Her zaman olduğu gibi odamda oturmuş bilgisayarımda kitab okurken, sağ tarafımda birden bir gariplik his ederek oraya doğru baktım. Bir de ne göreyim! Yatağımdan biraz uzak olan çalışma masamın dibinde bir geçit açılmış. Bunu nereden bildiğimi sorarsanız tabi ki,okuduğum fantastik hikayelerden biliyorum. Geçit çok garip görünüyordu. Mavi renkte bir daire dönerken içindeki renk beyaz renkti. Geçit tahmini iki insanın geçebileceği boydaydı. İçimden sonunda, sonunda gerçek oluyor demek. Böyle hep istediğim hayallerim, hemen bu yeni macera yatırmalıyım dedim. Hiçbir şey düşünmeden kendimi fantastik dünyaya atacağım. Eşyaları toplayıp okul çantama koydum, hiçbir şey düşünmeden ailemi geride bırakarak geçitin içine kendimi attım. Hikayelerdeki gibi güçlerimi geliştirebilirsem zaten bir geçit açıp kendi dünyama yeniden geri döneceğimi düşünüyorum -------------------------------------------- -wattpad da ilk buzul ejder soy kitabidir. -Tüm hakları yazara ayrıdır çalınma ve kopyalama gibi durumlarda yasal işlem başlatilacakdir. başlanğic: 20.07.2020 Macara #1-11.09.2020 alem #1-26.06.2021 Usda #1-12.06.2021

01.11.2009 Bugün güneşin battığı gün. Bugün bir kızın yüzünden gülümsemesinin alındığı gün... "Babacığım, babacığım..." Cennetin güzelliği cehenneme bulaşmış. Ölüm hiç bu kadar güzel olmamış. Babacığım diyor babacığım... Ölüyorum neredesin? Lavinia... Ölüm çiçeğim, ölüyoruz ve hâlâ sırtımızı yasladığımız bir dağımız yok. Lavinia... Ölüm çiçeğim, öldürdüler kız çocuğunu. Biz çoktan büyümüşüz de haberimiz yok. Ah lavinia... Ölüm çiçeğim, hayat diye sızlanırken 5 harf kadar değerimiz olmamış, ağlayanımız yok. Lavinia, lavinia, lavinia... El salla, solan bir yaprağın daha düştü cehennemin köklerine. Ölüm çiçeğim... El salla biz veyl ettik kendimizi. El salla, gidiyoruz. & 🌟Wattpad'de RUHUMUN DOLUNAY'I adlı ilk kitaptır🌟 Tasarım~@theguldesign

Silinen Anıları tek hatırlayan eğer sadece deli gibi atan kalbiniz ise en çok yarayı da kalbiniz alacak. Elleri ceplerinde, gece karası gözlerini etrafta gezindirip en son gözlerimde durdu. "Ee bu boş evde mi yaşıyorduk biz?" Her bir eşyasını özenle seçtiğimiz her bir noktasında hatıralarımızın olduğu boş eve umutsuzca baktım. "İnanması güç belki imkansız ama bu ev bizim evimiz duvarlarını beraber boyadık mobilyalarını beraber seçtik bak şu duvar anı duvarımızdı bizim resimlerimiz vardı,her gittiğimiz yerde fotoğraf çekinir buraya asardık. " Akmakta olan göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Onun iri elinden tuttum ve salondaki boydan camın önüne getirdim. Saatlerce gözlerimi ayırmadan onu izlediğim en güzel zamanlarımızın geçtiği ama onun belki de bir daha hatırlayamayacağı evimizin en güzel köşesindeydik. Ben onun hatıralarına sığınırken o beni aklından silmişti. Aklında tek kalan şey ikizi Egenin katili olmamdı.

*MİSB Tanıtım* Geçmişinin yanıp kül oluşuna şahit olan bir kız çocuğu...Evini, şehrini, ülkesini elinde geçmişinden ona kalan birkaç etrafı yanmış fotoğrafla birlikte elinde tuttuğu mavi renkli kot bir ceketle birlikte terk etmişti. Hayat erken yaşta bazı gerçekleri bu kız çocuğuna göstermişti, acıyı en kötü şekilde tadarken...Birini kaybetmenin nasıl bir eksiklik olduğunu da yine tarif edilemeyecek kadar can yakıcı bir şekilde öğrendiği de bir gerçekti. Elinden alınan gün ışığına inat,karanlık tarafta kendi gün ışığını yaratan bu kız çocuğu yıllar sonra terk edip gittiği evine, şehrine, ülkesine geri dönüyordu. Tek farkla giderken kimsesi olmayan, kimsenin adını dahi bilmediği bu coğrafya onun gelişini büyük bir coşkuyla karşılıyordu. Hayat işte nerden nereye dedirtiyordu insana... *** Sadece uzaklaşmak için bilmediği sokaklara sapıp, vazgeçtiği ya da vazgeçmek üzere olduğu hayallerini, geleceği düşünüyordu bu delikanlı. Aniden soğuk hava yüzünden afiş asarken titrediğini gördüğü siyahlar içinde ki bır kıza ceketini vermişti. Acısı yüzünden uyuşan kalbinin ilk defa attığını hissederken olanlara kendisi bile inanmıyordu. Annesi yüzünden aşkın zerresine bile inanmazken, kendini bu kızın peşinde önce sinirle yere atılan bir kağıt parçasını alırken, sonra bilmediği bir ülkede kocaman bir seminer salonunda bulmuştu. Yapmam dediği ne varsa yaptırmıştı hayat bu delikanlıya. *** İşte bu kız çocuğu ve delikanlı , bir dövmemin hikayesinin, iki parçasıydı...Sokak ortasında uçuşan bir kağıdın üzerinde ki çizimin, yıllar sonra bir araya getirdiği kanadı kırık iki kelebektiler. Bu hikaye daha bir çok kişinin gerçeklerinin, bir kaç kelimeye , ya da bir iki renkli kalemle resmedilmesini anlatıyordu...Kurulan ya da yanıp yıkılan evlerin içinde ki yaşanmışlıkları, oradaki insanları

Gizemli olan ev mi? Zaman mı? Yoksa insan mıydı? Elime bir hançer tutuşturdu. Bronzdan yapıldığını düşündüğüm bu sade hançer belki de malikânedeki en eski nesneydi. Ürpertiyle birlikte bir hançere bir de Robert Amca'ya bakarken içimden "Bütün tarikat hikâyeleri kanlı biter" diye tekrarlıyordum. Hıristiyanlar bile kan dökülmeden günahların affedilmeyeceğine inanıyorlardı. Şimdi benden kanımı akıtarak gizli bir ayine katılmam isteniyordu. Sıradan bir Havva iken Eva olmuş, dünyanın en eski ve gizemli ailesi Addisonlar'ın içine düşmüştüm. Gizem belki de damarlarımda geziniyordu. Ya da aşktan, malikâneden ya da anıtlardan kaynaklanıyordu. Peki tüm bunların Göbekli Tepe ile ne alakası vardı? İlk insanlardan günümüze Addison Ailesi ritüellerini değiştirmemiş ve beni içine sürüklemişti. Sonumun ne olacağını merak ediyordum. "Sükûnet Serisi" üçlemesinin ilk kitabı olan SESSİZ ile nefes kesen bir koşturmaca başlıyor. Kitabı bitirmeden uyuyamayacağınız için okumaya başlayacağınız saate özen gösterin.

Susanın gönlü har içinde kor Olur. Vicdanımın bağıran sesi susmuyor. Gönlüm yol çeker lakin, ayaklar yorgun. Gönül bin beter yorgun...

Derslerin başlamasına on gün kala Bursa'ya geldik, hem şehri keşfetmek hem de eğlenmeyi amaçlayarak. Ama tabiki beklediğimiz gibi olmamıştı, daha geldiğimiz gün benim çantamı motosikletli biri gasp etti. Direnmem üzerine hızla çekmesi düşüp kolumu incitmeme sebep oldu. Yardım için gelen orta yaşlarda bir abi önce hastaneye gitmemiz gerektiğini söyleyerek yakın bir hasteneye görürdü. Çekilen film sonucu hemen çıkmıştı, kırık yoktu neyseki. Sonrasında soluğu karakolda aldık . Uzun bir bekleyişin ardından gelen iki polis memurunun ifadelerimizi alınmasından sonra komserin sesi duyunca arkamıza baktık; "Ne yaptınız Selim bakıldı mı mobese kameralarına?" "Amirim motosikletin plakası yok şahsın da yüzünde maske var pek bir şey çıkacak gibi durmuyor." Elif'in yavaşça eğilip kulağıma ; "Kızım bu ne? komserler; beyaz saçlı, orta boylu, göbekli olmaz mı? Bu resmen best model off turkey. " dedi. Dirseğimi Elif'in boşluğuna doğru vururken, genç komser duymuş olacak ki tebessüm oluştu yüzünde. "Valizlererinize bakılırsa yeni geliyorsunuz Bursa'ya. " " Evet öğrenciyiz, üniversite için geldik. Hoşgeldin dedi bize Bursa." dedi muzip gülüşle Elif.