Adam sadece ölümü severdi. Hayat onu ölüme aşık etmişti. O ölümü isterdi. Sevdiğine sahip oldu, aşkını yaşadı. Adam öldü... ^14.04.2020^

Tüm hayatını annesinin sevgisizliğiyle geçirmiş ve yalnızlıktan korkan ama yalnızlığa muhtaç bırakılan Dünya bu korkusuyla doğum gününde yüzleşmek zorunda kalır. Yalnızlığını yabancı kalabalıkla doldurmak için rast gele seçtiği bir bara girer. Ancak gecenin sonuna doğru başına korkunç bir olay gelir. O sırada karşısına çıkan gizemli kurtarıcı Dünya'nın hayatına yavaşça dahil olmaya başlar. Kaderin mayhoş tadını tadan Dünya ve Anıl için hayat ilmeklerini gizlice ötmeye başlayacaktır. Onlar bu tesadüfleri kaderin oyunu zannedip birbirlerine daha da bağlanırlarken hiç bilmedikleri ortak geçmişleri onları büyük bir yıkıma sürükler ve asıl savaşı birbirleriyle yapacaklarından habersizdiler. Hayatımızda hep yaşadığımız tesadüfler silsilesinin tümünün kader olduğunu kendimize inandırmıştık. Ancak her tesadüfün ardında saklı acı bir ihanet olabileceğini asla tahmin etmezdik. Onunla tanıştığım o acı gecede her şey daha anlamlı, hayat daha yaşanılası gelmeye başlamıştı. Ona giderek aşık olduğumun farkında ama tüm benliğimle reddedecek kadar korkaktım. O çok güzeldi ama zehirliydi. Anıl Saygın benim hem başlangıcım hem sonum olmuştu. Başlangıç: 18/06/2020 Kapak tasarımı: @irosunevreni- (Çook teşekkür ederim güzelim benim ❣️❣️)

Cennetteki ırmağı kirleten her kötülüğe... "Vicdan, varlığında tedirgin ederken yokluğunda ağır gelirdi. En savunmasız anınızda içinizde yükselip tüm bedeninizi ele geçirirdi. Çaresizce geçmişe dönüp vicdanınızı sızlatan anı yok etmek isteseniz de asla oradan ayrılmaz daha da acımasızlaşırdı. Her şeyin yoluna girdiğini düşündüğünüz o küçük anlarda bile bir şekilde ortaya çıkıp nefesinizi keserdi. Elinizden hiçbir şey gelmezken acının azalması için her şeyi göze alabileceğinizi bilirdiniz."

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."