Kendi kendime konuşmam sıkıntı değildi de cevap vermeye başladım... ... Kitabımın başka bir kopyasını veya çok benzerini görürsem yasal işlem başlatılacaktır.

Tek bir lambanın aydınlattığı odada gezdirdiğim yaşlı gözlerimi karşımdaki insanlara çevirdim. Ben bunları yaşamak için ne yapmıştım bilmiyordum. Henüz yaşım 12'ydi. Benim yaşıtımdakiler alacağı notları, derslerini, oynayacağı oyunları düşünürken ben ailemi bulmaya çalışıyordum ama her taraf karanlıktı. Sonucum:Koca bir boşluk. Bakışlarımı karşımda oturan abime çevirdim. Onu tanıyordum. Birbirimizle bağı olmayan iki insanken kardeş olduğumuzu öğrenmiştik. Onlar benim öldüğümü sanıyorlardı. Ölmemiştim, karşılarındaydım. Sonunda annem ve babamı gördüğümde başımı iki yana salladım. Bana yalan söylemişlerdi.Bütün her şeyi bilmelerine rağmen saklamışlardı. Bunu haketmemiştim. Oturduğum yerden kalkıp abimin yanına ilerledim. Bu aileden bir tek onu kabullenmiştim. Onu tanıdığım için en çok güvendiğim ve alıştığım kişi de o olmuştu. Yanına oturup minik kollarımı boynuna sardım. Güçlü kollar belimi sararken fısıltı gibi çıktı o sözcük ağzımdan;"Abim."