"Ah, saçları; ölümü üzerine giyinip boğazıma sarılan saçları." Tenlerinde ateşten bir mızrak, ruhlarda yanığın asil dumanı. Alınan her solukta, almaya yemin içilen canlar vâr oldu, canlar ceset oldu. Her ceset, kanlı parmaklarla açılan mezara idam edildi, aç istekler ölümün kucağına yuvarlandı. Kaderin ağır bir tebessüm sunduğu iki ruh biraraya gelmekten kaçınamadı. Siyah saçları adamın göğsüne sarıldı, saçlarındaki şehveti adamın sıcağında vâr etti ve intikam oyunu diz üstü yere çöktü. Aşk, kadının saçlarına sarıldı. Tutku, adamın ellerinde yemin içti. "Ah, elleri; ruhumun ölüsünü üzerine giyinip bedenime sarılan elleri."

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Bir papatyayı alırsın. Önce güzel bir toprak ve yaşam alanını seçer sonra onu oraya dikersin. Ardından düzenli bir şekilde sular,büyütmeye çalışırsın. Şayet papatyayı aldıktan sonra ona bakmazsan o papatyayı öldürürsün. Ben bir papatyaydım baba. Sen beni aldın,yalancı topraklara diktin. Üzerimi yalanlarla ekip,büyümemi istedin. Ben büyüyemeden gittin. Ben hiç büyüyemedim baba. Çünkü sen beni ait olmayan topraklara ektin. Ardından bi yabancı girdi,yalancı topraklara. İlk başta toprağımın kötü bir yalandan oluştuğunu söyledi. İnanmadım. Çünkü babam dikmişti beni buraya,nasıl yalandan olabilirdi ki? Ardından toprağımı değiştirmek istedi. Reddettim. Çünkü babam bana buranın güzel olduğunu düşünmüştü. Beni dinlemedi. Hiç bilmediğim topraklara götürdüğü,oraya ekti beni. Üzüldüm,çok ağladım. Yapamam sandım. Sonra bana baktı biliyor musun baba? Sen öldükten sonra biri bana baktı. Yaralarımla ilgilendi. Hepsini özenle kapattı. Büyüttü beni. Büyüdüm baba. Çünkü ait olduğum yerde,kendi topraklarımdaydım. Bu sefer yalan yoktu. Sadece gerçekler vardı. Çok canım acısa da en azından kandırılmıyordum,gerçekleri biliyordum. Ama seni hiç affedemedim baba. Bana sevgiyi öğreten adama,kin besledim. Bana merhameti öğreten adamdan,tiksindim. Söylesene baba,beni neden yalanlarınla büyüttün? Ama merak etme baba. Şimdi bir yabancının yanındayım ama yalanlar olmadan. Beni yalana o kadar alıştırmışsın ki baba,çok yakıyor gerçekler canımı. Bazen duymak bile istemiyorum çok ağır geliyor gerçekler ama duymazsam yeniden yalanlarla kandırılıyorum. Artık seni sevemiyorum baba. Bana yaptıkların için değil,o yabancıya yaşattıkların için seni bir ömür boyu sevemeyeceğim baba.

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

Aşiyan 3 Serilik bir kitaptır ve tüm seri tamamlanmıştır. ... "Sen benim evimsin Gülfem, şu tenin.." derken elini boynumda dolandırdı. "Sadece benim. Başkasının el sürmesine izin vermem. Sen buraya girdiğinden beri.." dedi elimi kalbinin üzerine koyarak. Avuçlarımın altında güçlü şekilde atan kalbini oldukça net hissettim. Sıcacık elini buz gibi elimin üstüne biraz daha bastırdı. "Başkasına böyle attıysa namerdim." Dedi erkeksi gür sesiyle. "Buralar hep senin." Dedi tekrar kalbinin üzerine bastırarak elimi. "Sen benim!" ..... Siddet, Küfür ve yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır. Rahatsız olanların başlamaması önemle rica olunur :)

Ben cenaze töreni boyunca mezara bakıp belirsiz düşüncelerimde boğulurken, pek sevgili kayın validemin nasırlaşmış elleri ile boğazıma yapışıp acısını hafifletme isteği ile sıraladığı suçlamaları hissizce dinledim. "Hep senin yüzünden, oğlum senin yüzünden canına kıydı." Sessiz kaldım, yapmak istediğini yapabileceğini göstermek amacı ile çırpınmadım bile, nefesim kesilene kadar sıktı boğazımı da nefessiz kalan ben, kolumu kaldırıp müdahale bile etmedim, edemedim. Ama tepkisizliğimin sebebi ne anne olmasıydı ne de onun acısına kimsenin acısının yaklaşamayacağını bilmemdi. Tepkisiz kaldım zira kendi ailem de dahil şu anda, bu mezarda bulunan herkes hatta burada bulunmayanlar dahi bu ölümden zaten beni sorumlu tutuyordu. Tepkisizdim belki de haklılık payları vardı ve ben de bu durumu çoktan kabullenmiştim. Neden mi? Eşimin Facebook hesabında, intihar etmeden önce durum güncellenmesinde paylaştığı yazı, hakkımda yargısız infaz hükümlerini işleterek kanaatin oluşmasına sebep oldu. Peki eşim ne mi düşünüyordu: ''Hayatımın anlamı olan kadın, eşim, karım şu kısa hayatımdaki hem en temiz sayfam hem de en utanç tablomsun! Beni istemediğim bir adam, bir cani yaptın şimdi de sen yaşa bu vicdan azabı ile, şimdi de sen hisset, insanın kendisinden iğrenmesi ne demekmiş, her şeyin sorumlusu sensin, yaptığım ve yapacağım her şeyin SORUMLUSU SEN, hoşça kal...''

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.