Yanıp kül edilmeye mahkum edilen bir kadının azmi... Yanmasın kül olmasın diye çabalayan bir adamın azmi... Bir Berdel meselesi..... NOT: HER CUMARTESİ, PAZARTESİ, ÇARŞAMBA İNŞALLAH YENİ BÖLÜMLERLE.

Sabaha kadar ağla umrumda değilsin! diyen bir adam. Senden ve ailenden ölene dek nefret edicem! diyen bir kadın. Katili bulmaya çalışan bir adam Ben katil değilim! Diyen bir kadın. Seviyorsun diyen bir adam Asla sevmem diyen bir kadın. Sus! diyen bir adam Susan bir kadın. Yeter diye haykıran bir kadın Yetmez diye haykıran bir adam. Çaresizlik bazen insana hiç olmaması gereken şeyler yaptırır. Ve bazen her şey bitti sanarsın ama bazen her şey bitti sandığın anda başlar her şey.

Genç kadın dışarıya çıkmış, rüzgarın esintisinin tadını çıkartıyordu. Etrafına baka baka yol alıyordu. Az daha yol aldıktan sonra karşısına çıkan maskeli adama bakakaldı. Genç kadının çığlık atmasına fırsat kalmazken kendini yerde baygın buldu. Gözlerini açtığında ise gördüğü şey ürkütücüydü. Daha doğrusu etrafın karanlık olmasından dolayı hiç bir şeyi göremiyordu. Kim onu neden kaçırmıştı? Genç kadın bunu korkuyla düşünürken tek bildiği arkasında kalın ipten bağlanmış ellerini hareket etmemesiydi. Bir süre bekleyişle bağırıp, çağırırken o sesi duydu. Duyduğu ses kibrit çöpünü yaktığında çikan çıt sesiydi. Bu karanlık adamın elinde tutuğu o ufak kibrit çöpü yalnızca ufacık yeri aydınlatabiliyordu. Genç kadın korkuyla, oluşan bu ışığa bakışlarını çevirdiğinde kibrit sönmüştü. Şimdi duyduğu ses ise adım sesiydi. Bu adımlar beton taşın üzerinde oldukça korkunç ses çıkartıyordu. Odanın boş olmasından dolayı sesler yankılanıyordu. Bir kaç adım attıktan sonra bu karanlık adam durdu ve elindeki kibrit kutusundan bir çöp daha çıkartıp, bir çıt daha yaktı, sonra o da söndü. Şimdi bu karanlık adam kibrit kutusunu açıp bir çıt daha yaktı. Bu sefer kibrit çöpünü avucuna doğru yaklaştırdı. Yaklaştırdı, yaklaştırdı. Genç kadın, gözlerini avucun içine dikti. Avucun içinde yazan yazıyı sesiz bir şekilde mırıldandı. "Bana inan!" *** Ya o haklı çıkıcaktı yada başkası. Ya o suscaktı yada başkası. Ya o yaşıyacaktı, yada başkası ölücekti. Sizce doğruları göstermek mi zor? Yoksa bu doğrulara inanmak mı zor? KURGUMUN İLK 8 BÖLÜMÜ İSTANBUL'DA DEVAMI İSE MUĞLA'DA GEÇMEKTETİR. İT'S OVER

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

''Barlas Poyrazoğlu '' Siyahın nasıl daha siyah ve nasıl daha çekici olabileceğini varlığıyla kanıtlayan, güçlü, asi ve sert bir adam. ''Beyza Güçlü'' Soyadının aksine o kadar da güçlü olamayan, giydiği forma gibi bembeyaz saf ve masum olan, buna rağmen siyahın içindeki yalnızlık ve karanlıkta kaybolan, gittikçede siyaha bulanan bir kız. Peki onları bir araya getirecek olan şey bir tesadüf müydü, yoksa kaderin büyük bir cilvesi mi? Kimse bunu bilmiyordu. Ta ki zamanla ortaya çıkana kadar...

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

İnsan tanımadığı bir insanla ansızın evlenir mi ? Onlar evlendi hem de sadece aileleri için. Adam sırf ailesi istedi diye, kadında ailesine zarar gelmesin diye bu evliliğe razı oldu. Nefret kin dolu bir aile tarafından büyüyen ailesi tarafından en ufak sevgi bile görmeyen Berken Saburer ; O oraların çok sayıda tanınan zengin ailenin yakışıklı evladıydı. Öte yandan ise ailesi tarafından sevgiyle büyüyen Beren Aksan; O babasına atılan iftiranın kurbanıydı. Annesinin güzel kızı babasının iki gözüydü. Oysaki onların birbirlerinden habersiz bambaşka hayalleri vardı. Onlar birbirlerine çok yakın olsalarda birbirlerine çok uzaklardı.. Ve ansızın güneşin batığı bir gün, İçi kan ağlayarak "git!" diye bağırdı adam. Bu istemsiz sözler karşısında gözlerinden yaşlar süzülerek orda kalmayı devam etmedi, arkasını döndü ve kapıya doğru bir kaç adım attı kadın. Adam az önce, " git !" diye bağırdığı kadının kolundan tutup kendine doğru çekti. Kulağına yaklaştı ve "gitme!" diye mırıldadı. Kadın o an adamın yüzüne baktı ve daha önce onda görmediği göz yaşlarını gördü. Sebepsiz sebep miydi sâki onların ki ? Her şeye bi sebep sundular ama sundukları bir sebep değildi. İlk yayım tarihi=12/07/2020

♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌ Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray. Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup. İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenleri alev alacak... Porselen güzelliğindeki tenine doğru fısıldadı. "Sana sahip olmak istiyorum, Lavin. Önce olabileceğim en kibar şekilde, sonra olabileceğim en sert şekilde. Canını yakmak ve yakmamak istiyorum. Sesli olmanı ve sessiz olmanı istiyorum. Zevk almanı ve almamanı istiyorum. Seni nefessiz kalana kadar öpmek istiyorum. Sonra küçük bir nefese muhtaç olup, o nefesi benim ağzımdan almanı istiyorum." EDİM DEMİRAY & LAVİN KUTUP ❄?❄ İlk yaynlanma tarihi | 9.Mayıs.2016 Yazan | ELİSYA ROYAL

|Tamamlandı| Bir yol var önümde, dikenlerle çevrili. Attığım her adımda kan, nakış nakış işliyor tenimde. Acıyı hissediyorum. İçimde bir yerlerde biliyorum... Daraltılmış zihnimde is üstüne resim çiziyorum. Kaybolsada, orada bir resim vardı biliyorum... Kalbimi kaplamış bir pas kokusu.. Adını unuttuğum bir duygu var içimde; sevgi.. Adını anmasamda, orada biliyorum... Dikenlerden kurtulup, papatyalar diyarına geliyorum.. Bütün papatyalar koparılmış, etrafta müthiş bir koku var. Bir şairin papatyalar ölünce kokar dediğini biliyorum.. Kendi kokumu düşündüm bir an, kan, is, pas.. Daimi yoldaşlarım onlar biliyorum.. Herkes bir çiçeği seçerken benim nasibime Kardelen düşmüştü. Baharda etraf envai çeşit çiçekle şenlenirken, benim omzuma yalnızlık çuvalı yüklenmişti. Bu yüzdendi boynumun büküklüğü... Bir ben vardım, yalnızdım. Bir de içimdekiler.. Biliyorum; Yalnızlık hiç bu kadar kalabalık olmamıştı!.. ‼️Hikâyenin diğer bölümlerine Dreame uygulaması üzerinden ulaşabilirsiniz.‼️

Aşk neydi aşk sadece aşkım,canım ,bebeğim demek miydi hayır aşk ona ömrünü verebilmekdi aşk ona kalbini verebilmekdi her sabah uyandığında aşık olduğu hissetmekdi Ama bizim deli iki askerimiz için aşk kelimesi kalplerinde üstü tozlanmış üç harfi onlar için aşk diye bir şey yoktu sadece vatan aşkı vardı gel gör ki iki kalp birbirini sevince ruhlarda teslim oluyordu İki insan birbirini nasıl severdi peki iki asker birbirini nasıl severdi normal sevmezdi değilmi gel evimin kadını ol demek yerine gel sırt sırta savaşalım gel silahımdan çıkan kurşunum ol silah arkadaşım ol derdi heralde bakalım keremle betül nasıl bir birilerini sevicekler timin üsteğmenin ilk defa timinde asker bir kız görmesi ile başladı herşey böyle askermi olur diye düşünürken kızın arkasını dönmesi ile ilk defa evet ilk defa aşık olmuştu çok garip hissediyordu. kızın koşup uzmançavuşa sarılmasıyla suya dşmüştü hayalleri tabi o öyle sanıyordu. o kızın ikizi yani anlayın işte kardeşiydi. İlk hikayemdi ve açıkcası sona doğru sıkıldığım için saçma gelebilir