O Elif..ismi gibi dimdik durmayı severdi. Öfkesini , geçmişine olan kızgınlığını birer çöp yığını gibi geride bırakmıştı. Onun yerine bedeninde gezinen , kendi tırnakları ile kazıya kazıya geldiği bu gücü kimseye kaptırmaya izin vermezdi. Özellikle delicesine gıcık olduğu o adama..Pusat Saruhan. Ona göre Arsız adamın tekiydi. Özellikle gücü karşısında yerlatın da ki insanlar gibi itaat etmek kanına dokunuyordu. O boyun eğmeyi sevmezdi..aksine tek başına savaşan tüm kraliçelere ithafen kibrini devreye geçirmişti. E hal böyle olunca kaçınılmaz ego savaşları çoktan kendini açığa çıkarmış bunu zevkle izleyen şeytanla oyunlar oynanmaya başlamıştı. Bakalım ilk kim pes edecekti...ya da ilk kim duygularına yenilecekti.

Ayşin..Bu hayatta gördüğünüz en inişli çıkışlı karaktere sahip bir kızdı. Her an kahkaha atacak kadar mutlu, bazen ise öfkesinden gözleri kana bulanmış bir katildi. Uyuşturucu ve silah tacirliği görevini babasının elinden alarak kendi krallığını kurmak istesede bu oldukça imkansızdı. İstanbulun sahipleri vardı. 4 büyük hükümdar en önemlisi ise biri çoktan urganı boynuna geçirmiş adeta onu nefessiz bırakacak hale getirmişti. O kimmiydi? O Azer Kılıçhan.. kibir ve gücün vücud bulmuş haliydi. En önemlisi ise ayşinin işlerine çomak sokan deli herifin tekiydi. Bakalım bu iki deli taht savaşına daha ne kadar kendilerini bile isteyerek yaralayacaktı. Ne denilebilir ki ? Aşk bazen bir gizli sosyopat ile psikopatın kalbinde de gezinirdi. Sadece ateşin baruta yaklaşması bu fitili tetikleyen şey olurdu.

Her şey bir rüya ile başladı... Adam kadını rüyasında gördüğü an aşık olmuştu. Peki ya kadın? "Ben sen olmadan sevdim seni beklerim de peki ya sen sever misin benim seni sevdiğim gibi?" GENÇ KIZ EDEBİYATI #3 (24.12.2017) Üç kitap birbirinden bağımsızdır. *Tüm telif hakları saklıdır.

*Tamamlandı* "Sence bizden bir cacık olur mu?" dediğimde önce bana öylece baktı, sonra kahkahalarla gülmeye başladı. Öyle ki boynumdaki kolunu çekip dizlerine dayadı ve katıla katıla gülmeye devam etti. "Lan ne gülüyorsun?" diye sinirle sordum. Teyzeler pencereye çıktı ve gözleri hemen bizi buldu. "Sussana lan, Allahın belası domuz!" dedim dişlerimin arasından. "Esra, kızım hayırdır?" dedi FBI teyze. Hayrı mı kaldı be FBI teyze? Aldık başımıza belayı işte. Ama seni kırmayayım. Hayırlı uğurlu olsun! "Yok Selma Teyze!" dedim gülümsemeye çalışarak. "Arkadaşı kızın biri taciz etti arka sokakta da, kriz geçiriyor şu an." Azman aniden gülmeyi kesti ve kaşları çatıldı. "Vay vah!" dedi diğer pencereden MİT teyze. "Su getireyim mi Akın evladım?" Azman'ın gözleri ona döndü. "Yok sağol Makbule Teyze. Alıştım artık..." dedi ve gözleriyle beni işaret etti. "Bu kızın tacizlerine." Rezillik yükleniyor...%94 Kapak Tasarımı: Gölgehayaller © Tüm Hakları Saklıdır.

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Sevmek yürek ister derdi babam. Kendisinin yüreksiz olduğunu, o yüzden beni sevemediğini söylerdi. Ben doğarken annesini öldürmüş, bu yüzden babası tarafından ölüden beter edilmiş bir genç kızdım. Zor olan bu hayatta hiç mutlu olamayacağımı sanarken, ona rastladım. Arslan Karanoğlu'na. Adına destanlar yazılacak kadar yakışıklı, İstanbul kadar güçlüydü. Beni sevsin istedim. Belki biraz beni canımdan bezdirmişti ancak sonunda sevmişti. Hemde çok güzel sevmişti.

Peri..her ne kadar Yüzün de ki güzellik ismini yansıtsada her kesin olduğu gibi onunda büyük kusurları vardı. Asla geri dönülmeyen hatalar, kan kokulu sayfalar da adı geçen bu kız belki de istemeye istemeye büründüğü kişilikten nefret etmek zorunda kalacaktı. Ya da hayır..O nefret etmezdi. O kimseye duygu beslemezdi. Onun hayatın da tek kural vardı. 'İtaat et' O da öyle yapıyordu. Peki ansızın buz kalbine aldığı adama ne olacaktı? Kartal Bozdağ...Perinin 19 yıllık hayatı boyunca duygu karmaşası yaratan tek adam oydu. Kartal..ismini hakkıyla taşıyan bir adamdı. Sinirlendiği zaman pençelerini insanların boynuna geçiren duygusuz hükümdardı. Boyun eğen affedilir. Ama baş kaldıran kartalın öfkesinden nasibini alırdı.

Tanıtım... Bir adam ki sevdiği kız uğruna tüm tabularını yıkmış. Bir kız ki tek bir bakışı koca adamı yakıp kavurmuş. Bu aşk hikayesi değil. Bu bir sevda hikayesi. Bu, kocaman bedeninde çocuk gibi, yaralı bir kalp taşıyan Devran ve sessiz, narin Çiçeğin hikayesi. ... Aldı sazı eline adam. Sessiz, sakin evinde yankılandı bağlamanın sesi. Vurdukça vurdu tellerine ama dilinden dökülmedi tek bir kelime. Yüreği kan ağlarken sustu dili. Aklı, kalbi tek bir ismi haykırırken sadece bağlamanın tellerine vurdu. Ah nasıl da yanıyordu kalbi, bir ufacık kız uğruna. Dudaklarında acı ama aynı zamanda güzel bir tebessüm yer ederken hislerinin tercümanı oldu saz. Dudaklarından Neşet babanın bir sozu dökülü verdi aniden. "Biz sevmekle yükümlüyüz. Kavuşmak mı? Onu ALLAH bilir. "

İlk karşılaşmamız mı? O günü sonsuza dek hatırlayacağım. Bana bakan o öfkeli gözlerini, sert yüz hatlarını ve arsızca burun deliklerimden içeriye sızan ter ve barut kokusu... Suriyenin bilmem hangi köyünde, güneş altında alev alev parlayan o mavi harelerini ve ciğerlerime tek bir boş yer kalmayana kadar arsızca dolan kokusunu o andan sonra hep aradım. Aramaya da devam ediyorum. Bu benim hayatımın başladığı günün ve devamının hikayesi. Bu aslında benim, Dilruba'nın değil, hayatımın başlangıcı olan o adamın hikayesi, Selçuk'un hikayesi. Çünkü ben, hiçbir zaman hayatımın başrol oyuncusu olmayı başaramadım ama o adamı, hayatımın başrolü yapmayı başardım.