Bir esinti yalarken yüzümü, ayaklarım ıslak kumlara batıyordu, dalgalar hafif bir hırçınlıkla çarpıyordu bacaklarıma. Eteğimin yarısını ıslatan bu huzuru seviyordum. Dünyanın ışığı turuncu hallerindeydi, en sevdiğim haliydi. Tatlı bir ses duyuyordu kulaklarım: 'Kızım yemek hazır, gel artık.' Buydu işte. Fazlasında göz...
İnsanlar; herhangi bir özelliği olmayan, hayvanlardan daha akıllı olmalarıyla övünen garip varlıklar. Ben ise koskoca ateş gezegeninin insandan farksız varlığıyım. Üstelik bu kocaman gezegenin prensesiyim. Buranın yerlileri her yere ateş püskürtürken prenses halime sadık gibi (!) bir şey yapamıyorum. Bunlar yetmezmiş...