♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌ Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray. Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup. İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenleri alev alacak... Porselen güzelliğindeki tenine doğru fısıldadı. "Sana sahip olmak istiyorum, Lavin. Önce olabileceğim en kibar şekilde, sonra olabileceğim en sert şekilde. Canını yakmak ve yakmamak istiyorum. Sesli olmanı ve sessiz olmanı istiyorum. Zevk almanı ve almamanı istiyorum. Seni nefessiz kalana kadar öpmek istiyorum. Sonra küçük bir nefese muhtaç olup, o nefesi benim ağzımdan almanı istiyorum." EDİM DEMİRAY & LAVİN KUTUP ❄?❄ İlk yaynlanma tarihi | 9.Mayıs.2016 Yazan | ELİSYA ROYAL

+18 sahneler mevcuttur. "İsmin ile hitap etmemem seni diğerlerinden çok farklı konuma getiriyor." Koltukta iyice yayıldığında beni de kolumdan çekerek tek dizinin üstüne oturtmuştu. Bundan sonra ne kadar cesur davranabilirdim ki ? Belimi kavrayan kolu gayet rahat hareketler ile bedenim üzerinde gezinmeye başlamıştı. "Hiç yanmadan sönmek bu olmak gerek senin için" sert çıkan ses tonu gittikçe hoşuma gitmeye başlarken utançtan dolayı sadece gözlerinin en derinlerine bakmak ile yetinmiş , dudaklarımızın arasında milim fark kalana kadar ona yaklaşmıştım. "Siz yanmaktan ne anlarsınız ki?" Gittikçe koyulaşan gözleri önce dudaklarıma kaymış sonrasında gözlerim ile kesişmişti. Sanırım benim bu kadar cesur davranacağımı tahmin edememişti. "Yanmak istiyorum senin ateşinde papatya bana yapabileceklerini göster!" Koltukta geriye doğru yaslanırken beklenti dolu bakışlar ile bana bakmıştı. Ne yapacağımı çok merak ediyor gibiydi! Aslına bakılırsa ne yapacağımı bende çok merak ediyordum. Bir kaç saniye boyunca gözgöze bakışmış ardından kafamı iki yana sallayarak ayağa kalkmıştım. "Kül olduğumu görmeni isteyeceğini sanıyordum." Küllerimin tekrardan alevlenmesi normal miydi ? Her gördüğümde nefesimi kesecekmiş gibi gelen sözleri fazlasıyla beni kendine çekerken onun evli olması ile kendimi durdurmaya çalışıyordum. Buna daha fazla ne kadar tahammül edebilirdim bilmiyordum! Canımı yakan parmakları bu sefer şevkatle dokunuyor ittirdiği duvara sırtımı dayayarak sıcak nefesini boynuma üflüyordu. "Artık benim olmanın zamanı gelmedi mi minik papatya" SADİSTPATRONUM ismini

İkimizde nefes nefese kalmıştık. Ne o durabiliyordu ne de ben. Sanırım onu istiyordum. Ağzımdan çıkan ise sadece minik bir fisıltıdan ibaretti. "Dokun bana..." **Not: Kitabın kapağıda dahil herşey şahsıma aittir çalıntı/alıntı yapan herkes ciddi suçlamalar altında kalacaktır!** **Not2: Çalıntı yapmak yerine ufkunuzu genişletin!!** +18 lik içerir please rahatsız olacaklar okumayıversin...Ben uyarımı yaptım sorumluluk kötü söz kabulüm değildir. 14.06.2020 #adam 1. :) 07.07.2020 #gizemli 1. $) 11.11.2020 #maske 1. ;) 27.03.2021 #wattsy2020 1. ÷) 13.05.2021 #Tatlı 1. =) 17.05.2021 #siyah 1. ^^) 12.06.2021 #wattsy2021 1. ") 23.06.2021 #dokunma 1. &) 07.10.2021 #kırmızı 1. ×)

Saplantı serisinin ilk kitabıdır. BU HİKAYE GERÇEK,YAŞANMIŞ BİR HAYATTAN İLHAM ALINARAK KURGULANMIŞTIR.BU HİKAYENİN KARAKTER İSİMLERİ HAYAL ÜRÜNÜ OLUP,KARAKTERLERİ GERÇEKTİR. Aşk, Hayal Kırıklığı ve İhanet... Saplantı'nın ikinci kitabı: https://my.w.tt/QyigyEnlNR

Tamamlanma Tarihi; 31/07/2020 İlk Yayım Tarihi; 01/11/ 2019 Cemreler vardı...yeryüzünü bir mevsimden bir başka mevsime sürükleyen... Kimse görmedi onları ama herkes bilirdi. Üstelik kimse dokunmadı da ama yakardı, ateştendi. İçlerinden bir tanesi yolunu şaşırdı. Gökyüzünden usul usul süzülüp toprağa değil, buzdan bir dünyaya karıştı. Eritip, yok etti... sağlam kalan parçaları sahibinin yüreğine saplandı. Acıyordu... sızım sızım sızlatıyordu....ama ısıtıyordu da. Bir yanı bu tatlı sıcaklıkta hayat bulurken, ayakları sular altındaydı. Artık bir dünyası yoktu lakin cemreler vardı... Cemreler diyordu herkese, cemreler...eriyen sularda boğulmak üzereyken, cemreler...oradalar... Cemreler vardı...yeryüzünü bir mevsimden bir başka mevsime sürükleyen... Bir de aşk vardı, peşinden tüm mevsimleri sürükleyen... Hevi; Ankara'dan Almanya'ya uzanan bir aşk hikayesi.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...