16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Günahlarım peşimde sürüklenen bir gölge gibiydi. Hem bir o kadar hayalet, hemde acı verecek kadar gerçekti. Kalbimin ritmi hızlanırken, nefesimin gittikçe tükendiğini hissettim. Kana bulanan beyaz elbisem benim günahlarımın bedeliydi. Bu elbise benim yüzümden kirliydi, masumluğunu kaybetmişti. Kendi renginden vazgeçirilip şeytanın rengine bürünmüştü. Koştum. Şeytan hala peşimdeydi. Korktum. Şeytan buna güldü sinsice. Korktuğumda bana sarılmasını, ağladığımda beni avutmasını istediğim kadın benim hem annem hem şeytanımdı. Ve ben onu öldürmüştüm ama sanrısı hala peşimi bırakmıyordu. Şeytanın sesi kesildi. Ortam bir süre kendini sakinliğe emanet etti. Ama bu sakinlik hiç normal değildi. ❉ Tüm hakları saklıdır® Kapak tasarım: Lavender_odor