Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

"Biliyor musun? Gözlerinde hapis hayatı yaşayan o çocukla, bizzat senin aracılığınla tanışmayı çok isterdim. Belki elini tutup çekip çıkarırdık o'nu oradan. Özgür olurdu yeniden. Lâkin şimdi fark ediyorum ki aslında o çocuk, ölü bir çocuğun ruhuymuş. Hiçbir şeyin o'na bir faydası olamazmış ki zaten. Gözlerinde ki çocuk bile ölmüş senin... Ben o çocuğa ulaşmak istedim, sen ise o'nun katiliyle birlikte beni de öldürdün. Artık gözlerimden yaş bile akmıyor. O'nlar bile senin için tükenmek istemeyecek kadar kırgınlar sana. Gülüşlerim terk ettiler beni. Kahkahalarım geri dönmemek üzere veda ettiler. Yani; benden geriye, bana bir şey kalmadı. En esası, bende hiç sen kalmadı. Yaşamımda bir anlam, gülümsetecek bir sebep, yarınıma bir umut, gelecekle ilgili hayal kuracak bir heves... hiçbiri yok, kalmadı. Tükendi. Tükettin. Ben Bittim. Biz Bittik. Her şey bitti. Bu bir veda değil, köklü bir bitiş. Senin bitirdiğin bir hikaye. Bu mektuptan sonra duyacakların, yarınlarımızı tek seferde yok edişinin mükafatı olacak sana. Mükafatının Keyfini çıkar... Öyle bir çıkar ki, Kalbimi söküp çıkardığın günki küvetinin, aslına gücünün yarısı bile olmadığını fark edip, 'var gücümle attım seni, benden' dediğin için utanç duyasın. Zira, Atsaydın şu ân bu mektubu okumazdın. Ama ben attım. İçimden değil belki ama kendimle 'birlikte' attım seni de Lavinia. Ahh Lavinia. Sana verdiğim bu adın bütün anlamlarını, öyle güzel taşıyorsun ki... Ölüm çiçeğinin, bir şeyi bitirişi ölümle olmalıdır öyle değil mi? Bu yüzden de, bana kurduğun o acı kelimenin hakkını vermeye gidiyorum. Bitti demekle 'her şey' bitmiyormuş. İnsanların hikayesi anca ölünce tamamen bitermiş. Bu yüzden de, kendimi bitirmeye gidiyorum sevgili. Hosçakal demeyeceğim zira hoş kalmanı değil, sana bıraktığım bu acılarla yaşamanı istiyorum."

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

"Kimsin?" dedim ona hitaben. "Ben, senim," dedi gülümseyerek. "Anlamadım?" "Ben, senim. Senin hayallerinim, umutlarınım, göz yaşlarınım. Ben senin içindeki o umut dolu küçük kız çocuğuyum. Beni unutma. Kendini unutma. Olur mu? Bizi unutursan sen, sen olmazsın. Çocukluğunu unutma. Geçmişini kabullen. Unutma; geçmiş, geleceğin ışığıdır. Onu kabullenmezsen, kendini unutursun. Kendini unutursan, hep eksik kalırsın," dedi ardından ben bir şey diyemeden gitti mavi çicekli, beyaz elbiseli kız çocuğu. * Umut yoktu. Sadece abisinin hayali vardı onun için. Yaşayıp, yaşamadığı belli olmayan abisinin hayali. Küçük yaşlarından beri yaralıydı ve bu ilk ailesinde başlamıştı. Geçmişi karanlıktı, yaralıydı. O geçmişinden ve çocukluğundan kaçıyordu. Fakat bir gün bir grup insan çıkageldi ve onlar aile oldu. Geçmiş tekrardan açıldı, ama bu sefer yalnız değildi, değildiler. Artık umut vardı, artık iyileşiyorlardı. Ta ki o ana dek. Söylenen yalanlar ve sırlar ortaya çıkana dek. Yine umut yoktu. Ama bir araya gelmeliydiler, ortak intikamlarını için bir araya gelmeliydiler. Eğer gelmezlerse, hepsinin çocukluğu tekrardan yerle bir olacaktı. Bunu kimse istemezdi. * Yayınlanan tarih: 20.04.2021 •Gerçek kurum ve kuruluşlarla ilgisi yoktur. Tamamıyla hayal ürünüdür. •Küfür, şiddet, uyuşturucu gibi (cinsellik hariç) yetişkin içerik bulunur. Yaşı küçük olanların ve kolay etkilenenlerin okumamasını rica ediyorum. Okuyanlar için ise, sorumluluk kabul etmiyorum. #2 hiçlik - 21.4.21 #6 sokak - 18.07.21 #16 tumblr - 19.8.21 #6 hayal kırıklığı - 27.5.21 #19 geçmiş - 1.6.21

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?