Mavi seni sevmeyecek! Sonra zihnim farklı oyunlar oynayarak, bunlar yetmiyormuş gibi yeni sesler eklemeye başladı. Seni seveceğini mi sanıyorsun? Senin gibi hastalıklı bir herifi kim sever ki? Mavi kendisine değer veren normal birini bulacak. Ve sen uzaktan onların mutluluğunu izleyeceksin. Sonra ne yapacaksın? Kızı kaçıracak mısın? Sen hastalıklısın! Sen hastalıklısın! Sen hastalıklısın! İçeride yankı yaparak dağılan sesler yüzünden kulaklarımı ellerimle kapatıp başımı sağa sola sallamaya başladım. "Susun lan!" "Öyle bir şey olmayacak!" "Mavi beni sevecek!" "Ben hastalıklı değilim!" "Ben hastalıklı değilim!" "Ben hastalıklı değilim!"

[kısa süreliğine askıda] O bebeği kabullenebileceğini düşünmüştü. Belki üvey de olsa bir kardeşinin olması onu iyi hissettirecekti. Ama yaşanılanlardan sonra hayatını iğrenç bir hâle getirdiği için o bebeğe sadece nefret besleyecekti. Bunun tek sorumlusuysa ailesiydi. Farkında olmadan Aaron'ın unutamayacağı darbeler almasına sebep olurlarken aynı zamanda da her şeyden habersiz suçsuz bir kızın hayatını karartacaklardı... 🗝 Elini tekrardan yüzümde hissettiğimde ağlama isteğime karşı koymaya çalışıyordum. Deli gibi korkuyordum. Öyle ki biraz daha bu durumda kalırsak korkudan titremeye bile başlayabilirdim. Kulağımın arkasındaki eli yavaş yavaş aşağıya doğru kaydı ve bir anda boğazımı kavradı. Gözümden bir damla yaş akarken "Aaron..." diye fısıldadım düşündüğü şeyi yapmaması için. Eli boğazımı sıkmıyordu ama ufacık bir güçle bile beni nefessiz bırakabilirdi. Bu düşünce âdeta nefes alış verişlerimin hızlanmasına sebep olurken vücudum çoktan benden bağımsız olarak hareket etmeye başlamıştı. "Söyle meleğim." "B-bırak lütfen." "Bırakmazsam ne olurmuş?" 13.09.2020

[texting, tamamlandı] amelia: ben anıt mezar yaptırmak istiyorum. darian: bunun için çok doğru bir yerdesiniz. amelia: duyduğuma göre siz çok iyi mezar tasarlıyormuşsunuz. amelia: bu konuda kendimi size rahatlıkla emanet ediyorum. darian: eh, öyle söylerler biraz. darian: teşekkürler! darian: formumuzu size mesaj olarak yollayacağım, doldurmanız yeterli. amelia: pekâlâ. darian: kime göre lazım bu mezar? amelia: bana göre. *** darian: yakından daha güzelsin. darian: ayrıca boyun kaç senin? darian: 1.55 falan mı :d amelia: boyum 1.61 bir kere, sen uzunsan ben ne yapayım? amelia: ayrıca, teşekkürler ama güzel olmamın artık bir anlamı yok. amelia: yakında öleceğim nasıl olsa, değil mi? :) darian: evet ama... darian: Mel, istediğin her an bu sikik durumdan vazgeçebilirsin.

[tamamlandı] Uyanacaktı. Başını oynatıp yatış pozisyonunu değiştirdi. Sanırım gitme vaktim gelmişti. Ona son kez bakıp odasının açık kapısından koridora çıktım. Ses çıkarmamaya özen göstererek aşağı kata indikten sonra çıkış kapısına doğru adımladım. Çok az kalmıştı. Artık karşısına çıkmam gerekiyordu ve zamanı gelmişti. Bunun bilinciyle istemsizce kendi kendime mırıldanmama engel olamamıştım. "Çok yakında bebeğim...çok yakında!" ➰ Salona kısa bir göz gezdirirken birden kahkaha atmasıyla kaşlarımı çattım. Karşısındaki televizyona dikkatli dikkatli bakıyor, arada da kahkahalarla gülüyordu. Korkmaya başlıyordum. Bana televizyonu işaret ederek "Görüyor musun Perri? Kadın kayak yaparken düştü ve kocası da onu kurtarmaya çalışırken kara bulandı. Bu televizyonda bu kadar komik şeyler olduğunu tahmin etmiyordum," dedi. Tamam, bu sefer gerçekten korkmalıydım. Sorun şu ki; televizyon açık değildi ve burada ikimizden başka hiçbir kimse yoktu.

[tamamlandı] "Ne yapmamı istiyorsun Domenic, sana abi dememi falan mı? Cidden bunu mu istiyorsun benden?!" "Evet... Doğru olan bu." "Senin düşüncen bu!" Sinirle ellerimi saçlarımın arasında gezdirip arkamı döndüm. Kollarımı mutfak tezgahına yaslayıp sakinleşmek adına birkaç saniye öylece bekledim. Lanet olsun, ağlamak istemiyordum! En azından şu an değil. Biraz olsun sakinleştiğimden emin olduktan sonra yüzüne bakma gereği bile duymadan "Gecenin bu saatinde, neredeyse kardeşin yaşındaki bir çocuğun evinde ne işin var o zaman senin?" diye sordum yine sinirlenmeye başlarken. ➰ "Demek abi?" diye sormuştu yüzündeki alaylı ifadeyle. Omzumu silkip "Beğenemedin mi?" dedim üzerine giderek. Birkaç ay önce ona abi dememi, onu bir büyüğüm olarak görmemi isteyen ta kendisiydi. "Ben şu saatten sonra senin her şeyin olabilirim, ama abin olamam Nina."