Cemal ve Esme kaçarak evlenmek zorunda kaldıklarında kendi mutluluklarının kızlarının hayatına etki edeceğini bilemezlerdi. Cemal Usta son günlerini yaşarken kızının, yıllar önceki husumetin bedelini ödeyeceğinden korkuyordu. Ya bunu engellemek için elinden geleni yapacaktı ya da kızının hayatı onarılmaz şekilde yerle bir olacaktı. Önündeyse tek seçeneği vardı. Yıllardır tanıdığı ve güvendiği genç adamdan yardım istemek. Tuğrahan yıllarca ilk aşkının yasını tutmuş, kalbini her şeye kapatmıştı. Dert ortaklığını yapan adam ondan hayatını tamamen değiştirecek şeyi istediğinde önemli bir seçim yapması gerekmişti. Genç bir kızın hayatı ona bağlıydı ve atacağı adımlar önemliydi. Ne kadar korksak da olacakları engelleyemez, önümüze serilen hoşluk ve boşluklarla geçiririz ömrümüzü. Ama öyle anlar vardır ki, biz daha ne olduğunu anlamadan yolunu bulur hayat. Kader örgüsü öyle büyülü bir ağ örer ki, resmin bütününü ancak her şey yerli yerine oturduğunda görürüz. Başta anlam ifade etmeyen küçücük ayrıntılar ilmek ilmek işlenerek biz olur, siz olur, o olur, onlar olur ve sonunda hayat olur...

Esved; Karanlıkla sarılmış bir adam.... Lumina; Işığın içindeki parıltılar kadar saf bir kadın.. Hak etmediği birşeye el uzatmak bütün dinlerin ortak günahıyken.. Cehenneme birinci sınıf bileti olan bir adam bunu umursar mıydı? Umursamadı Esved... Tüm zerreleri adedince istedi kadını...

Yıllarca hayal kurup, beklersin... Beyaz atlı prense inancını hiç kaybetmezsin. Karşına çıktığı an, bilirsin. Odur yıllarca beklediğin, tanır onu kalbin. Tutmak istersin... Benim demek istersin... Elini uzattığında dokunur, onun da seni hissetmesini sağlarsın. İşte o an başlar yıllardır hayalini kurduğun düşler. Her şey ne kadar güzel başlasa da, küçük bir şey öyle büyük bir sorun olur çıkar ki insanın karşısına... Sonrasında o küçücük dağın altında kalır kalpte olan… Yıllar geçse de unutulmayan, her gözünü kapadığında özlemle içini burkan... Ne çok şey vardır insanı insan yapan… Hayatta bir masaldır. Nasıl beyaz atlı prensler varsa, kötü kalpli cadılarında olduğu... En mutlu anımızda kırmızı elmayla kapımıza dayanan... Bizi kulelere kilitleyen... Yıllarca sürecek uykularla cezalandıran... Saat on ikiyi geçirdiğimizde balkabağına dönüşen... Asel ve Akay içinde her şey tozpembe hayallerle başlamış, rüyalardan öte günlere ev sahipliği yapmıştı. Ta ki dost görünen düşman elindeki elmayı uzatana kadar... Genç kız tüm hayallerinden uyanmak için gece on ikiyi bile bekleyememişti. Yıllarca sürecek yalnızlık uykusuysa, masallardaki gibi rahat değildi. Üstelik onu kurtaracak prenste aynı elmadan yemişti… Aşklar vardı doludizgin yaşanan... Aşklar vardı ayakları yerden kesen... Aşklar vardı bir ömür mutlu süren... Bir de aşıklar vardı severken ayrılan...