Arin Akartuna için bazı şeyler önemsiz olabilirdi. Belki de her şey önemsizdi. Yalnızca soğuğu dışında. Arin Akartuna, soğuğunda yaşam buluyor, soğuğuna adıyordu yaşamını. Soğuğu kaçışıydı. Soğuğu her şeyden daha fazla yuvası olmuştu her zaman. Eksiklerini soğuğuyla gizlerken doğrularını soğuğuyla ortaya çıkartıyordu. Arin Akartuna için tek doğru soğuğuydu. Arin Akartuna soğuğun ta kendisiydi. Bunun farkına vardığında, önü kesilemez bir yolculukta bulacaktı kendini. Kendini ve peşinde sürüklediği soğuğunu. --- Vaktiyle, vücudumu ısıtan gözyaşlarım şimdi buzdan bir kaleydi kimsenin ardını göremediği. Etrafımdaki her şey gibi.