Sıkılmış canların yeridir. ★ A N K E T L E N D İ N ★

Bana nefesini ver, kalbimden kalbine sonsuz adımlar atayım. Bitmeyecek gecelerimize bir kadeh kaldıralım ve gülerek, severek, birbirimizi parçalarcasına sevişelim. Diz kapaklarını ellerimle tutup bacaklarını açayım; cennetine ürkek bir giriş, dudaklarımdan süzülen en güzel sessizlikler. Çığlıklarında gizlediğin bizi, nasıl oldu da bu ellerle beni baştan çıkardığını anlat bana. Yatağımda bir bahçe yarat; ayaklarından yeryüzüne hayat gelsin; bize, ban- sadece bana.

"Senden ne istedi?" Ellerini kollarımın iki yanına koyup beni duvardan ayırdı. Benden bir cevap alabilmek için doğrudan gözlerime bakıyordu. Endişeliydi ama kelimelerinin altında yatan öfkeyi de hissedebiliyordum. "Para." Ellerinden birini omzumdan çekip boynuma getirdi. Parmaklarını az önce Greg'in kaba ve büyük ellerinin olduğu yerde kibarca gezdirirken gözleri de endişeyle parmaklarını takip ediyordu. Yakınımda değildi. Vücudu vücuduma değmiyor ya da nefesi dudaklarıma çarpmıyordu ama boynuma dokunan parmakları bile tüm vücudumun alev alması için yeterliydi. "Seni evine götüreceğim. Ailenle konuşup güvende olduğundan emin olmak istiyorum." Tekrar gözlerime baktığında kafenin arka sokağını aydınlatan ışık sayesinde parlayan yemyeşil gözlerinde bir kez daha benim için duyduğu endişeyi görebilmiştim. Kalbimin Greg'ten korktuğum zamanda olduğundan daha hızlı atması normal miydi?

Devenir l'ombre d'elle même. Oublier qui elle était est la seule solution que Kara a trouvé. Tout son monde a disparu. Kara Danvers a disparu. Kara Zor-El a disparu. Supergirl a disparu. Pourtant les souvenirs eux n'ont pas disparu. Tout le monde se souvient. Supergirl est encore mentionnée, murmurée au coin des rues, ses exploits sont racontés aux enfants le soir. Elle n'existe plus mais elle est restée un symbole d'espoir très fort. La ville ne va pas bien non plus. Elle meurt, tout comme l'âme de son héroïne disparue. Les gens commencent à arrêter d'espérer le retour de la fille d'acier. Plus personne n'y croit. Après tout elle a disparu depuis des mois. Si elle voulait vraiment revenir elle serait déjà là. C'est ce que disent les gens. Une seule personne n'a pas arrêté de croire en son retour. Elle sait au fond d'elle que National City retrouvera sa lumière perdue, elle le sent au fond d'elle. Cette personne s'appelle Lena Luthor. Une Luthor à la recherche d'une Super. Tout le monde la croit folle. Même ses amis qui sont principalement la famille de Kara. Alors pour leur prouver qu'elle a raison, pour leur prouver que ce jour arrivera un jour, elle continue de chercher. Elle a l'impression de chercher une aiguille dans une botte de foin jusqu'au jour où un nouvel individu fait son apparition à National City. Quelque chose qui ressemble à une ombre agit la nuit, remettant de l'ordre dans la ville. Les gens l'appellent l'Ombre. Personne ne l'a vraiment vue. On sait seulement qu'elle existe, qu'elle fait le bien dans la ville. Lena va alors se lancer dans une quête perdue pour trouver l'identité de cette ombre. (oui je sais le résumé est badass... guidée par l'inspiration comme on dit )

"Golly! Where are my manners? I'm Kara! Kara Danvers!" Kara said, beaming at Lena. Lena felt her heart stop at the sheer brilliance of her smile. "I'm- I'm really sorry for what happened out there- I- Mon-El thought it'd be funny to take Winn's wand and- well that wasn't fair and- I'm rambling aren't I?" She laughed. "I'm Lena." Lena said quietly, staring at her lap. "Lena Luthor."

This is the final chapter of the Being Miss Mills trilogy. I highly recommend you read that one first and then The Guardians of Magic and then this story otherwise you will be lost. Regina has vanished but now there is a woman named Roni who looks just like her living in Seattle. Emma is convinced that Regina is out there somewhere and she will find her and introduce her to their new baby daughter. But August has other plans to keep them apart. (I don't own any characters from OUAT) Swanqueen forever! Mature.

A very chill Jenlisa fanfic :))