izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

Çocukluklarını aynı mahallede geçirdiler. Birlikte büyüdüler, birlikte hayal kurdular. Sonra hayat, onları iki ayrı kıtaya savurdu. Yıllar sonra... O, İstanbul'da karanlık sırlarla büyüyen bir teknoloji imparatorluğunun genç CEO'su. O, Moskova'da devletin en kritik dosyalarını koruyan bir siber güvenlik uzmanı. Ve bir gece, İstanbul'un yağmurlu sokaklarında yeniden karşılaştılar. Ama artık aralarında sadece yıllar yoktu... Aralarında bir cinayet ve geceye saklı bir yemin vardı. Bazı sırlar sevmekten daha tehlikelidir.

Yağmur, asfalta acımasızca vuruyordu. Farların arasından parlayan damlalar, geceyi daha da karanlık kılıyordu. Yedi yaşındaki Asya, arka koltukta annesinin elini sıkıca tutuyordu. Motorun uğultusuna babasının gergin nefesi karışıyordu. Birden... fren sesi. Kulakları yırtan bir çığlık. Sonra her şey karardı