"Özgür değilsin, seni tam şu anda istiyorum." ☁☁☁ Hayatın rayını değiştirmek için iki kelime yeterli miydi gerçekten? Puslu ve bir o kadar da sisli gecedeki ufuk çizgisi kadar sonu belirsiz bir oyundu bu Ulaş ve Elveda için. Suda üç kez seken taş misali, üç yüreğin çırpınışıydı onların hikayesi. Bir oyunun sınırları en ücra köşelerine kadar zorlanırken tutkulu bir sevişmenin getirdikleri, götürdükleri; yeşerttikleri, yıkıma uğrattıklarıydı sadece belki de. Fakat ne kadar yasak ne kadar hasarlı olursa olsun Ulaş'ın da Elveda'nın da boyun eğdiği, su götürmez bir gerçek vardı: Tenler kavuşurken mantık aranmazdı.

Dudakları yavaşça boynumdan aşağı doğru inmeye başladı. Aldığım zevk anlatılamazdı. Gözlerimi kıstım ve başımı geriye doğru atarak duvara yasladım. O ise göğüslerimin üstünü öpmekle meşguldü. İlk başta öpüyor daha sonra ufak ısırıklarını hırsla göğüslerime armağan ediyordu. Parmaklarım ile saçlarını okşamaya başladım. O ise kendinden geçmişti ve ne yapacağı hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Göğüslerim de oyalanmayı bıraktı ve karnımı öperek dolgun dudakları aşağı doğru inmeye başladı. Her hareketi ile beni defalarca yakıp küle çeviriyordu. Ona karşı koymak imkansızdı. İşaret parmağını külotuma geçirdi. Daha sonra iri gözlerini bana doğru çevirdi ve boğuk bir şekilde konuştu. "İzin verir misin?" Halsiz bir şekilde gözlerimi kapattım. Ardından kısık bir sesle konuştum. "Yaşat beni, ruhumu öldürmen gerekiyorsa bile yaşat beni."