Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more? *** May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam. Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit. Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana. Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga? Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon. Disclaimer: This story is written in Taglish.

Started: 04/27/2021 Ended: 08/24/2021 Ang hirap palang tumanda. Ang hirap magbayad ng bills. Ang hirap suportahan ng pamilyang akala ay isang milyon ang suweldo mo. Ang hirap ngumiti sa nanay na mataas ang tingin sa'yo pero hindi ka kayang ipagtanggol. Ang hirap tabihan sa hapagkainan ng tatay na pinag-uubusan mo ng pera pero hindi ka maalala. Ang hirap mag-abot ng tulong sa kapatid na baon sa utang. Ang hirap intindihin ng hipag na nakakapagpa-rebond pa kahit kapos na kapos na. Ang hirap pakisamahan ng bunsong halos ilahad ang mga palad tuwing makikita ka. Ang hirap ngitian ng mga taong tanong nang tanong kung bakit hindi ka pa nakakapag-asawa. Ang hirap humarap sa mundong isasampal sa'yo na mag-isa ka. Tulong, bigay, utang. Isang iling mo lang, madamot ka na. Kasama mo sila kapag may maibibigay ka, pero hindi mo sila mahahanap kapag wala na. Ikaw ang kakayod, sila ang tutuka. Ikaw ang iiyak sa pagod, sila ang magtatamasa. Iyon ang summary ng buhay ko. Sobra-sobra ang naririnig na paghingi, kulang na kulang ang naririnig na pasasalamat. Sobra-sobra ang pagpapasensya, kulang na kulang ang natatanggap na pagpapahalaga. Sobra-sobra ang binabayaran, kulang na kulang sa kasiyahan. Kaya nang dumating sa buhay ko ang nag-iisang lalaking hindi ako nakita bilang naglalakad na alkansya, ang nag-iisang lalaking nakinig sa mahabang listahan ko ng problema, ang nag-iisang lalaking nagbigay sa akin ng kakaibang saya, ipinangako ko sa sarili na sa gitna ng hirap ng pagtanda, magtitiis ako basta't siya ang kasama. Kahit pa ang kapalit noon ay pagtalikod sa minahal na pamilya. Kahit pa ang kapalit noon ay paglaban sa mundong pinatatakbo ng kapangyarihan at pera. Kahit pa ang kapalit noon ay ang pagdurusa't pag-iisa. Siya ang ginhawa, pahinga, at kasiyahan ko. Dumating man ang araw na tanaw ko na ang dulo. Dumating man ang araw na wala na kaming sagot sa lahat ng bakit at paano. Dumating man ang araw na pareho na kaming talo.

THE LOSERS' CLUB SERIES #2 Someday you'll look back on your mistakes and laugh. To name a few instances, these are those awkward first kisses you shared with your first boyfriend, those failed recitations that your classmates don't seem to forget, and those poor outfit ideas that you once thought were cute. Iyong mga dating nakakahiya, nakakainis, at masakit para sa 'yo, pagdating ng araw, ngingitian mo na lang. Maybe by then, you'll realize how much time you've invested in being too emotional. Pero may mga bagay na kahit matagal nang nangyari, hindi natin magawang tawanan. Siguro dahil nakakahiya pa rin? Siguro dahil nakakainis pa rin? O siguro, dahil masakit pa rin? For Amari Sloane Mendoza, it's all of the above. Among all the awkward, failed, and poor instances, falling in love with her classmate, Leon Ysmael Zamora, is the only mistake she can't laugh about.

THE LOSERS' CLUB SERIES #1 Have you ever been so smitten with someone that you were just so grateful they existed? Tipong makita mo lang siya, solved ka na. Kahit hindi mo siya makausap o makasama, inspired na inspired ka. That was the case for Dawn Karsen Navarro, a die-hard fan of a prominent singer and songwriter, Dior Kobe Gallardo. Kahit pa laging General Admission ticket lang ang nabibili niya at halos kasinlaki lang ng gagamba ang natatanaw niya mula sa upuan, marinig niya lang ang boses ng binata, kuntento na siya. So, when luck pulled a trick on her poor heart, she didn't hesitate to take advantage of the opportunity. She went from being in the farthest row to being in the backstage, from seeing only a glimpse of her idol to a face-to-face encounter, and from hearing only a fraction of his life to knowing everything there was to know about him. She had made a lot of progress. But, why did she go back to being seated in the farthest row? Why did she go back to being just a mere fan? After everything they vowed, why did she go back to being a stranger in the midst of the crowd?

Karaminah Viel Trajano has always been told that she's... peculiar. She just doesn't like the things that girls her age are expected to like. But she loves writing... that's probably the only normal thing about her. Problem is, her parents do not support her 'career' of choice. For them, it's nothing more than a hobby. It's either she follows their steps and become a lawyer or become a lawyer. She chose neither. Now, she's forced to work to make a living. But she's not really made for work. Given the choice, she'd spend the day daydreaming about her scripts and characters. Fortunately, someone offered her a job... Madali lang naman daw ito. Magiging 'manager' daw siya ng basketball team. She agreed... After all, how hard could it be to manage a bunch of boys who spend their days running back and forth on a wooden ground... right?