Yabancılar bokumu yesin

+Wattpaddaki en kapsamlı ve her sene bölüm yayımlamaya devam eden Lise El kitabı Okul kombin önerileri💅 ~Popülerlik,Dersler,Başarı,Aşk,Arkadaşlar~

O, Ateş'ti. Bense, ortalığı Ateş'e veren kızdım. Canlı canlı yanmamız kaçınılmaz, sakınılamaz ve men edilemezdi. NOT: TENİMDEKİ İMZA'YI OKUMAK İÇİN RUHUMDAKİ İMZA'YI OKUMANIZ GEREKMEZ.

Eski kullanıcı adı: ezgizem_funclub Bu hikaye bir 4n1k hayranı tarafından yazılmıştır. Hem gerçek kitap ve filmden hem de kendi kurgumdur.

Siz sevgili okuyucular. Belki bazılarınız benim gibi dış görünüşünüze üzerinden yargılanarak dışlanan kişilerdensinizdir. Aynı benim gibi hoşlandığınız çocukta size ezik gibi davranıyor olabilir. Bu çok zor bir durum. Aranızda illaki yaşayanlar vardır. Aşk saçma olduğu kadar çok güzel bir şeyde. Ama insan neden aşık olur ki? Nefes almak gibi bir ihtiyaç mıdır? Yoksa sadece acı çekmek için mi aşık oluruz hiç istemeyeceğimiz kişiye? Bir de olayın o kısmı var tabii. Bu lisede ezik olarak görülen bir tek ben değilim ama en çokta bana derler ezik diye. Diğerleri onların gözünde görünmez olan kişilerdir. Size bunları neden anlatıyorum derseniz. Hayatım değişmeye başladı bir anda ve bende sizlere bu başımdan geçen olayları anlatacağım. En başından beri...

Biri yılların öldüremediği zeytin ağacı gibiydi. Zorlu şartlara rağmen ayakta kalmış. Diğeri ise filizlenmek üzere olandı. Yeni başlıyordu zorluklara oysaki o zorlu kabuğu çoktan kırıp çıkmıştı yeryüzüne. Geri kalan sadece dayanmaktı. Birisi güçlüydü diğeri ise güçlenmekte olandı, kendini yeni keşfediyordu. Peki iki zeytin ağacı birlikte yaşar mıydı? Yoksa dallarıyla birbirlerini kırıp ölümsüzlüklerini bozarlar mıydı? Bunu ne Savaş Özmen bile bildi ne de Nehir Yılmaz.

Bir yıldır sevdiği çocuğun okulun eziğini farketmemesi ve bir taş yüzünden aşağılanmasıyla başlayan hayatını sevdiği için değiştiren ezik tılsımın hikayesi... Peki ya sevdiği çocukla herşey güzel giderken işler karışırsa dostu ve sevdiği kişi sandığı kadar masum değilse? Hayatının kazığını yerken içinde asla barındırmayacağı nefret duygusu vücudunu esir almış bir şekildeyse,nasıl değişmeden hayatına devam edebilir ki? Hayatında sürekli dönüşleri olan bir kız bu. İşte hikaye burda başlıyor.

TAMAMLANDI Loş ışıkların altında görebildiğim tek şey Arasın elinde gitarla sahneye çıktığıydı. Bir dakika 'Aras mı' dedim az önce ben? Şarkı söylediğini bilmiyordum, tabi gitar çaldığını da. Bak sen bizim öküze. Neler de biliyormuş öyle. Bir de bütün kızlar hayranlıkla ona bakıyorlardı ya sinir oluyordum. Saçlarını başlarını yolasım geliyordu vallahi. Bana neyse artık. Arasın tok sesini duyduğumda düşüncelerimi kafamdan atıp ona odaklanmaya çalışdım (!) -Bu gün aranızda benim için değerli biri var. Onun için sahneye çıktım. Biliyorum hepiniz şaşkınsınız. -herzaman ki ukala gülümsemesi yer edinmişdi dudaklarında- Badboy Arasdan beklenmedik davranışlar bunlar. Neyse hadi başlayalım... Aras yavaş-yavaş şarkıyı söylemeye başladığında sesinin ne kadar güzel olduğu dikkatimden kaçmamışdı. Etrafdan yükselen "vay!!" nidalarının da etkisi büyükdü tabiki o an için. Sanırım ilk kez o gün duyuyorduk sesini. Sonlara doğru gitarını bir kenara bırakarak sahneden inip, yanıma geldiğinde tüm ışıklar kapandı.Sadece bana ve Arasa ışık verildi. Aras tam karşımda durdu ve elimden tuttu. Zaman durmuşdu o an sanki. Her kes - buna ben de dahil- büyük bir merakla Arasın ne yapmaya çalışdığını anlamaya çalışıyorduk o an. Arassa istifini bozmadan, elleri ellerimde, gözleri gözlerimde şarkıyı tek düze söylemeye başladı. -Acaba sen de benim seni düşündüyüm kadar düşünüyormusun? Acaba sen de benim seni özlediğim kadar özlüyormusun? Acaba sen de benim seni düşündüğüm kadar düşünüyormusun? Acaba sen de benim seni özlediğim kadar özlüyormusun? Nefes nerden alınıyordu? Peki Aras karşımda bir cevap beklermişcesine dururken benim cevabım ne olmalıydı? Sanırım onu da hikayemizi okuyunca anlayacakdınız.

MIT serisi başlangıç kitabıdır. YAZIMINA KARA HİLAL VE KARABASAN SERİSİ BİTİMİNDE, BEYZADE İLE BİRLİKTE BAŞLANACAKTIR.

Serinin ilk kitabı Alıntı... "Neden gergin olduğumu bilmek ister misin?" Beli belirsiz kafamı salladım. Bu tutarsız halleri beni deli ediyor, daha yeni öfkeden çıldıran o değilmiş gibi şimdi sakince suratıma bakıyordu. "Beni sinirden deliye çeviren sensin." Elini kaldırıp omuzlarıma düşen saçlarımı arkaya doğru attı. Parmak uçları çenemden omzuma inerken kırılacak bir şey tutuyor gibi davranıyordu. Parmakları belli belirsiz tenimde gezerken bu naif dokunuşların ona ait olduğuna bir türlü inanamıyordum. Elinin tersini elbisemin açıkta bıraktığı gerdanımda gezinirken gözleri ilk defa karşılaştı gözlerimle. Her zaman ki gibi karanlıktı bakışları. "Gözlerimdeki öfkenin tek sahibi sadece sensin." Dokunuşları ve söyledikleri öylesine zıttı ki birbirine. Hangisi gerçekti bir türlü karar veremiyordum. Bu dokunuşların sahibi mi? Yoksa gözlerindeki karanlığın esiri mi? Boynumda nazikçe gezinen parmakları anlık bir haraketle yüzüme deyince, sertçe çenemi tutup yüzüne bakmamı sağladı. Çenemi öylesine sıkıyordu ki parmakları adeta etime saplanmıştı. Gözlerindeki karanlınlığın esiri olurken, artık kendimi sakinleştirebileceğim nazik dokunuşları da yok olmuştu. Gözlerinde ki geceyi kıskanıdıran karanlık büyüdü, büyüdü, büyüdü... Beni de içine çeken koca bir girdap oluştu bakışlarında. Ve her nefes alışımda biraz daha içine çekiyordu beni. Direnmeye çalıştıkça bu karanlığa daha da saplalıyordum. Biliyorum ne kadar çırpınsamda ondan kurtulamayacaktım. Gözlerimi kapatıp olacakları beklemeye başladım. Bana yapabileceklerini düşünerek. "Seni şu an burada öldürebilirim. Beni durduran tek şey yine sensin..."