bebek gül bebek yetiştirilmiştir. Artık bu korumalı hayattan sıkılan genç kız, yalnızca bir geceliğine diğer herkes gibi çılgın ve genç olabilmek ister.. Bu masum eğlencenin bir şeytanın pençesinde bir oyuna dönüşeceğinden habersizdir... *BİR MİLYONERİN BEBEĞİ KİTABINDAKİ FLORA'NIN HİKAYESİDİR. CANAVARIN KALBİ BİTTİKTEN SONRA BAŞLAYACAKTIR.

Gece boyu izledim; Çadıra düşen gölgesini. Peçesini indirişini, Sigarayı yakışını.. Üfleyişini geceye.. Yer yer çadıra dönüp bakışını.. Nefes alıp verişini.. Gözlerinde hiç korku yoktu, deli cesareti okunuyordu yüzünün her köşesinden. Büyük kalabalıklarda dahi kaybolmayacak bir güce sahipti. Herkese göz gezdirirdiniz de onun duruşu dönüp tekrar bakmanıza neden olurdu. Bu farklılık gizlenemeyecek türdendi. Siyahlara bürünmesi gecede kaybolmasına yetmiyordu. Karanlıklar içinde bir karanlık, ama günden daha aydınlık.. [Gerçek kişi ve olaylarla bağlantısı yoktur. Tarihi bir değer taşımamaktadır ! Yazar Cadillac değil, at sürmek istediği için fi tarihini seçti. ] Tüm hakları saklıdır. ~31.12.2015~

Hızla açılan kapıyla cama yaslı kafamı kaldırdım. İrkilmiştim. Ona doğru dönmedim. Bu evde bu odaya ondan başka kimse bu şekilde giremezdi. Hoş, bir süredir kimse giremiyordu. Yanıma doğru gelip yüzümü ona dönmemi bekledi. Aldığı sesli nefeslerden sabrının sonunda olduğumu anlıyordum. Gülmek istedim. Sabır? Onun bana hiç göstermediği bir şeydi. Beni yanıltmadı. Sertçe çenemden tutup yüzümü ona doğru döndürdü. "Bayılıyorsun değil mi? Beni sinirlendirmeye bayılıyorsun. Kaç defa daha söyleyeceğim? Ben odaya girdiğimde yüzüme bakacaksın." Sertçe ittirdi beni. Alışmıştım. "Kimden yüz buluyorsun he? Kime güveniyorsun." Kime mi güveniyorum? Kimseyle görüşmeme izin vermezken bu nasıl bir soruydu? Cevap vermemem daha çok sinirlendirmiş olsa gerek ensemdeki saçlara asıldı. "Ne o? Yine her zamanki gibi cama yapışmışsın." Saçlarımı daha kuvvetli çekince inledim. "İyi izle. Dışarda geçen, akıp giden bu hayatı iyi izle. Çünkü sana bu evden, bu odadan başka yer haram." Yüzünü yüzüme yaklaştırırken fısıldadı. "Ama sakın hayallere kapılayım deme. Çünkü her gece o hayalleri başına yıkmaktan büyük mutluluk duyarım." Sözleriyle birşey demek istedim. Ağzımı açıp cevap vermek istedim. Ama yapardı biliyorum. Yapıyordu çünkü. Artık beni tanıyordu. Hayallere kapıldığımı biliyordu. Her gece bana kim olduğunu gösterip dünyamı başıma yıkıyordu. Aldığım solukları boğazıma diziyordu. Kaçış yoktu.

BU HİKAYENİN BİR ÇOK KISMINDA RAHATSIZ EDİCİ İÇERİK BULUNMAKTADIR. "Teninde bir ilkbahar havası ama için kar kış. Gözlerin yorgun, ruhun darmadağın. Korkuyla baktığın bu yollar senin kaderin, bu gözler senin katilin." Bakışlarında bir kasvet, kehanet vardı. "Heja," dedi tenimi ürperten bir ses tonuyla. "Bu adam senin katilin."