''Son kez soruyorum. Hala koca kıçını şu kanepeye gömüp eski Türk filmlerini izleyeyip hunharca sümüklerini fışkırtmak mı istiyorsun yada hemen o güzel poponu kaldırıp seksi kıyafetlerinden birini üstüne geçirip benimle bol eğlenceli ve bol kaslı erkeklerle dolu bir gece mi geçirmek istiyorsun?'' Derya'nın bu uzun ve karmakarışık sorusuna karşılık uzunca bir süre önümdeki patlamış mısırlarla bakıştım. Ne yapmak istediğimi bende bilmiyordum. Sadece içimden geleni yapmak istiyordum aslında ve bu içimden gelen şeyin beni yormaması gerekiyordu. Şuan bulunduğum konuma ve pozisyona bakılırsa içimden gelen şeyin tam da karşılığını yapmış bulunuyordum. Geniş ve uzun deri yatağımda, pijamalarımla kalın yün yorganımın altında ellerimin arasında bulunan büyük tabaktaki mısırlarım bana oldukça huzur veriyordu. Ve tabii, eski Türk filmlerimizin muhteşem aşk draması da buradan kalkmamı engelleyen bir diğer şeydi.

Her insanın hayatı farklıdır; dertleri, hüzünleri, imtihanları... Benim imtihanım farklı değil aslında, daha önce çok kez girilmiş bu sınava. Kimisi geçmiş kimisi kalmış... Peki ya ben ne yapacağım? Dayanabilecek miyim, bana tamamen zıt olan birine? Rabbim dayanma gücü verecek mi, kalbinde gram iman olmayan biriyle yaşamama? Dini para, pusulası kız, içtiği su ise içki, her gece gittiği yer ise ev değil bar... Peki ya ben? Paradan nefret eden, içkinin adını bile anmaktan tiksinen, odasından çıkmayan bir kızdım. Hani bir söz vardır, "Zıt kutuplar birbirini çeker." Bu mıknatıslar gibi insanlarda da olan bir şey mi? Hiç sanmıyorum.. İlk zamanlar güzel olabilir, farklı görüşler ilgimizi çeker ama daha fazlası olamaz ki. Düşüncelerimiz, fikirlerimiz,hayallerim, duygularımız hatta gülüşlerimiz bile farklıyken ne kadar sürer ki bir zoraki evlilik? Tamam biraz gider; bir ay, iki ay belki bir yıl ama daha fazlası olacağını düşünmüyorum. Hayırlısı... ~ ~ ~ 18.07. 2018 tarihinde yayımlanmaya başlamıştır. 15.01.2019 tarihinde tamamlanmıştır.

(tamamlandı.) Elis: Artık söylemem gerektiğini düşündüm.(20.13) Elis: Daha fazla saklayamayacağım çünkü.(20.14) Elis: Kutay (20.14) Elis: Seni seviyorum. Hem de her şeyden çok. (20.14) Elis: Peki sen, (20.15) Elis: Beni Romeo'nun Juilet'i sevdiği kadar sevebilir misin?(20.15) Elis0: Bir dakika...(20.20) Elis: Bu numara...(20.20) Elis: Ben yanlış numaraya mı mesaj attım?! (20.20) 0536******: Aynen öyle yaptın güzelim. (20.20)

Derste dedikodu yapan geometri öğretmeninin, Öğrencilere sürekli laf sokan Kasap Ahmet'in, Bahçeye çıkıp öğrencilere çaktırmadığını sanarak gülleri ağzına atan müdür yardımcısının, Edebiyat öğretmeni olup bitkilere takık olduğu için öğrencilerine sürekli bitkilerle ilgili laf sokan öğretmeninin, Sevmediği sınıfa müdürden azar yedirmek için türlü türlü planlar yapan Din kültürü öğretmeninin, Türklük damarı çok çabuk kabarıp ortalığı karıştıran Kop da gel Kemal lakaplı, Tarih öğretmeninin, Sevmektense nefret etmesini isteyip, soru sormaması için uzak durdukları Matematik öğretmeninin, Ona göre bütün öğrencilerin saygısız olduğunu iddia edip, önüne gelen öğrencileri disipline vermekle tehdit eden Fizik öğretmeninin aynı olduğu; farklı öğrencilerle, yeni hikayelerle bir yolculuğa çıkıyoruz❤ * İlk kitapla alakası yoktur. İlk kitabı okumadan buna başlayabilirsiniz :)

Bu hikâyeye başlamadan önce "Gece" serisini okumanız gerekir aksi hâlde anlayamazsınız. ✴ "Gece," diye fısıldadım çatallı bir sesle. Sesime sinen yorgunluk kulak tırmalıyordu. "Gece ne kadar güzel, değil mi?" Aniden güçlü kolları bedenimi okşadı ve bana sıkıca sarıldı. Dermansız kalan bacaklarıma inat, sıkıca balkonun korkuluklarına tutundum ve ayakta kalmayı başardım. "Evet," fısıltısı boğuktu. Ses tellerine biriken kanlar sesini emmişti. "Güzel." "Senin gibi," dedim anında. Bedeni kaskatı kesildi zira onun ardından gelecek cümleyi sezmişti. "Aynı zaman da tıpkı senin gibi karanlık." Kolları beni daha sıkı sararken sözlerime itiraz etmek ister gibiydi lâkin itiraz etmeye gücü yoktu. Haklıydım. Sözlerimin onu bıçak gibi delip geçeceğini bile bile konuştum. "Senden nefret etmek istiyorum. Senden nefret etmeye ihtiyacım var, senden nefret etmemi sağlasana." Bana daha sıkı sarıldı ve usulca yüzünü boynuma sakladı. Dudaklarından çıkan sözler, birbirimizi tutsak ettiğimiz mahpesin kilidiydi. Sözlerinde zehirli toprağa sarılı geçmişin acı feryadı vardı. "Unuttun mu, sevgilim," diye fısıldadı. "Sen bana müebbetle mahkûm edildin, ben senin için bile bile darağacına sarıldım. Bu saatten sonra bizi ölüm bile ayıramaz." Başlangıç Tarihi: 27 Nisan 2019

#2 +18 şiddet içerir Karanlık hüküm sürer ruhunu kaybetmiş bedenlerde. Bakanlar onları güçlü sanırlar. Hasta bedenlerdir onlar. Ruhları kayıptır. Acı çekmeye alışmak kolay bir duygu mu sanılır? Acı ile yaşamak zevklimi geliyor sana? Yere düşünce kırılan kolun açısını bağırarak dindiremezsin. Bir trafik kazası geçirirsin ve annen baban oracıkta gözlerinin önünde ölü verir. Sen kırılan boynunun acısı ile onlara bakar ve kendi acını unutursun. Yedi yaşında bir çoçuksundur ama artık büyümüşsündür. Kayıp ruhlar acıların keyif verdiği bir hayatı ideme ettirmez. Acılar ile yaşamayı emreder sana. Başlayacağınız bu kitap bağımlılık yapabilir. Aşırı merek ve heyecana yol açabilir. Büyük ihtimal kitaba başladığınızda vaktiniz varsa bitirmeden elinizden bırakamayacaksınız. Yani uykusuzluğa yol açabilir. "İddialı konuşuyorsun yazar" diyenler, okumayı bitirdikten sonra "yeni bölüm gelsin bir an önce" de diyeceksiniz

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

"Biz; seninle, neyiz biliyor musun, Hediye?" Diye mırıldandı, kirpiklerine geceyi astığım adam. Omurgasının altında ruhumun zevahirini taşıyan, ihtilâlim. Sertçe yutkunup, biraz daha sokuldum gecemin sıcak sinesine. Hemen sardı bedenimi sanki bunu bekliyormuş gibi. Yüzünü anlamsızca irdelediğimde, kızıl dudakları sinsi bir yılan gibi kıvrıldı. Zehir bütün bedenime ilmek ilmek işlendi. Kafasını hafifçe eğip; alnını, alnıma yasladı. Alnında atan nabzı kendi tenimde hissettim. O atan nabzı, bir kez daha tenime kazıdım. Cehennem kapıları aralandığın da sıcak nefesini dudaklarıma nakşetti. "Biz, seninle; cennetin, cehennemin yüreğinde hayat bulmuş hâliyiz." İlk yayımlanma tarihi: 20 ocak 2018 Bitiş Tarihi: 16 Nisan 2019