Madem ki vakit akşam, suskun kalemimin can dostu kağıta içini dökme vakti. *7 temmuz 2017* * 9 ekim 2017*

İnsanların hayatlarını güzelleştirmeyi ilke edinen öğretmen hanımımız 20'li yaşların başında yeni bir serüvene atılarken yüzünde herzamanki kocaman gülümsemesi vardı. Tren istasyondan ayrılırken ardında bıraktığı insanlara taraf bakıp sesini duyacaklarını düşünüp konuşmaya başladı. "Yeni umutlar ve hayaller hep var...Bu bir gerçek...Ben bu gerçeği hep kendim,hem de tanıdığım insanlar için taze tutacağım..."dedi ve yerine geçti. Hala yüzünde tebessüm varken bir cümle daha döküldü dilinden. "İnsanların hayatlarını güzelleştirmek...Bu yolda her türlü zorluğa katlanmak...Zor ama anlamlı...Anlamlı..." 22 aralık 2020

"Dur" dedim titreyen ellerimle kolundan tutup gitmesine engel olmak isterken.Yerde olan bakışları gözlerime bir anlık dediğinde ürpermiştim.Nefretle bakan bakışların altında ezilirken kolunu hızla çekip bir iki adım atmıştı. "Böyle gitme.Bak bu sefer söz değişeceğim.Yem..." Cümlemi tamamlama izin vermemişti bile. "Sakın Hüma! Sen sırf amacına ulaşmak için İslam'ı,tesetterü kulandın.Sana söyleyecek bir lafım yok!" Her kelime adeta kulağımda yankılanıyor,boğulmama neden oluyordu. Ama doğruydu dedikleri. Sırf onu kaybetmemek için namaza başlamış bir süre sonra bırakmıştım.Ve onun ve ailesinin yanında kapanmış gibi imaj yaratmıştım. Gel gör ki şimdi düğüne 2 gün kala her şey tepe taklak olmuştu. Haksızlıktı... Evet... "Bitti artık."deyip parmağındaki yüzüğü hiç tereddüt etmeden çıkardı.Gözleri hala yerdeydi. Halbuki ben onun hem imam nikahlı hem de resmi nikahlı eşiydim. Bir bakışı esirgiyordu benden şimdi. "Hayır...Böyle bitmemeli..." Metalin sert zeminle buluşmasıyla yankılan ses kalbime bıçakların saplanmasına neden oldu. Arkasını döndü ve gitti... "Karşıma bir daha çıkma." Hiçbir duygu barındırmayan sesiyle yere çöktüm.Mahallenin orta yerinde kala kalmıştım.Gitmişti... 7 eylül 2018🍃 31 mart 2019🍃 10 ekim 2019

Solgun yüzünü çevreleyen siyah örtüsünün ucları rüzgarın etkisiyle uçuşuyordu. Yerden kaç kat yüksekte olduğunu bilimiyordu ve aynı zamanda bu gerçekle ilgilenmmiyordu da. Ama tüm şehrin manzarası önündeydi.Arabalar,insanlar,evler küçücüktü şimdi. Aslında yüksekten korkardı ama bugün kendisini bu yüksek katlı binanın en üst katında bulmuştu. Belki biraz kırgınlığı ve kızgınlığı diner diye gelmişti.Bunu kendisine itiraf etmese de biliyordu.Bu da yetiyordu. Derin bir nefes alıp kolların iki yana açtı.Kendisine öyle geldi ki rüzgar daha da şiddetlendi. Yüzüne değen rüzgar kendisini ürpetiyor bununla beraber gözlerini aşağıdaki boşluktan ayırmıyordu. Kenardan niyeti kötüymüş gibi gelebilirdi lakin bu böyle değildi. Kötü bir niyeti yoktu.Sadece kızgınlığının ve kırgınlığını dinmesini istiyordu. "Rüveyda Nur.." Genç adamın sesini duyduğunda yüzünde bir gülümseme belirdi.Nitekim bu gülümseme çabucak solup gitti. "Neden burdasın?" Genç adamın sorusuna verecek o kadar cevabı vardı ki. "Doktor..." Sesi o kadar kısıktı ki genç adamın duymadığından nerdeyse emindi. "Neden buradasın?" Tekrarlanan soruyla gözlerini yumdu. Annesinin kendisine "sıfırı tüketen"dediğini bir kez daha hatırladı. "Ben kırgın ve kızgınım doktor..." "Gelecek kaygılarla dolanan anneme kırgın ve kızgınım..." "Kalbi yumşak olsa da olanlara sessiz kalan babama kırgın ve kızgım..." "Doktor sana da kırgın ve kızgınım..." Genç adamdan bir şey söylemesini istemiyordu bilakis isteği susmasıydı. Arkasına dönüp adım atmaya başladı.Her attığı adımla boşluktan biraz daha uzaklaşıyordu. Genç adamla aralarında hatrı sayılacak bir mesafe kaldığında durdu. "Sıfırı tüketen...En çok da bu iki kelime canımı yakıyor doktor..." 16.06.2020 03..09.2020

Belki de herkes yaşamı boyunca belli bir zaman diliminin içerisinde kendisini bir girift çıkmazında bulur veya da sürüklerdi. Velhasıl kelam ölümle kalım arasında mücadele verirken bir tarafdan da girift çıkmazının orta yerinde durmak da ayrı bir hikaye sayılmaz mı? 10.04.2021

İnsan, bastırdığı duygunun esiri olur derler hep, öyle de zaten. Ama düzeltilmesi gereken hususları var. İnsan; yaşayamadığı, karşılık göremediği, kursağına bir yumru gibi oturan duygunun esiri olurdu ve ben, bu adama küçük bir çocuğun hayallerine olan bağlılığı gibi bağlanmıştım. Onun vesilesiyle öğrendiğim dinim ise tek kurtuluşum olmuştu. Her yönüyle iyi gelmişti bana, Allah demeyi unutan ruhuma aslını öğretmişti. (Silinip geri yüklenmiş, yaklaşık bir-bir küsür yılı aşkın yayımda olmuş bir hikayedir. 24. bölümden sonrası geri yüklendikten sonra yazılmıştır.) -Sine adında yazılmış ilk kurgudur Yeniden yüklendiği tarih: 31.07.20 Kapak tasarımı: @bikudusgecesi

Genç kız fesleğen kokusunu bir kez daha ciğerlerine çekti.Bu kokuya aşina olan ciğerleri adeta bayram ediyordu. Gözleri yine bir kısmı masanın üzerinde,diğer kısmı ise yeri boylayan zarflara takıldı. Esen soğuk rüzgar açık pencereden içeri dolduğunda gayri ihtiyari gözleri büyümüştü. Etrafa saçılan kağıt ve zarflarla aniden arkasını dönünce karşısındaki simayla yüzü birkaç ton daha soldu. "Yine ve bir kez daha kaybettik Nehar Hanım..." Sesi yorgunluğunu ele veriyordu.Nitekim bunun farkında bile değildi. Genç adama ne cevap verdi, ne de gitmesine engel oldu. Zaten karşı taraf da bu iki şeyi de istemiyordu. Pencerenin önüne gelmek için attığı her adıma karşılık yerdeki bir zarfı eline alıyordu. Kısa bir mesafe olduğu için sadece 4 tane zarf vardı. Zarfları fesleğen yarpaklarına değecek şekilde tuttu. Ve çok eskilere geri döndü... Hikayenin başladığı o zamanlara... Uzun süre sonra şimdi ki zamana geri döndü. Yüzünü yalayıp geçen ve başörtüsünü havalandıran rüzgarla kendine geldi. "Fazla bir zaman geçmiş...Çok fazla..." "Mektup miras bırakılır mı?" Tekrar aynı sesi duyduğunda bu sefer arkasına dönmedi. "Mehmet Umeyr bey bizim mirasımız da...Mektuplar..." Sesi oldukca kısıktı ama yine de genç kızın söylediklerini duymuştu. "Öyle değil mi? Bir kaybedip,bir bulduğumuz,hatta doğru düzgün okuyamadığımız mektuplar...Bizim mirasımız..." 17 mart 2020 23 aralık 2022

Uçurumun kenarında bir genç kız. Sena. Tek bir şansı var ya o uçurumdan aşağı savrulacak,ya da bir yardım eli onu bu hayatın içinden çekip alacak. Ben Sena. Bu kocaman hayatta yalnızım. Hiçkimsem yok. Ne bir annem, ne bir babam, ne bir ablam, ne bir abi, ne de bir akrabam. Öyle bir çıkmazdayım ki, çabaladıkça daha çok batıyorum. Batdıkça daha çok canım yanıyor. Başımda öyle bir bela var ki, ondan kurtulmam büyük bir mucize olur. Bir de şans denilen bir şey var. Her kesin mutlaka bir şansı daha olur hayatını değiştirmek için,yeniden başlamak için. Benim de bir şansım daha varmıdır? Uyuşturucu bataklığına saplanmış genc bir kızın kurtuluş ve doğru yolu buluş hikayesi. Yeni başlanğıclar... Yeni hayat... Yeni umutlar... Mutluluk ve keder... Ben hiç bir zaman inanmamıştım hayatımın değişeceğine,taki o güne kadar... *2 ocak 2016* *9 haziran 2018*

En yakın arkadaşlarınızdan birinin sevdiği çocuk size görücüye gelseydi ne yapardınız? Üstelik bu çocuk da arkadaşınıza aynı şeyleri hissediyorsa o zaman işler iyice kızışırdı değil mi? *** Bir yıldır Yeni Zelanda'da çevirmenlik yapan Ceylan, ailesini ve memleketini çok özlemektedir. Annesi arayıp abisinin düğünü için memlekete çağırdığında soluğu patronunun yanında alan genç kız bir aylığına biricik ülkesi Türkiye'ye gitmek için izin koparır ancak onu bekleyen süprizlerden bihaberdir. Tekrar dönmesi gerektiğinde karşısına çıkan seçeneklerle neyi ve kimi seçeceğini şaşırır. Çok sevdiği işine geri mi dönmesi gerekiyor yoksa onu şaşkına uğratan arkadaşının biricik aşkı olan çocuğu mu dinlemeliydi? "Kalbimde kimin olduğu umurumda değil! Eğer senin sayende Allah'ın lütfunu kazanacaksam o zaman onuda unutmaya hazırım. Yeter ki bana hayır deme..." "Birbirini seven kimselerin arasına giremem ben, kusura bakmayın!" "Ucunda Allah'ın rızası varsa gözüm hiçbir şeyi görmez. Bundan sonra senden başkasını görmeyeceği gibi..."

Sizin hiç kanatlarınızı kırıp ellerinize verdiler mi? Yoldular mı tüylerinizi acımasızca. Yüzünüze canınızın acısını umursamadan soğuk soğuk güldüler mi? Sizin, sizin hiç üşümedi mi kalbiniz? Benim üşüdü, annem yerine toprağa dokunduğum gün üşüdü içim. Dışarıda yaz vardı oysa, kimse yorganlara sarılmama anlam veremiyordu. Herkes bana acıyarak bakıyordu, benim gibisiyle dolu bir yere düşmüştüm. Kaç gün ya da kaç hafta bilmiyorum, temmuz sıcağında kazak giyip dolaştım. İçimi ısıtamıyordum, kollarını bana dolayamayan annemin yerini dolduramıyordum. Oysaki o ne güzel sarmalardı beni, kış günü sıcacık olurdum. O gün insanın içi üşüyünce dışının bir fayda veremeyeceğini öğrendim. Ben o gün, beni saran bütün kollardan Rabbimin sınırsız merhametine kucak açtım. Üşüten de, ısıtan da O bildim. Sardım sinemi, yaralı gönlüme dermanı O bildim. Yüreğimdeki yaşları topladım tek tek, kurutacak olanı O bildim. Bilemedim O'ndan gayrı, bilmek istemedim. -Mülzem adıyla yazılmış ilk kurgudur Mülzem: Susturulmuş, sükûta mecbur olmuş . 27.08.20' : Yaralı bir yüreği kalemimin mürekkebi ile buluşturdum. Rabbim yolunda yazmayı nasip etsin...