Kanla kazıdığın kelebek dövmesinin üzerini çizdir. Noktalı virgülle değiştir. Bu, devam edecek gibi değil ama bitmedi, demektir. Kanatları kanlı kelebek yandı. Küllerinden yeniden yaratıldı. Tekrarlanan doğumla gerçekleşen bir başlangıçtı. Üzerinde duran kanla yeniden doğdun bebek. Yine ne el ne gül bebek. Közlerin içindeki başlangıçta, isli ayaklarınla, Kül Bebek. MELÂL♡ "MELÂL ismini Wattpad'de duyuran ilk kitaptır." "MELÂL ismiyle binlere ulaşan ve yükselişte olan ilk kitaptır." İLK YAYIM TARİHİ: 15 KASIM 2019

Düzenlenecek...

"Seni seviyorum Pars, karanlığınla beraber seviyorum ama aydınlığını da istediğim için kızamazsın bana." Boynuna bıraktığım sıcak nefesle hafifçe irkildi ve geri çekildi. "Nasıl yapacağımı bilmiyorum." dedi boğuk bir fısıltıyla. "Ben, ışığın nasıl saçıldığını bilmem. Öğrenmedim öylesini." İtiraf niteliğindeki sözler yüzümde buruk bir tebessüme neden oldu. Böyle zamanlarda onunla değil de on iki yaşındaki haliyle konuşuyor gibi hissediyordum. Sevilmeyen bir çocuğun öfke giysisini soyunduğunda altında yatan savunmasız yanıydı bu, kısa ve nadirdi ama bunu bana gösterebiliyor olması kalbimi kaynatıyordu. "Öğreteceğim." dedim fısıltılı sesimle başımı omuzuna yasladığımda. Gözlerim önümüzde akıp giden yolda tutunduğunda devam ettim. "Her şeyi öğreteceğim, söz veriyorum." "Sana, hayat önüne engeller koysa da nasıl gülebileceğini göstereceğim. Karanlığı kuşanmadan da nasıl güçlü olunduğunu, acımasızlık kalkanını kuşanmaya gerek olmadan nasıl hayatta kalacağını öğreteceğim sevgilim." Ellerimi parmaklarının arasından geçirdim ve devam ettim. "Kazanmak için bazen kaybetmenin de gerekli olduğunu ve her düşüşünde yanında olacağımı göstereceğim. Korkmayacaksın söz veriyorum. Seni her seferinde kaldıracağım Pars, hepsini zaman içinde öğreneceksin." Elimi saran eli usulca parmaklarımın arasından sıkılaştı ve avuçlarımızı birbirine mıhladı. "Sen bana yapmayı hiç istemeyeceğim şeyler yaptıracaksın Nasya, İlk kez korkuyorum. Senden ve içimde uyandırdığın duygulardan korkuyorum."

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

"Senin için bu evi tuttum.'' Dedi bana. ''Teklifimi kabul edersen bu evde yaşayacaksın. Paran olmadığı için okulu bırakmayı düşündüğünü biliyorum. Üniversite hayatın boyunca bütün eğitim masraflarını ben karşılayacağım. Anlaşmamız sonlansa bile bu geçerli olacak. Okulunu bitirmen için her imkanı sağlayacağım konusunda bana güvenebilirsin. Ayrıca benimle birlikte olduğun her ay iki yüz elli bin lira alacaksın. Paran düzenli olarak hesabına yatacak. Ölümüne çalıştığın o işi ve yaşadığın berbat yeri düşünürsek bence iyi bir teklif. Genelde bir kadınla uzun süre kalmam. Ben istediğim sürece benim olacaksın. Bu anlaşma ne kadar sürer bilmiyorum ama bittiğinde zengin ve özgür bir kadın olacağın kesin. Her şey sonlandığında bu ev de senin olacak. Bunu bir düşün Dolunay, sonra da kararını bana bildir.'' DİLEFGAR: Gönlü yaralı aşık. !!!Dilefgar adıyla yazılmış ilk ve tek kitaptır!!!

Bedenini öne doğru büktü ve koyu kahvelerini kısarak dudaklarını büyük bir yavaşlıkla alnıma dokundurdu. Tam da o anda midemin aniden kasıldığını hissettim. "Eğer benden istediğin gerçekten buysa, abin olurum." Sarfettiği sözler ile kulaklarımda bir uğultu ve hemen ardından boğazımda bir yanma meydana geldi. Onu göğüsünden tutup kendimden uzaklaştırmak ve bu yakınlığın gereksiz olduğunu savunmak istedim ancak dudakları temasını kesmeden ve onu itmemden gram etkilenmeden sürtünerek burnumun ucuna kadar indi. "İhtiyaç duyduğunda, baban olurum." Dudakları burnuma küçük bir baskı uygulayarak kısa süreliğine tenimden ayrılırken çok geçmeden sıcak dudaklarının varlığını yanan yanaklarımda hissettim. Göğüsümde binbir çabayla canlı tutmak için çabaladığım, özenle sakladığım o minik kuşun kanatlarını delicesine çırptığına şahit oldum. Yutkunuşlarım arttı. Nefes alış verişlerim hızlandı. Dudaklarını aralayıp kısa bir nefes aldığı esnada burnunu bir kedi misali usulca yanağıma sürttü. "Sığınmak isteğinde, liman olurum." Ilık nefesini sertçe dışarı bırakarak aralık dudaklarımın arasından içeri sızmasını sağlarken kollarının arasında titredim. "Korktuğunda, kalkan olurum." Dudakları temasını kesmeden bir yol izlercesine dudaklarımı es geçip çeneme ilerledi ve bir sonraki durağında yumuşak bir baskıyla çeneme yaslandı. "Ne olmamı, neyin olmamı istiyorsan o olurum." Başını aşağıya eğmeden hemen önce bakışlarını gözlerime çevirerek yüz ifademi dikkatle inceledi. Rahatsız olup olmadığımı kontrol ediyor olmalıydı. Değildim. Biraz garip hisler içindeydim ancak bu senelerdir hissettiğim huzursuzluk, rahatsızlık ya da korku hislerine hiçte benzemiyordu. "İhtiyacına, isteğine göre şekillenirim ama bu durum kocan olduğum gerçeğini değiştirmez."

"Kaç dilediğin kadar, kucağıma düşeceksin! Bana ihtiyaç duyacak, bir nefes dileyeceksin! Kaderin dilimde, canın elimde, nasıl olsa bir gün, bana geleceksin..." *YETİŞKİN İÇERİK VARDIR.*

Dolgun dudaklarını benim narin dudaklarıma yaslayıp tutkuyla öpmeye başladı. Tereddüt etmeden ona karşılık verdim.

Babasının hayalindeki savcı kız olmak için bin bir zorluklara göğüs germiş ve bu umutla yaşayan kız kendini bir pavyonda şarkı söylerken bulur üç günlük yaşayan bir kelebek gibi fakat onun ilk günden kanatları kırıldı..... Halla bir umutla kurtulmaya çalışan minik bedeni kocaman bir bedene meydan okumak zorunda ama buna ne cesareti ne de yüreği var girdiği çıkmak sokaktan sadece o kurtara bilir! MİRAÇ KARAMAN kalbi siyahın en koyu tonu şefkaten merhametten uzak büyüyen bir adam. Hayatında hiç bir kadına acıma duygusu olmayan. Karşısına bir meleğin çıkacağından habersiz BU MELEKLE İBLİSİN HİKAYESİ

Adam kızdan büyüktü kızsa adamdan küçüktü ama aşkları bir boşlukta yankı yapan ses gibiydi. o sadece 19 yaşındaydı. Adamsa sarhoştu bilmiyordu naptığını. O gece kız öldü adamsa zevkden bitti. Adam daha fazla kızdan uzak durmak istemiyordu. Kızsa adamı bir daha görmek bile istemiyordu.