Yalnızlık...Yalnızım ben.Hep yalnızımdır zaten.Sende yalnızsındır aslında ne kadar inkar etsende öylesindir kimsesiz bir ucube.En azından ben kendimi öyle avutuyorum.Bende başka ucubelerde var kimsesiz annesi babası tarafından sevilmemiş bir yetimhaneye terk edilmiş.Sırf farklı diye...Ben siz sıradan insanların değimiyle bir hokkobazım...O küçük beyinlerinizde beni hokkobaz olarak görüyor olabilirsiniz ama bana göre sizi birkaç asa hareketim ile yerlebir edecek yaşıtları arasındaki en güçlü cadıyım.Belki beni tanımıyorsunuzdur ama artık çok geç artık beni tanımak zorundasınız.Ben HERMİONE JEAN GRANGER...

"Seni seviyorum" dedi bana son kez bakarak ama sadece yürüdüm, öylece arkama bakmadan. Çünkü onun bana hüzün ile bakan gri gözlerini görürsem dayanamazdım. İlk döndüğüm dönemeçten sonra yere yığıldım. Dizlerim kanıyordu ama en önemlisi kalbim acıyordu. Ağlıyordum ama ağlamamalıydım artık onun için ağlamıyacaktım. Ben Hermione Jean Granger artık ayakta durmalı ve başımın çaresine bakmalıydım 'o olmadan, tek başıma'. Ayağa kalktım ve ay ışığının aydınlattığı parkta evime doğru yürüdüm." Bende seni seviyorum."