Momoe jako dziecko, spotyka w lesie wielkiego magicznego ptaka, który ma zatrute skrzydło. Pomaga mu przez cztery laty, choć i tak czeka go śmierć. Przez ten czas, dziewczyna zaprzyjaźnia się z nim niezdając sobie sprawy, jak bardzo to na niego wpłynie. I odmieni życie ich obojga. Gdy w szesnaste urodziny, zostaje zaręczona wbrew swej woli, dostaje od ptaka wyjątkowy dar, który początkowo uznaje za przekleństwo. Dziewczyna sądzi, że tamtego dnia feniks umarł i po części miała rację. Jednakże, on nigdy nie wyjawił jej całej prawdy o sobie, ani o truciźnie, która powoli go zabijała. Nie wiedziała, że jeszcze go spotka. Nie sądziła, że marzenie z dzieciństwa spełni się, ale w zupełnie inny sposób. Przybierze inną formę. Przyniesie ból, cierpienie, strach, śmierć... ale również miłość. *UWAGA!!! Ta opowieść nie jest kontynuacją, ani nie ma związku z Płomieniem Feniksa i Szeptami Feniksa.

Zapewne każdy z was zna historię czerwonego kapturka, nieprawdaż? Bo jak można nie znać opowieści chorej na umyśle dziewczynki, która nie umie odróżnić swojej babci od włochatego wilka? Chyba to jedyna wersja tej historii... A gdybym powiedział wam, że tak naprawdę ta opowieść nie była prawdziwa? Że znam jej inną wersję? Mniej... głupią? I być może nawet bardziej ciekawą? Dramatyczną? Wciągającą? Tak, to prawda. A niby skąd wiem, co się wtedy wydarzyło? Cóż... można powiedzieć, że byłem częścią tej historii.

Nie jest łatwo, gdy twoim klanem rządzi idiota. Nie jest jeszcze łatwiej, gdy mimo że jest się jedynym, najniższej postawionym wampirem, trzeba wszystko ogarniać i to dodatkowo z ukrycia. A najgorsze jest to, że mimo XXI wieku nadal toczyło się walki z wilkołakami. Jedni i drudzy to bezmózgie kreatury, walące się po mordzie z byle powodu. Niestety, przez swój błąd wpadłem na alfę, który podjął się próby udowodnienia mi, że nie wszyscy są takimi idiotami. Albo może wręcz oboje nimi byliśmy? nr. 1 w "bl" nr. 1 w "homo" nr. 5 w "boyxboy" ~07.05.2020 r. Serdeczne podziękowania @_Evelyn_White_ za znów cudowną okładkę A także dziękuję @i_gusia za inspirację do powstania tego opowiadania

Sean Morris jest zwykłym, biednym chłopakiem. Pewnego dnia zostaje on pobity i zabrany na statek najgroźniejszego pirata w historii. Jednak on i jego załoga okazują się zupełnie inni niż chłopak mógł się spodziewać. Jak zmieni się jego życie podczas kilkumiesięcznej podróży Pieśnią Syreny? *Opowiadanie zawiera wątki homoseksualne, nie lubisz nie czytaj*

Carmen znalazła się na polanie w niewłaściwym czasie - a przynajmniej tak myślała. Młoda wampirzyca nie zdawała sobie jednak sprawy, że ten niewłaściwy czas popcha ją wprost w ramiona przeznaczenia, a konkretnie Alfy Richarda - jej przeznaczonego. Wampiry i wilkołaki od lat są największymi wrogami, ale oni nie mają zamiaru rezygnować ze swojej miłości. W końcu to przeznaczenie ich połączyło, więc obydwoje nie mają tu za dużo do gadania. Fragment: "- Nie będę powtarzał, do cholery. Jeżeli tego nie zrobisz, bez wahania cię zabiję - warknął w moją stronę. Jak prawdziwy wilk. A na mojej skórze pojawiły się dreszcze. Czy mi się to właśnie spodobało? Zawsze uważałam się za osobę silną, o silnym charakterze i trudną do zmanipulowania. Teraz jednak moje wcześniejsze przemyślenia zostały solidnie zachwiane, a to dlatego, że jego władczy głos działał także na mnie. Kolejny raz poczułam się jak w tym głupim śnie - moje ciało mnie zdradzało, dlatego nieśmiało podniosłam głowę i zaczęłam sunąć wzrokiem po jego sylwetce aż nie dotarłam do brązowych, błyszczących oczu, w których widziałam swoje odbicie, a to było zdecydowanie ładniejsze niż odbicie w lustrze! Były przepiękne. Takich oczu nie da się zapomnieć, będą mi się śniły po nocach! Zawiał silny wiatr, zagwizdało mi w uszach. Ten cholerny zdrajca najpierw odgarnął moje włosy z twarzy, a następnie ściągnął całą perukę. Cholera jasna! Teraz wszyscy mieli widok na moje fioletowe włosy. Nie wiem, dlaczego, ale jeszcze raz spojrzałam na Alfę. Oboje patrzyliśmy sobie w oczy. Nagle ogarnął mnie dziwny spokój. Jego tęczówki z brązowych, zmieniły kolor na krwiście czerwony. Dwa wilkołaki puściły mnie, a z ust Richarda wydobyło się tylko jedno słowo: - Moja! Cholera, a co z moimi soczewkami!?"