"Bana Aitsin! Bana Ve Benim Hayatıma Katlanmak Zorundasın. Kısaca Burada Mahkumsun" Ruh Hastası bir Katilden ne kadar kaçabilirsiniz ki? Hele ki o size kafayı takmışsa asla. Ömrümün sonuna kadar ne kadar kaçmaya çalışsam da olmamıştı. şu son raddeye gelene kadar bütün kötülüklerin sonrasında iyiliklere dönüşen şeylere karşıda mı sonumuz böyle olmalıydı?

(+18 sahneler ve nude görüntüleri vardır.) Boynumun morardığını hissediyordum ama daha fazla ileri gitmesini istiyordum. Kendimi ona sürterken bir elimle de penisiyle ileri geri yapmaya başladım. İnledi ve sağ meme ucumu dişlerinin arasını alarak çekti, sündürdü. İnledim ve daha hızlı ileri geri yapmaya başladım. Bir eli ile sol mememi avcunun içine alarak sıkmaya başladı. Diliyle sağ mememi yalıyor, emiyor, ısırıyordu. İnledim ve üstünden kalkarak yanına uzandım. Boynundan tutarak onu kendime çektim ve üzerime çıktı. Giz, öldür! Ellerimi boynuna dolamaya başladım. başlangıç: 04.01.2021 🕸🤍 Ölmek istiyorum... Ne zamandan beri istediğimin bir önemi yok ama bugünün tarih i ölüm tarihim.. 🕸🤍 dolukadehiterstut #1 dışlanma #1 wp #1 giz #1 kaan #1 çıplaklık #1 dktt #1 zorbalık #1 zorba #1 mesajlaşmak #3 sevgili #8 sevişme #15 gizlinumara #5 texting #38 bilinmeyen #32

Aşk hiç bu kadar tehlikeli olmamıştı... Şevval, on sekiz yaşında beklemediği bir kâzâ sonucu Anne ve Babasını kaybeder. Hayatın dönüm noktası olarak geçirdiği bu zaman da Dayısıyla birlikte yaşamaya başlar, her şey sıradan ve kontrollü geçmektedir onun için, tâ ki bir Psikopat ile karşılaşana kadar... Ares Karahan... O bir Psikopat! Sadece tek bir kişi yüzünden tüm hayatı değişen Şevval, karşılaşacağı zorluklara göğüs germek zorundadır. ***** Başlangıç Tarihi: 15.06.2019 Kapak yapımı için, @s_ude_05 'e teşekkürlerr ;) Not: Kurgu da kadına şiddet, zorla alıkoyma, tecavüz vesaire iğrenç kavramlara yer verilmemektedir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."