Gökyüzünden yere sicimle inen damlalar kızın canını acıtıyordu. O damlalar bir olup toprağa karışıp acıyı ortaya çıkarıyordu. Kız oradaydı, yalnızlığa ve kimsesizliğe terk edildiği yerde duruyordu. Yağmur damlaları kızın saçlarına tutunup bir oluyor, rüzgar tenine bir bıçak misali saplanıp kalıyordu. Ama o üşümüyordu soğuk, ruhuna iyi geliyor içindeki yaraları uyuşturuyordu. Her zaman yaptığı gibi yanında getirdiği çiçekleri özenle dikti ve sonra karşı tarafta heybetli vücuduyla duran birini fark etti. Karanlıktı çok karanlık. Kız onu, oradaki hikayeyi merak ediyordu. Ama bilmiyordu ki o hikayenin baş karakterinin kendisi olacağını...