Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

Ömür, geç kaldığı işine gitmek için hızlı adımlarla girdiği ara sokakta iki kişi tarafından başına silah dayanmış bir genç adam görür. Yardım etmekle etmemek arasında kalıp yardım etmeyi seçince o dakikadan itibaren bütün hayatı değişir... ••• Henüz dört adım atmıştı ki bir patırtı sesiyle irkildi. Sesin geldiği yöne doğru dikti kehribar gözlerini, eli silahlı iki orta yaşlı adam ve duvarın köşesinde sıkıştırdıkları uzun boylu bir genç adam gördü. Eli silahlı adamların biri namluyu genç adamın kafasına öteki boğazına tutmuştu. Heralde biri kafasına ateş edince ölmeme riski milyonda bir olmasına rağmen öteki işi garantileyip şah damarından vuracak, diye düşündü. Gitmeli miyim yoksa durup yardım mı etmeliyim? Eli silahlı iki adama karşı ne yapabilirim ki? Sadece sonuç değişir, biri beni öteki genç adamı öldürür, diye devam etti iç sesi düşünmeye. Düşünmeyi bıraktığı an yere düştü, bedeni, elleri, bacakları aynı anda şiddetlice titremeye başladı. Bu sefer patırtı sesi duyan silahlı adamlar ve namlunun ucunda olan genç adamdı.

Baharın harika günlerinde dondurma serinliğinde, güneş sıcaklığında yaz hikayesi okumak ister misiniz?Hadi gelin tanışalım, kaynaşalım♡ "Durumunu sona atayım dedim yanlışlıkla seni soluma atmışım sevgilim. Kızma bana, bir ömür sahip çıkarım sana. Ya da sen bana. " Seren bana iflah olmazsın bakışları atarken benim kalbim gümbür gümbür atıyordu. Yazarın, karakterine olan aşkı... ya da degil. Bilemem.

1970'lerde köyde geçmektedir. Sıcak kolları ile sarıp sarmaladı onun yanında cılız ve küçük kalan bedenimi. Buz gibi günahlarım onunayken yerle yeksan oldu. Kimsesiz ruhuma yabancılaşmadan öksüz bedenime sahip çıktı , yalnız onun yanındayken ruhum başını bir evi sokabildi. Beni sokaklarda kaçtığım insanlarla mücadelem ile yalnız bırakmadı koca yüreği ve kudretiyle. Ama bunu yaparken kendine aşık etmeden de alı koymadı. İyilik mi yaptı kötülük mü anlayamadım. Göğüs kafesim bana dar gelmeye başladı. Oraya kocaman bir adam sığdırmak elbette kolay olmayacaktı. Kapak Tasarımı: @mithraae #tarihikurgu6

"Korhan git artık." Dudaklarından dökülen sözler ruhuna ağır geliyordu. "Kıyamıyor musun ona." Adamın sözleri birer zehir gibiydi. Korhan iğrenerek dudaklarını ayırdı. "Kıyamadığın için mi yok sayıyorsun sana yaşattıklarını!" Korhan artık ne söyleyeceğini şaşırtmıştı. Bedeni bir enkazdan farksızdı. Hâlâ nasıl birşey yok diyebiliyordu. Hicran adamın sözleriyle istemsizce gülümsedi. "Sen ne biliyorsun be!" Dudaklarının arasından çıkan ses oldukça sert ve toktu. "Sen benim neler yaşadığımı nerden biliyorsun!" "O cehennemden kurtulmak istemedim mi sanıyorsun?" Gözünden akan bir damla yaş çenesine doğru süzüldü. "Kaç kere polise şikayet ettim. Yalvardım! Beni canımdan edecek dedim anlamadılar!" Yüzünü kapatan uzun sarı saçları kadını daha kötü gösteriyordu. "Evime bir kere bile polis gelmedi. Ama öldürülseydim işte o zaman evimden çıkmayacaktı polis!" Boğazına takılan öyle büyük bir acı vardı ki, dudaklarını araladığı anda dökülmeye başlayacaktı sanki. "Yalnızca iki gün, o bana yaşattıklarını yalnızca iki gün nezarethanede kalarak ödedi." Korhan kadının gözlerindeki geçmişin acı yansımasıyla yutkundu. Boğazında öyle büyük bir acı takılmıştı ki, canının yandığını hissetti. "Sonra ne oldu biliyor musun?" Hicran'ın dudaklarını acı dolu bir gülümseme kapladı. "Dağıttığı suratıma yeni yaralar ekledi. Beni öldüresiye döverken neredeydi mazlumun yanında olacak devlet!" Hicran acıyan canını daha fazla gizleyemedi. "İnsanların o yere göğe sığdıramadıkları adalet neredeydi!" "Ben bu cehennemden kurtulmak istedim, ama kurtulmama izin vermediler."

Hayatta size biçilen rolü beğenmediğinizde ne yapabilirsiniz? Ada, bugünlerde tam da böyle düşünüyordu. Hayatın ve ailesinin kendisine biçtiği rolü oldum olası hiç sevememişti. Olmadığı birisi gibi davranmak istemiyordu. Ada'nın yaşamakta olduğu bu kaderi ondan yıllar önce büyükannesi Nazenin de yaşamıştı. Tarih devamlı bir tekerrürden mi ibaretti sahiden? Geçmişin tozlu sayfalarında neler gizliydi? Ada bu sorunun cevabını bulmak için motoruyla yollara düştüğünde onu izleyen iki seyircisi vardı. Birisi yeni tanıştığı Barış, diğeri gökyüzünde izlemeyi çok sevdiği 'Akşam Yıldızı'ydı. Kendin olabilmenin ve bir arayışın öyküsü...

WattpadRomance TR romantik komedi okuma listesinde 💖 Şaşkın bir telefon kulübesiyle hüzünlü bir sarmaşığın yolları kesişirse neler olur? Yol Arkadaşım'dan tanıdığınız Umut Gürsoy'un hikayesi... Umut; Gürsoy ailesinin gözbebeğiydi. Ailenin küçük üyesi olmak harikaydı ona göre. Zengindi, yakışıklıydı ve ne istese parmağını şıklatması yetiyordu sanki. Tek derdi devamlı ona küçük çocuk muamelesi yapan gri ötesi sıkıcı ağabeyi Utku'ydu. Yani en azından o öyle düşünüyordu, ta ki o hüzünlü gözlere rastlayana kadar... Sonra hayatı tek bir renge büründü, gece mavisine... Umut kadınlarla arasını iyi sanıyordu. Tamam bir süredir, yani o talihsiz geceden sonra kadınlardan uzak durmuş olabilirdi ama bu kadar da paslanmış olamazdı, değil mi? Geçmişin tozlu sayfalarında yaşayan hüzünlü bir çift göz karşısında hayatının en büyük sınavını vereceğini bilmiyordu.

Sonra bir gün bir olay yaşandı. Hiç beklenmedik bir olay. Ve birtakım kararlar alındı, plansızca. O an herkes dürtülerine, korkularına, duygularına ve hırsına yenik düştü. Kötülük büyüdü, büyüdü ve gök kubbenin altında çarşaf gibi gerildi. Birbirimizin yüzüne bakamaz olduk. Çünkü artık içimizdeki çirkinliği gözlerimizden okuyorduk. Ne kadar kötü şeyler yapmış olursanız olun kendinize küsemezsiniz. Fakat birbirimize küsmek kolaydı. Kendimizden kaçamazdık belki ama birbirimizden kaçabilirdik. Kaçtık. Yıllarca. Ondan kaçtıkça kendime çarptım. Kendimi kaybettikçe onu buldum. Bedenlerimizi uzaklaştırmış olmak ruhlarımıza etki etmedi. Çokça örselendik, düştük, kalktık. Birbirimize tutunmak istedik, yapamadık. Hayatlarımızda yeni birer sayfa açmamız gerektiğini biliyordum. Açtım. Defalarca kez. Fakat önceki sayfaya kalemi öyle bastırmıştı ki Tanrı, izi alttakilere geçmişti. Kurtulamadım. Bu ondan kaçtıkça ona dönüşümün hikâyesi, bu asla son bulamamanın hikâyesi. 🌙