Güz Vakti adlı ilk hikayedir. Yüksek bir tepede oturmuş gün batımını izliyorduk. Rüzgar saçlarımı savuruyor, onun yüzüne çarptırıyordu. Bundan şikayeti yoktu. Hatta hoşuna gidiyor bile diyebilirdim. Konuşmasıyla yeşil gözlerimi ona çevirdim. Batan güneş yüzünden kehribar rengi gözleri koyulaşmış kahve tonlarına dönmüştü. Saçları alnına düşmüş oradan oraya savruluyordu. "Biliyor musun gün batımına benziyorsun." Kirpiklerimin ardından ona baktım. "Ne alaka?" Güldü. Her zamanki gibi alaycı olanlardan değildi. Gerçekten gülüyordu. Bense ifadesiz gözlerimle gülüşünü izliyordum. "Ege'ye ruh öküzüm diyorsun ya, gerçekten öküzsün kızım sen." Koluna geçirdim bir tane. Şakadan acıyla inleyerek kolunu tuttu. "Elinde ağır he." "Seni kum torbası yapmamı istemiyorsan susmalısın bence Rüzgar." Kolunu omzuma attı. "Tamam güzelim ya. O gün, o adamları dövdüğünde, hele gözünü kırpmadan adamın elini kırıp sonra gülümsediğinde anlamıştım zaten elinin ağır olduğunu." *** Küfür içerir! İlerleyen bölümlerde +18'de olacağı için lütfen rahatsız olanlar okumasın. Anlayışınız için teşekkürler. [Bölümleri tecrübesiz olduğum zamanlarda yazdığım için Ahzan Vakti belirli bir seviyeye geldikten sonra düzenleyeceğim.] *** #Gün batımında 1. -30.07.2019 #Gün Batımında 2. -29.07.2019 #Gün batımında 3. -15.05.2019 #Bestede 1. -01.09.2019 #Bestede 2. -24.08.2019 #Bestede 4. -30.07.2019

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Karanlık Orman, asırlar boyunca gizliliğini korumuş olan bir sırdı. Hiçbir insan ormanın içine girememişti, içindeki güçlerden haberdar değildi. Valerie Raven, karanlık dumanların ardına gizlenmiş olan ormana üç yaşındayken bırakılmış ve on üç yıl boyunca tek başına orada yaşamıştı. Ormandaki canlılar ona yol göstermiş ve yetiştirmişti. Valerie, Karanlık Orman'ın kızı olmuştu. Fakat artık evi bildiği karanlığın içinden çıkması gerekiyordu. Aşkı tadacak, ayrılığın acısıyla boğuşacak, yol gösterecekti. Kapak Tasarımı: DiesLux 'a ayrıca teşekkür ederim.

Kavuşamadığı prensinin ardından ağlak gözlerle bakan o deniz kızı hikâyelerini unutun. Çünkü gerçekle yakından uzaktan hiçbir ilgisi yok. Bu sadece onları zayıf, duygusal ve güçsüz birer mitolojik varlık olarak düşünmeniz için bilinçli olarak yaratılmış bir yanılsamadan ibaret. Gerçek şu ki; binlerce yıl içinde av ya da avcı oldular. Ancak hiçbir zaman o masallarda bize anlatıldığı gibi duygusal bir prenses, yardıma muhtaç bir kadın, ya da sulu gözlü mitolojik yaratıklar olmadılar. Suda ya da karada fark etmez, onlar için bir tehditseniz eğer avlanırsınız ve kesinlikle acımazlar. Tıpkı biz insanların da binlerce yıldır onlara yaptığı gibi. İnsan teknolojisi takip edilemeyecek bir hızla gelişirken, bir süre sonra onların pençelerine karşı, insanların kalın çelikten makinaları vardı. Denizkızları için daha da korkuncu olanıysa; insanların artık modern tıptaki gelişmeler yüzünden onlara sadece değerli pulları için değil, ölümsüz bedenleri için de ihtiyaçları oluşuydu. Ta ki büyük tufana kadar... İşte gelişmiş teknolojiye olan bağımlılığımız ve doğa ile oynamamızın sonucu buydu. İklimsel değişiklikler, küresel ısınma, buzullardaki erime, deniz seviyesindeki artış... Ve kimsenin bunu bir tarafına takmaması başlarda sadece onların işine gelmişti. Ancak sonra insanların bir şekilde hayatta kalabildiğini öğrendiler. Hatta öncekinden çok daha tehlikelilerdi. Üstelik tüm bu olan bitenlere çoktan Tanrılar ve Tanrıçalar da dâhil olmuştu. Deniz kızlarının lideri ve bir Tanrıça olan Semiramis'in kızı Alina, kendisini tüm bu olayların ortasında bulduğunda, aslında kim olduğuyla ilgili bile hiçbir fikri olmadığını anlar ve kendisini; ailesini, dostunu ve düşmanını tekrar sorgulamak zorunda kaldığı bir fırtınanın içinde bulur. Üstelik karşısındaki düşmanlar, Tanrıların bile müdahale etmekten kork

Ben 001. Queens laboratuvarının ilk ve başarılı olan deneyiyim . Bu deney bende başarılı olunca diğer çocuklarada yapılmaya başlandı bazıları başarılı olamadı bazıları oldu. Bu deney sonucunda deneklerde olağanüstü güçler çıkmaya başladı.Bizleri renklere göre ayırırlar yeşil, mavi, turuncu ve kırmızı. Savaşmayan tek renk yeşildir. Diğer renkler mavi, turuncu, kırmızı savaşabilenlerdir. Ama buradaki tek sıkıntı mavinin tehlikeli olmayışıdır eşya hareket ettirebilme uçma ışınlanma element gibi güçler mavidir. Turuncu ve kırmızı TEHLİKELİ olan güçler. Bende yani ilk denekde birsürü deney yapıldığı için 3 tane gücüm ortaya çıktı ve bunun sonucunda kırmızı ve turuncu renk bende oldu güçlerimizi kullandığımızda gözlerimiz bu renkleri alır. Güçlerim Telekinezi, elektrik ve acı. 18 yıllık hayatımı queens laboratuvarı için adadım ve oranın en iyisi oldum. Ben 001 ve bu benim maceram. Eğer bu kitabı okicaksan şans verdiğin için teşekkür ederim. Oylamayı ve yorumları unutmayın:).

#Bilim-Kurgu'da 8 Serinin ilk kitabıdır. K.A.O.S. projesinin tek amacı, daha güçlü, daha dayanıklı ve daha sağlıklı nesiller üretmekti. Kim bilebilirdi ki böylesine iyi niyetli bir projenin herkesin laneti olacağını? Dünya'nın tüm çocukları projeye dahil edildi ve bu mucizevi proje hayata geçirildi. Taa ki beklenmeyen gerçekleşene kadar... Virüs her çocuğun bünyesinde bir zehir etkisi yaratarak onları içten yok etmeye başladı ve acı içinde ölüme terk etti. Virüs çoğu çocuğu öldürmüştü, hayatta kalanları ise değiştirmişti. İşte şimdi her şey daha yeni başlıyordu... Projeyi yürüten herkesi öldürdükten sonra sıra hayatta kalan çocuklardaydı... Peki ya çocuklar buna baş kaldırırsa? Ya karşı çıkarlarsa? İşte her şeyi belirleyecek şey güçlü taraftı. Onların savaşına hoşgeldin. Taşıyıcıların savaşına... Kapak tasarımı :Fjdjeha

Ben kilometrelerin yok sayıldığı aşklara inanmazdım. Kimse canlı kanlı görmediği bir insana 'Seni seviyorum' diyemezdi. Ve tükürdüğünü yalamayı seven ben, yine yanılmıştım. Yazılma tarihi 22 Nisan 2019 - 26 Eylül 2019 25.05&13.08&10.10.2019&24.11.20 Mizah #1 10.06.2019&01.05.2020 Texting #1 08.08&04.10.2019&25.11.2020 Romantizm #1 © Hikayenin tüm hakları saklıdır. ©

Adam, oldukça başarılı bir bilim adamıdır ve kendisini bu projeye adamıştır. Yapay Zeka. Eve ise, Adam'ın yirmi senenin ardından tasarladığı ilk gerçek insan görünümünde ki yapay zekadır. Adam'ın ölümünden hemen sonra piyasaya sürülen prototip yapay zekalar tuhaf davranmaya başladıklarında, insani tüm duyguları olan Eve'in, kendisinden saklanan gerçekleri bilmemesine rağmen zor bir seçim yapması gerekir. Ya tasarımcısının istediği gibi bir insan olup, bu kargaşaya seyirci olacaktır, ya da yapay zeka olduğu gerçeğini kabul ederek uygulanan üç kurala sadık kalacaktır. İnsanları koru, yardım et ve kurtar. *** İnsan olmak böyle bir şey mi? Başkalarını umursamamak? O zaman ben bir teneke olmayı seçiyorum. ~ Kapak tasarımı için Arya Tuna'ya çok teşekkür ederim. 😍

Bir sosyopatı iyileştirebilir misin doktor, yoksa o sosyopat seni de mi delirtir? • Gülce Ayoğlu - Barbaros Demirkan • 🔱 🔱 🔱 Acı içindeki sesiyle ellerini makinenin yanına vururken transa girmiş gibi "İstemiyorum, istemiyorum, istemiyorum. Çıkar beni! Çıkar!" diye bağırıyordu. Refleksle yumruk yaptığı ellerini tutup kendine zarar vermesini engellerken çıkması için hafifçe aşağı doğru kaymasına yardım ettim. "Barbaros! Barbaros sakin ol, iyisin. Çıkardık seni bak. Hadi bana bak." Hala beni fark etmemiş deli gibi titrerken alnından terler damlıyordu. "İstemiyorum, istemiyorum. Çıkar." diye sayıklamaya devam ederken ne yapacağımı bilemedim. Onun için hem endişelenip hem korkarken yanında olduğumu belli etmek için hafifçe elimin altındaki elini okşadım. Temasım biraz işe yaramış olacak ki varlığımı daha fazla belli edebilmek için biraz tedirginlikle de olsa ellerimi hafifçe sırtına doğru kaydırıp ona sarıldım. Kulağına doğru sakinleştirici olduğunu düşündüğüm bir sesle "Sakin ol Barbaros. İyisin, iyisin. Bak ben buradayım, çıkardık seni." Kollarımın arasında deli gibi titrerken sırtını yavaşça sıvazlıyordum. Sürekli tekrar eden telkinlerimle yavaş yavaş kendine gelirken bu kadar umursamaz ve güçlü duran dağ gibi adamı ne bu hale getirmişti, benim için yeni bir soru daha zihnimde yer ediyordu. 🔱 🔱 🔱 Cover by: MedGraphic (_moonnlightt_) Başlangıç Tarihi : 26 Ağustos 2020 #Sevgi'de 2. (05.04.2021) #Gizem'de 1. (02.01.2021) #Aksiyon'da 1. (31.12.2020) #Genel Kurgu'da 1. (17.12.2020) #Romantizm'de 3. (23.12.2020)

"Karanlıktan korkar mısın?"dedi sorusunu yineleyerek. "Demek karanlığın kendisi sensin ve karanlık asla seni korkutamaz."dedim onun söylediklerini tekrar ederek. Kibirle çürük dişlerini göstererek sırıttı. "Karanlık benim!" "Peki o halde. Sorumu değiştiriyorum." Bir adım attım. Artık daha yakındık. "Aydınlıktan korkar mısın?" Çürük dişleri yavaş yavaş kapandı. "Sen?"dedi tıslayarak. Zaten buruşuk olan yüzünü daha da buruşturdu. Aramızdaki ateşin filizlendiği elime bakarak, kaşları olması gereken , ama onun yerine alnının daha da geniş gözükmesini sağlayan mavi derisini kaldırdı. Artık her şeyiyle karşımda çok daha netti. Hızla geriye doğru adım attı. "Ama senin... senin gözlerin okyanus."dedi. Ateşim daha da büyüdü. Minik çukurları saçlarıma kaydı. "Saçların... saçların ateş. Nasıl?"dedi fısıldayarak... "Nasıl bir Kızıl Ejder, Ak Ejder'in gözlerine sahip olur?" Sırıttım. "Hayal kırıklığına uğramış gibi gözüküyorsun."