"Adın Ömer'di değil mi?" diye sordum bakışlarımı ondan çekmeyerek. Kafasını ağırca iki yana salladığında gözlerimi kıstım, abimin arkadaşının adı Ömer'di. Bu adam kim olarak buraya gelmişti? Bana elini uzattığında, yüzünde gülümseme oluştu. "Tanışalım müstakbel karım ben Miran Kızıloğlu sen de kaçak müstakbel karım oluyorsun sanırım. Artık tanıştığımıza göre gitmemiz gerekli baban seni öldürecekti adamı zar zor tuttum eğer bir yanlış yaparsan ve kaçmaya çalışırsan başına gelenlerden ben sorumlu değilim Mercan." Karşımdaki adama donuk bir ifadeyle baktım. Şu an karşımda bir Kızıloğlu duruyor ve benimle konuşuyordu. İçimdeki öfke dinecek gibi değildi, elinden bavulumu sertçe çektiğimde hızlı adımlarla yürümeye başlamıştım. "Baban eğer benimle gelmezsen Murat'ı öldürecek benimle gelmen gerekiyor." Duyduklarım olduğum yere sabitlenmemi sağladı, sık sık nefes alıp verdiğimde omuzlarımı dikleştirip göğsümü kabartıp tamamen Miran Kızıloğlu'na dönüp hızlı adımlarla tam karşısına geçtim. Çenemi hafifçe kaldırıp gözlerine baktım. Dudaklarımı ıslattım. "Benimle dalga mı geçiyorsun? Nasıl abimi öldürecek?" diye sordum öfkeyle, çenem kasılırken dişlerimi sıkıyordum. "Benimle gelmediğin..." Kolundaki pahalı saate baktı. "Her dakika, her saniye abinin ölümüne bir adım daha yaklaşması demek ya benimle gel ya da abinin ölümünü göze al." dediğinde sesindeki ciddiyetle ofladım. Yalan söyleme ihtimali var mıydı? Sırf onunla gelmem için benimle oyun oynuyor olabilir miydi? ****** KUMA YOKTUR. **Kitabın tüm hakları şahsıma aittir. Kitabın çalınması, kopyalanması durumunda gerekli yasal işlemler başlatılacaktır. *

"Ben hep sana yenildim Ada. Senden gidemiyorum, ama sana gelemiyorum da ."

Lapis Yayınları aracılığıyla kitap olmuştur ✨🧡🖤 ... Ceviz Ağacı Mahallesi'nin gölgesi bahar ayında yeryüzüne dokunurken içerisinde bulunan yaşantılar da birbirlerine dokundu. Sıcacık insanların sıcacık mahallesine ve oradan da evlerinin içine misafir olduğumda çok küçüktüm ama anımsıyorum, çocuksu mutluluğum o kadar gerçekti ki içim içime sığmıyordu. Sonra büyüdüm ve onlara dahil oldum, onlara karıştım ve Ceviz Ağacı Mahallesi'ndeki ağaçların şekline girdim. Aşk bir diken gibi tırmandığım ağaçların dallarından tenime doğru uzanıp bedenimi baştan sonra doğru keserken gözlerimdeki sıcak yaşları yeryüzüne davet ediyordum. Aşık olacak kadar büyümüş, aşka düşecek kadar sersemdim. Ama mutluydum, Ceviz Ağacı demek mutluluk demekti. Ceviz ağacı demek buralarda, tepesindeki çalıkuşu demekti. Ve ben... Kızıl Çalıkuşu'ydum. .... Onların aşkı dillendirilemeyen bir lanet gibi içlerinde dağlanırken mahalleye düşen yağmur damlalarına arkadaşlık etti. Sonra mahallenin açık pencerelerinin birinden usulca bir şarkı yükseldi ve Ceviz Ağacı'na yayıldı. "O gözler bana eskisinden yabancı, Gönlümdeki bu sevda hiç bitmeyen bir acı." ... Bu isimle yazılan ilk kurgudur. Kapak için birkadehsevgi-'ye teşekkürler. Tüm Hakları Saklıdır, kurgu tamamen yazara aittir ve çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Mine MUTLUÇAY, otuz yaşında arşiv memuru kendi bedeninden büyük giyinen şişe gözlükleri kitap kurdu sessiz halleriyle çevresi tarafından çok sıkıcı bulunan biriydi. Tarih seven Yeşilçam karakterleri ile büyümüş kendi halinde bu kadının iki yıldır tek derdi vardı. O arkasından söylendiği gibi kız kurusu olarak ölmeyeceğiydi. Ne yapıp edip, ömrü boyunca yetecek o TEK GECE'yi yaşayacaktı. Türkan MUTLUÇAY dikkat çekici güzel bir kadın ama bugüne dek erkek arkadaşlarında hep bir şeylerin eksikliğini yaşamış bir türlü ilerisini getirememişti. Bir yıl önce İspanya'ya gerçekleştirdiği bir iş seyahatinde aklını başından alan adamla geçirdiği o TEK GECE ile pişmanlık mı yaşıyordu, iyi ki yaşadım mı diyordu bir türlü karar veremiyordu. O adamın yüzünü de yaşadığı muazzam dakikaları unutmak istedikçe aklından çıkaramıyordu. Mehmet ÖZYAŞAR & BARAN MAÇOĞLU hayatlarına TEK GECE için girmiş iki kadının peşinden gidip hayatlarına dahil mi edeceklerdi, yoksa önlerine mi bakacaklardı. Wattpad de bu isim ile yayımlanan ilk ve tek hikayedir. Çalınma durumunda yasal yollara başvurulacaktır.

Yetişkin okurlar için uygundur.🎟️ Çocukluk aşkı konuludur 🔖 Ya şimdi ya sonra, o gün edildi intikam yemini. Ben en karanlık gecenin ölümcül etkisiyle sabahlara kadar boğuşurken güneş hala orada doğuyordu. Daha ne kadar bu sabırla kalabilirdim bilmiyordum. Namlusu kalbimizin üstüne tutulan silahı alıp intikamı almalı mıydı?

İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi? Doğru. Fakat eksik. İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır. Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etrafına toplardı kendi tebaasını. Ben ve benim gibi çocukların sevgi cumhuriyetine karşı, zorbaların korku imparatorluğuydu aslında durum kısaca. Diyelim ki bir zamanlar çocuktuk. Biz de, onlar da. Lisede de mi çocuktuk? Türlü türlü oyunlar kurarken de mi çocuktuk? İnsanların hayatlarında unutamayacağı anılar bırakırken, hafızalarından kazıyarak silmek istemelerine rağmen bunu başaramıyor oluşlarının sorumlusu olurken de mi çocuktuk? Tuvalete kilitlerken, okulun önünde alay konusu ederken, yapmadıkları şeylerle suçlarken ve hatta manipüle ederek kendilerinden bile şüphe etmelerini sağlarken de mi çocuktuk? Değildik. Ne biz ne de onlar. Bunu inkar edecek insanın vicdanı sorgulanmazdı zaten.

"Benden nefret ediyorsun. Ama bana ait gibi gözüküyorsun." Keskin, kısık bakışlarının altında gerildiğimi hissettim. Bakışları alev alev yanan bir kömür kadar sıcak ve bir o kadar karanlıktı. Emir Cihandar'a ait olmak. Bir eşya gibi değil, bir esir gibi değil, bir intikam gibi değil. Bir duygu gibi, bir dokunuş gibi, bir ruh gibi. Tehlikeyle parıldayan kara gözlerine bakarken, "Sana ait değilim," diye bastırdım. Bakışları vücudumu ağır ağır inceledi. "Gözüküyorsun dedim, öyle olduğunu iddia etmedim." "Edemezsin zaten." Sanki bakışlarıyla soyuyormuşcasına ateş saçan irisleri bedenimden gözlerime çıktığında güç oradaydı. "Eğer iddia edersem zaten..." Sırtını doğrultup geniş, yapılı vücudunu öne doğru eğdi. "Aksine hiçkimsenin gücü yetmezdi." Alttan gözlerimin içerisine bir yangını başlatır gibi baktı. "Mira Alemşah, eğer benim olsaydın. Değil tüm dünya, sen bile kendini benden alamazdın." #eslaf ••• Wattpad'de ESLAF adında ilk yazılmış hikayedir.

"Öyle güzelsin ki..." diye fısıldadı dolgun dudaklara doğru. Kadın, adamdan işittiği sözleri yutkunarak dinledi. Çünkü adamın sesindeki o boğuk tını, onu tekrar baştan çıkarmak için en basit sebepti. "Güzelliğini," Eliyle kadının terden yanağına yapışmış siyah saçlarını geriye itekledi. "Nasıl ifade edebilirim, bilmiyorum."

"Her insan kendi kaderini yazar kim bilirdi ki aynı kaderi yaşayacaklarını"

Solmuş çiçekler, Ölmüş umutlar, Çalınmış hayatlar Hapis edilmiş ruhlar... Kin, nefret ve intikam. Bir kadın vardı varlığı bu üç duygudan oluşan ve bir kadın vardı, varlığı çektiği acılardan ibaret olan.