"Beni kırdın, paramparça ettin. Ben o parçaları ellerim kanaya kanaya topladım, birleştir diye sana verdim ama sen onları da parçaladın, tekrar, tekrar. Benim artık gücüm kalmadı Turan." Ayakta durmaya bile dermanım yoktu. Neden beni bırakmamıştı, neden peşimden gelmişti? Umutlanacağımı bilmiyor muydu? Tekrardan kalbimin kırılacağını bilmiyor muydum? "Ben artık yapamıyorum." "Neyi yapamıyorsun Elif?" Gözlerim dolmuştu. Yüzü önümde bulanıklaşmıştı. Yine de bu güne kadar içimde biriktirdiklerimi söylemekten geri durmadım. "Kalbine giremiyorum." Dedim, gerçek canımı yaktığı kadar dile getirmek de yakmıştı. "Ne kadar denersem deneyim, olmuyor. Önüme hep aynı engel çıkıyor. Zeynep. Ona olan aşkını yenemiyorum." Sustu. Sessizliğinin beni kör kuyularda bırakacağını bile bile cellat oldu. Zeynep'e olan sevdasını inkar etmedi ve ben orada bir kez daha öldüm. "Sevdamdan vazgeçiyorum artık. Senden vazgeçiyorum. Asla bir ihtimal bile olmayan bizden vazgeçiyorum... Yarın avukata gideceğim. Bir an önce boşanalım." + 18 İçerik Mevcut! FZA'nın Farklı Bir Evreninden 28.08.25

"Senin bu güzelliğinle ben ne yapacağım?" diye mırıldanarak saçlarımı avuçladı. Ardından dudaklarını nazikçe dudaklarıma değdirdi. Öyle hafif bir öpücüktü ki sanki dudağımın üzerinde bir kelebek kanat çırpmıştı. "Hı?" dedi tekrar ve bir kez daha öptü, bu kez biraz daha uzun, biraz daha içten. "Ne yapacağım ben bu güzellikle, söyle." diyerek üçüncü kez dudaklarıma kapandı. "Seni niye bu kadar çok seviyorum acaba hiç bilmiyorum." dedim kıkırdayarak. Sesim, söylediklerimden utanmışım gibi alçalmıştı. O ise buna karşı dudaklarını gülümseyerek araladı ve alnımı usulca öptü. "Sana nasıl bu kadar çok âşığım hiç bilmiyorum." dedi ve o cümleyi söylerken sesinin titrediğini fark ettim. Sanki bu söz dilinden değil kalbinden düşmüştü. O an gözlerimi açtım ve kahverengi gözlerine baktım. | yetişkin unsurlar bulunur |

Cesur abi birkaç adım ötede durmuş, beni izliyordu. Gözlerinin ışığı, o zaman bile kalbime dokunmuştu. Bir adım yaklaşarak gülü kulağımın arkasına yerleştirdim. Kırmızı gülü saçımın arasına sıkıştırırken başımı hafifçe ona çevirdim. "Nasıl oldu, Cesur abi?" dedim gülümseyerek. Ela gözleri üzerimde yavaşça gezindi. Bakışı öyle bir şeydi ki, çocukça bir soruya verilmiş yetişkin bir cevaptı neredeyse. "Çok güzel," diye fısıldadı. Sesi, her zaman olduğu gibi sakindi. Ama içinde bir şey kıpırdıyordu sanki. Yanaştı. Elimdeki başka bir gülü alarak saçıma özenle yerleştirdi. "Böyle daha güzel." Kahkaha attım. O zamanlar daha çocuksuydum belki. Cesur abinin yanında bazen sırf onun gözlerini parlatmak için konuştuğumu sonradan anladım. "Gelecekteki eşim çok şanslı bence. Değil mi Cesur abi?" dedim, hem ciddi hem oyunbaz bir sesle. "Gül gibi eşi olacak." Bir an durdu. Derin bir iç çekti. Bana baktığında bakışlarında bana ait olmayan ama içimde yankılanan bir şey vardı. "Öyle," dedi usulca. "Çok şanslı olacak." |yetişkin unsurlar bulunur|

Derler ki diyarın birinde bir sevda yatarmış gizlice. Bir kelebeğin kanadında gecenin ayazında. Usul usul yayılırmış sokaklara, kervan geçmez yollara. Destan olurmuş dillere, küçük çocuklara masal olurmuş. Olurmuş da yüreğin birine konamazmış. İçeri girmek için çırpınır can çekişirmiş, çünkü biliyormuş. O yüreğe giremezse yok olur gidermiş. "Tamam, diyelim ki dediğini yaptım. Gelip seni istedim, evlendik... Sonuçta evlenme hayalleri kurduğun adam ben değilim, yine de mutlu olabilecek misin?" "Sen mutlu olursan ben de olurum." "Peki..." dedi Doğan. Bakışlarını başka bir yere çevirdi. Ardından sormaya korktuğu o soruyu sordu. "Bir gün beni de sevebilir misin?" 17.05.2025

4 yıl. Kadir'in, kütüphanede yanıma oturduğu günün üstünden geçen zamandı bu. Koskoca 4 yılı devirmiş ve beşincisine doğru emin adımlarla gidiyorduk. Arkadaş olarak. 4 yıldır aşık olduğum gözlerini ne zaman görsem içim içime sığmıyordu ama benim tek yapabildiğim ona arkadaşça, hatta belki daha da uzak, gülümseyebilmek ve sınırımı korumaktı. Çünkü sınırımı bilmezsem ona bu kadar yakın olamazdım. Sadece ona doğru her zaman ilerleyen adımlarım onun sınırlarını yıkan o son iki adımı atamıyordu. Her zaman iki adım uzağındaydım. Bu, başlarda öyle olmasa da sevgilisi olduğunu öğrendiğim ilk andan beri böyleydi. Şimdi ise aramızdaki sınırların uzaklığı üç adıma çıkmıştı. Çünkü daha dün bomboş olan parmağında şu an gümüş bir yüzük vardı. Hayır öylesine bir yüzük değil, bir alyans. ××× Neresi sıla bize, neresi gurbet Yollar bize memleket ××× Her Salı, yeni bölüm ××× Hikayenin tüm hakları saklıdır.

20. yüzyılın ilk yarısında, Büyükada'nın meşhur konaklarının birinde filizlenen gizli saklı bir aşkın hikayesi. (...) "Ne yapıyorsunuz?" "Aşekayı söküyorum." Bakışları eldivenli ellerin söktüğü uzun sarmaşıklara yöneldi. "Fakat çok güzel görünmüyorlar mı?" diye sordu merakla. "Ne zararı var ki?" "Olmaz mı?" dedi adam abartılı bir tavırla. Müteakiben kovası dolunca alıp iki metre ötedeki bir diğer ağacın dibine geçti, Hülya da onu takip etmişti. "Güzelliğe aldanmamak gerek hanımefendi, güzellik yanıltıcıdır." "Doğru." diye onayladı onu genç kız dalgınca. "Aldanmamak gerek." "Bu sarmaşıklar ağaçların gövdelerine usulca dolanır. Pek de güzel dururlar ha. Lâkin bir bakarsınız mendeburlar iliğini kemiğini kurutmuş koskocaman çınarın. Geriye kof bir kabuktan ötesini de bırakmamış, her bir nimeti kendisine almış."

Birbirlerinden nefret eden iki kişinin anlaşmalı evlilik yapması ne gibi sonuçlar getirir.? Gelin beraber öğrenelim.. Yayınlanma tarihi 08.02.2025 Final tarihi 21.07.2025

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ■□■□■□■□ "Gökyüzünden düşenler," dedi fısıltılı bir sesle. İkimizin de bakışları gökyüzünde olsa da benim gözlerim konuşması ile birlikte oradan ayrılıp yüzüne düşmüştü. Cümlesine devam etmesi için sessiz kaldım. "Sana ne gibi bir umut vaat ediyor olabilir ki?" Sessiz bir kıkırtı, sorusunun bitmesini bekler gibi dökülüverdi dudaklarımdan. İçten olmasa da, içinde tonla acı barındırsa da bu ses bakışlarının bana dönmesine sebebiyet verdi. O an, göz göze gelmek o kadar ağır geldi ki bana, bir an sendeleyip yere düşeceğim sandım ama ayakta durabilmeyi başardım. Sarsıldım belki ama düşmedim. Bu defa o bana bakarken ben gözlerimi gökyüzüne sabitledim. Biraz sessiz kaldım. Açıkçası sessizliğimin sebebi zihnimden geçen kelimeleri belli bir hizaya sokup cümle kuramamamdan kaynaklı değildi. Yalnızca belki gözlerini benden çeker, bana soluklanmam için müsade eder diye sessiz kalmıştım. Bunu yapmadı. Gözleri benim yüzümde turlarken ben öylece yukarı baktım. Bir umudum vardı. Bu gece dilek dilemek, bu gece onu dilemek istiyordum. "Seni vaat ediyor olabilir," dedim tıpkı az evvel onun kullandığı ses tonu gibi fısıltıyla. Tam da o sırada bir yıldız kaydı. Ve ben bir kez daha onu diledim.

Bir İpek Mendil Hikayesi... Zeytinlikleriyle meşhur Hisarkale Kasabası, yeniliğe boyun eğmeye mahkum bırakıldıklarını düşünen insanlarla doluyken geçmişten süre gelen adetlerden bir tek ipek mendilleri vardı ellerinde. Şimdiyse o mendil, hiç olmadık bir çifti birbirine bağlayacaktı. Cesur Karahisar, parmaklıkların ardında geçen yedi senenin ardından özgürlüğüne kavuşurken Hanzade Hancı, geri döndüğü kasabaya mahkum kalacaktı. Karar keskin, aşk hiçlikti...

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.