13.07.2010 Serkay, sen bu mektubu okurken ben belkide Milanoya gitmek için uçağa binmiş olacağım. Belkide Milano'da ...

Nare ve Emir^^ Gözleri gözlerime değdiğinde bakışlarımı kaçırdım. Yavaş yavaş ona karşı farklı duygular besliyordum. Ve bu beni rahatsız ediyordu! Çünkü ben de onlar gibi olacağım. Emir'in artıklarına girmek istemiyorum. Fakat hayat beni ona itiyor. Çevremdekiler benim onun için ne kadar farklı olduğumu söyleseler de ben inanmıyordum. Ne yapabilirim korkuyordum. Yavaşça bana yaklaştı ve dudaklarını yanağıma,alnıma ve boynuma bastırdı. Gözlerim istemsizce kapanırken artık ona karşı gelemeyeceğimi anladım... Bu Nare ve Emir'in hikayesi... Bu onların hikayesi... Bu senin,benim,hepimizin hikayesi...

Yeni ve bambaşka bir hikayeye başlayacağım ama Ramo yine bu işlerin içinde ve Cengiz'i öldürdü zoraki evlilik olmadı ama Sibel Ramoyu affetmiştir tam her şey yoluna girdi derken aralarına İstanbul girdi Ramo o İstanbulu yerle bir edecekti. Artık İstanbulda yaşayacaklardı. İstanbula geldiğinde öğrendiği şeyle yerle bir olur. Gözünden sakındığı yari başka hemde Hanlılardan biriyle evlenecekti. Sibel için daha zordu bu durum her şeyini kaybetmişti tek dedesi kalmıştı ama o da yaptığı ihanetin bedelini Sibel'e ödeyecekti. Sibel bu yolda yanlız olduğunu düşünürken Taner ve Nehir ona hem arkadaş olmuştur hemde Ramoya kavuşturacaktılar.....🥀

Bu bir mizah ögesi

Ramo dizisinde RamBel'in merkezinde olduğu hayali hikayemdir. sen bu yalan dünyada kurduğum en güzel hayaldin...🖤

Bir Nare Gediz hikayesi. Sadece hissedilenlerle yazılan ve öyle olması umut edilen bir hikaye...

Genç kız büyük bir öfkeyle eline geçen her şeyi adama doğru fırlatıyordu. Bedenini ele geçiren duygular o kadar yoğundu ki, kendinden habersizdi. Bu adama artık katlanamıyordu. Ne yapmıştı ki? Onun nefretini kazanmak için ne yapmıştı? Sadece babasının hayatını kurtarmıştı. Ama o? O hayatı kıza zindan etmekten başka hiçbir şey yapmıyordu. Sebep neydi? Evet, Nare Çelebi insanların nefretinin odağı olmaya alışkındı. Ama bu nefret kaldıramayacağı kadar büyüktü. Gediz ise sadece onu izliyordu. Bir gün bunu yaşayacaklarından emindi. Narenin sınırına gelmişti. Kendisine fırlatılan her eşyadan kurtuluyordu ama onu bu hale getirdiği için kendinden nefret etmekten vazgeçemiyordu. En sonunda durdu kız. Ama bu pes ettiği için değildi. Bedenindeki güç tükenmişti. Son bir haftada yaşadıkları onu yormuştu. Tam da bu yüzden gözlerini kapatarak kendini bıraktı. Buraya kadardı işte. Savaşı kaybetmişti. Ona söylenen kelimelere daha fazla dayanamamıştı. Oysa söz vermişti. Bu adama ve diğer insanların hepsine karşı açtığı savaşı kazanacaktı. Pes etmeyecekti. Ya şimdi? Şimdi ruhunu karanlığa emanet ederken yaptığı neydi? Gediz gözlerine hakim olan soğukluğu kaybederek Narenin yere düşen bedenini kollarının arasına aldı. Yine aynı şeyi yaşıyorlardı. Nare bir kez daha adamın kalbini yaralıyordu. "Nare? Nare, aç gözlerini." Kız gözlerini açmadı. Sadece dudaklarını kıpırdatarak uzun bir süre susmadan önce son cümlesini kurdu. "Senden nefret ediyorum, Gediz Işıklı."

Kadın adamda kimsenin göremediğini gördü, incindiği yerden başladı sevmeye. Adam kadını hiçkimsenin göremediği gibi gördü, yara aldığı yerden öpecek kadar sevdi adam.

Gicili değenek ve Empati böceğinin hikayesi _-_-_-_-_-_| Kendine mekan tutacak kadar çok mu acı çektin Gediz? _-_-_-_-_-_| Seni seviyorum Cicili değenek! _-_-_-_-_-_| Anla!sana aşığım! _-_-_-_-_-_|