"TAMAMLANDI" ~ "Çok sakarsın Nisa Sağlam." Kaşlarım çatılmıştı. Alakasını anlayamamıştım. "Şu yüreğime nasıl düştün,aklım almıyor." ~ Sıradan bir dadı olarak girdiği evin içinde hissettiği sevgi duygusu Nisa'ya bambaşka kavramları tanıtır. En önemlileri; aşk ve aile... Kerem Arslan,Nisa'ya yüreğini teslim ederken bir de küçük Melek'imiz vardır. Annesiz yaşamını sürdüren Melek'in hayatı,Nisa'nın gelmesiyle adeta renklenir. ~ •Kitap romantizm kategorisinde yazılmıştır ancak aslen romantik-komedi kategorisine uygun bir kitaptır. •Büyük veya küçük,her şeyden ilham alınarak yazılmış olabilir ancak önceden var olan bir ânı direkt buraya aktarmak gibi bir şey söz konusu değildir.

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Cennette 40 Gün Yapayalnız kalmış genç bir kadın... Darmadağın olmuş genç bir adamla kışın ortasında bir çocuk parkında yollarının kesişmesi ile tanışır. Hem adam hem de kadını kabullenemedikleri gerçeklikle yüzleştirecek bir yol beklemektedir.

MUHTEŞEM BİR EVREN MACERASI. -Dünya'ya sürgün edilmek üzere tutuklusunuz.- Beynim de sürekli yankılanan, hayatımı mahveden , yeniden hayatımı yazdıran o cümle . Bertilda'nın kalbi; İntikam, nefret, hırs, savaş ve daha fazlası hislerle kaplanmıştı. Öfkeliydi. Herkese, her şeye... Bu öfkesi Lider olup her şeye sahip olunca dinecekti. Bu düşünce belki bencillikti . Ama ona yapılanların yanında masum kalıyordu. Lider olacaktı , Aldebaran'la , takım yıldızlarıyla savaşacaktı . Sonucunda istediğini alacaktı , bu konu da kendinden emin ve kararlı olduğunu yıldızları da biliyordu. Kazanan kişi o olacaktı.

Hayat ona ne kadar acımasız olursa olsun hiç hayattan bıkmayan ve her zaman umut arayan bir kızın hayatı

"Ben bir piskopat değilim sadece, yüksek nitelikte bir sosyopatım." 15 kasım/ pazartesi/2020&

Ruhundaki yaraları günden güne büyüyen bir kız... Dilara Çakır. Etrafındaki herkes zarar veren sert bir adam... Koray Sayer. Birleştikleri zaman ortaya çıkacak yıkımın farkındalar mı? Onlar kurtarılmayı isterken birbirini mahveden iki kimsesiz ruh. söylenen yalanların doğurduğu acılarla baş edebilecekler mi? Aşklarından çıkacak yangın ikisini de sonu olacak. Onlar kendi cehennemlerinde birlikte yanacaklardı ve bunun farkındaydılar. Onların varoluşu büyük bir son içindi. Şizofren... Onlara en ağır darbeyi verecek hastalığın ismi buydu. bu hastalık onları intihara sürükleyecekdi. Zaten aşkları binevi bir intihardı.

"Bazen insan kendinin farkında olmalı." Oğuz'un konuşmasıyla bakışlarımı bardaktan çekip ona çevirdim. "Kendi güzelliğinin farkında olmalı." Kahvesinden bir yudum aldı ve devam etti. "Yüz güzelliğinden bahsetmiyorum. Kalp güzelliğinden bahsediyorum. Gönlü bedenlerinden taşan insanlar var ve ben onlardan biriyle tanıştım. Bu öyle biri ki henüz kendisinin farkında değil." "Nasıl yani?" Diye sorduğumda dudağının bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Gönlü tüm dünyayı içine alacak kadar büyük ama o, içine sayılı kişileri alıyor. O gönülün değerli olmasını sağlayan şey de bu zaten." "Herkesi doyuracak kadar zengin, sadece kendini sevecek kadar fakir, etrafını göremeyecek kadar da kör..." Anlamaz bakışlarımı ona diktiğimde kahvesinden bir yudum aldı. Bu sözleri son sözleri olmuştu ve geri kalan süre boyunca hiç konuşmadan beni izlemişti. Ben de tek kelime etmemiştim zaten. Söyledikleri gönlüme dokunsa da bir o kadar da benden uzaktı. Derin bakışları içimde bir yerlerde çatlaklar oluşturdu. Bu öyle çatlaklardı ki içime derin bir korku yayıldı. Korkum, birine karşı herhangi bir şey hissetmekti. 🌺 "Sanki tüm dünya ışıklarını kapattı, karanlıkta birbirimizi bulamadık. Attığımız her çığlık, şehrin duvarlarına çarparak bize geri döndü." Bir rüzgar esti, yıktı tüm alışkanlıkları, bir daha esti ve yeni bir hayat sundu, yeni bir sayfa açtı ve kalem alındı ele. Yazılıyor şimdi alın yazıları, kuruluyor sahne ve açılıyor perdeler... 29.04.2020 / Çarşamba

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."