'Senin derinlerinde bir yerde buldum Sımsıkı sarılacak karışacak köklerimi...'

Kimseye güvenemem burada herkes bir şeyin peşinde, ben de öyle. Kim olduğumu bilmiyorum ama kim olmadığımı biliyorum. Ben katil değilim, iyi bir arkadaş ya da sırdaş değilim, artık normal bir insan bile değilim. Ama öğreneceğim, başıma gelenlerin sorumlusunu bulacağım!

Bu zarfı açacak kadar cesur musun? Yoksa bir köseye çekilip bacaklarını kendine çekip çocuk gibi ağlamak mı istiyorsun? Emin ol ikinci seçeneği istiyor olsanda yapmaya şansın yok, hala yolun başındayız. Sen hayatını yalanlar üzerine kuran bir zavallısın, yalanlar içinde yaşayan bir aptalsın, bu yalanlara son vermenin zamanı geldi, niyetim hayatını yıkmak değil, üstüne hayatını kurduğun yalanları yıkmak, ilk yalanı tamamen yıkmaya hazırsan bu zarfı aç, fotoğrafın tamamı, hiç bir yeri karalanmadan bu zarfın içinde mevcut. Bu zarfı açarsan ilk leveli bitirmen için sadece sana birazdan sevip güvendiğin kişiden gönderilecek videoyu izledikten sonra son bulacak. Yalnız değilsin yanında seni yalnız birakmayacak GERÇEK dostların var. Şimdi korkma ve zarfı aç. ___________________ Hayatını gerçek olduğunu sandığı şeylerin üzerine kurmuştu, ama hepsinin koca bir yalandan ibaret olduğunu öğrendiği an ise, onu kim kurtaracaktı bu dipsiz ve derin kuyudan? Daha doğrusu onu kurtarabilecek biri var mıydı? #UYARI! 12/13/14 .bölümler ilk 10 bölümün arasına kaynamış, bölüm sıralamasında bir hata var. Düzeltmeye çalıştim ama hiçbir şekikde olmadı, okurken dikkat edin :) Şimdiden özür dilerimmm

Kızın soluyor anne, su vereni yok. Kızının gün ışığına ihtiyacı var baba, karanlıktan çekip alan yok... 《》《》《》《》《》《》《》《》 Ormanın içinden gelen acılı çığlık sesleriyle ellerimi cebimden çıkararak korku dolu bakışlarla şoföre döndüm. Gözlerime dikkatle bakan herhangi bir şahıs, rahatlıkla mavi harelerimdeki endişeyi, rahatsızlığı fark ederdi. "Durun, inmek istiyorum," dedim aniden. Bu cümleler mantığım tarafından değil, tamamen duygularım tarafından dökülmüştü dilimden. Zaten ne zaman mantığımı devreye sokmuştum ki? Şoför, kısılı, çekik gözlerini yoldan çekerek çok kısa bir an göz göze gelmemizi sağladı. "Kızım, buralar bu vakitte tehlikelidir. Allah korusun başına bir iş gelir," diye konuştu. Etrafıma kısa bir bakış attım. Benden başka kimse umursamıyordu. Duyduğuma emindim. Bir kaç yıl önce olsa, psikolojik olduğunu düşünür, geçerdim. Fakat bu farklıydı... "Size durun dedim. İşimi zorlaştırmayın. Benim kararlarıma karışmayın, lütfen," dedim daha yüksek çıkan bir ses tonuyla. Evet, birilerinin fikirlerimi önemsememesine sinir olurdum. Şoför derin bir nefes alıp otobüsü durdurdu. Kararımı değiştirmemek amacıyla parayı ödeyip hızlıca indim. Bir kaç dakika otobüsün düz, asfalt yolda gözden kaybolmasını izledim. Güneşin veda etmesine saatler, belki de dakikalar kalmıştı. Bakışlarımı zifiri ormanlık alana çevirdim. Garipti. Çok garip. Gündüz gözüktüğünden epeyce farklı... ... Her şey burada başlamıştı işte. Benim hayatım... Olması gereken, gerekmeyen her şey bu gün patlak vermişti dünyamda. ... Maceramıza, macerama katılmak ister misiniz? Gerisini merak ediyorsanız okuya bilir siniz ❤