პაკისტანი ისლამური სახელმწიფოა, სადაც ქალთა უფლებები შელახულია. ალიშა უმრანი საკუთარ ქორწილს შლის და ეროვნულ არმიაში ეწერება, რაც მის საზოგადოებაში დაუშვებელია, ქალის მოვალეობაა იყოს მორჩილი ცოლი და აღზარდოს ღირსეული მემკვიდრე, სხვა დანარჩენი მას არ ეხება. რა ელის მის დაპირისპირებას სტერეოტიპებთან, რომელიც ამ ქვეყანაში კანონებზე აღმატებულია? მიაღწევს იგი წარმატებას, თუ სხვა მისნაერი მეამბოხეებივით სისხლით აგებს პასუხს?

ნეპედი - მივიწყებული სოფელი, რომლის მოსახლეობაც დღესდღეობით ქალაქებშია დასახლებული. თუმცა, ადრე ამ სოფელშიც იყო სიცოცხლის ნიშან-წყალი, თუ კი შეგვეძლო ასე გვეწოდებინა. აქ ერთი კანონი იყო: გკლავდნენ, თუ კი იყავი წითური, რადგან თვლიდნენ, რომ შენი თმის ფერი ალქაჯთან იყო დაკავშირებული. ასევე გკლავდნენ, თუ კი ცისფერი თვალები გქონდა, რადგან ამასაც ალქაჯთან აკავშირებდნენ და კიდევ, გკლავდნენ თუ კი იყავი ღარიბი, მათხოვარი, რადგან თვლიდნენ, რომ ასე მხოლოდ ამძიმებდი დედამიწას. ამ სოფელს მზის სხივი, იშვიათად სწვდებოდა, ასეთ დღეებში კი კოცონს ანთებდნენ და მსხვერპლს წირავდნენ, ასეთი ხალხის სახით...

წაიკითხეთ, იმედი მაქვს მოგეწონებათ⛦❤

ბრძოლა გარდაუვალია...

"შევპირდი... არ მინდა მისი დაკარგვა. თითქოს... ჯანდაბა!.. არ მინდა წავიდეს. არა... ახლა არა. დღეს არა. საკუთარ თავს ვპირდები, აუცილებლად დავასრულებ ამ საქმეს. აუცილებლად გავათავისუფლებ მის სულს. თუმცა მანამდე... მანამდე მისი სხეული უნდა გადავარჩინო. უნდა გაიგოს როგორია ცხოვრება. უნდა იცოდეს, რა არის ცხოვრება მოძალადე ნაბიჭვრების გარეშე."

მიტოვებული ადამიანი ყოველთვის დაკარგული და დაბნეულია, მაგრამ ცხოვრება არასდროს გვწირავს. ყოველთვის გვიგზავნის ადამიანს, რომელიც ჩვენთან ერთად გაიზიარებს ჩვენ სიხარულსა და სევდას. ის აუცილებლად გვიჩენს ადამიანს, რომლის მხარზეც ყოველთვის შეგეძლება თავი დადო და დაუფიქრებლად, იქამდე იქვითინო, სანამ დაღლილობისგან არ ჩაგეძინება. გაგვიმართლა, რადგან ერთმანეთი სწორედ მაშინ ვიპოვეთ, როდესაც ეს ორივეს გვჭირდებოდა. დასაწყისი_ 24.11.19 დასასრული_16.02.21

მისტერ მალიკ? -დიახ-მშვიდად და წყნარად ვუპასუხე,სანამ პასუხს მივიღებდი შარვალი ამოვიცვი. -მისტერ მალიკ მე 'მიღების'სააგენტოდან გიკავშირდებით. -დიახ დიახ.ჩამოვიდა?ასე მალე? -ვცადოთ?-მის ასეთ ნათქვამზე საბნიდან ამოვყვინთე,ჰარის სახეზე ეშმაკური ღიმილი დასთამაშებდა,იმის მიუხედავად რომ ვერ მივხვდი რა იმალებოდა ამ ღიმილის უკან ჰარის მაინც დავთანხმდი. -ჰარი!-ყვირილი მოვრთრე იმ იმედით რომ სახლში იქნებოდა.-ჰარი!-კიდევ ერთხელ მაგრამ ხმა არავინ გამცა. გავხედე,სახეზე მკრთალი არაბედნიერი ღიმილი მოეფინა. -ჩაიცვი და საავანდმყოფში მივდივართ-მშვიდად,წყნარად მითხრა ზეინმა და ბიჭები გაიყვანა.. მოთხრობა ჩემი არ არის!

-იცოდე თუ აქედან ფეხს გაადგამ,უკან ვეღარასდროს დაბრუნდები.ყველაფერი დამთავრდება.შენ თუ ამ გადაწყვეტილებას დათანხმდები და წუთით მაინც გაიფიქრებ ჩემს აქ მარტო დატოვებას,ცხოვრების ბოლომდე შემძულდები,არასდროს,არასდროს გაპატიებ. ეს იყო მისი ბოლო სიტყვები,ცრემლი უხეშად მოიწმინდა,მაგრამ მოუსმინა?დიდი სიყვარულის მიუხედავად სკამიდან ადგა,ხელიდან სამაჯური მოიხსნა და პატარა მაგიდასთან დადო.ოთახის კარი ფრთხილად გააღო,და ოთახიდან უთქმელად გავიდა. არაფერი უთქვამს. არცერთი სიტყვა. არც დაემშვიდობა. აღარც დაურეკია. უბრალოდ ადგა და წავიდა. ამდენი ხნის სიყვარული წამებში გააქრო. მისი ნამდვილი სიყვარული ბნელ ოთახში დატოვა,მარტო. ოთახიდან გასვლისას ცრემლები წასკდა,მაგრამ უკვე გვიანი იყო. ეს დასასრული იყო. აქ ყველაფერი დამთავრდა,მაგრამ ყველაფერი დაიწყო.

Zayn Malik Georgian Fanfiction