Kafasını yukarıya kaldırıp sigara dumanını üfledi. Gözleri daima bir grup erkek ile oturan kıza ilişiyordu. "Tanıyor musun onu?" " kimi Abi? İsimsizi mi soruyorsun?"

"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken. "O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları." Derin bir nefes alıp önüne döndü genç adam. "Ben aydınlığı istemedim ki. Ben aydınlıktan hep korktum. Ben seninle karanlıkta sessizce oturmak istedim. Ben, karanlıkta bana sarılmanı istedim." ~~~~~~~~~~ "Cadı" diye duyduğum ses ile yorgun vücudumu karanlığıma çevirdim. Siyah pantolonu, siyah asker botları,siyah kazağı ve siyah deri ceketi. Karanlığın içinde ışığa dair tek iz sigarasının ucundaki kıvılcımdı. Kehribar gözlerine çıkardım kızarmış, yorgun,halsiz, karanlıktan yorulmuş gözlerimi. Öylece duruyordu. Her şeyin başladığı yerdeydik. Uçurumun kenarı. Karanlığın en sessiz hali. Gözlerimi kapatırken ufak bir yaş süzüldü hayatıma inat mavi olan gözlerimden. Titrek ve tükenmiş sesim ile usulca fısıldadım karanlığa. "İyiki doğdun Adamım." ~~~~~~~~

Numaranın gelmesini beklerken içimi heyecan kapladı. Beklemek zor geldi. Elimde telefonu çevirirken mesaj sesini duydum ve hemen açıp gelen numaraya mesaj at dedim. Saat çok geç olmuştu ama sabaha kadar da bekleyemezdim. Bu çılgın fikirden vazgeçmek istemedim. Evet istemiyorum vazgeçmek. Bu garip farkındalık ile bir kaç mesaj denemesinden sonra en sonunda bir mesaj atabilmeyi başardım. ''Senin bir işe ve bir eşe ihtiyacın var, benim bir iç mimara ve bir eşe ihtiyacım var. Benimle evlenir misin? Yarın sabah sekizde kahvaltı için seni almaya geleceğim detayları görüşürüz. ANDAÇ NESİM '' Kesinlikle delirmiştim. Yine de gülsüyordum. Gülümsemekten kendimi alamadım.