Gerçek Ailem. "Kalbi atmaz ama nefeste almaz, Gözlerini açmaz ama yüreği de susmaz, Ruhu hiç kanamaz ama ağlamayı da bırakmaz, Başını çevirip onlara bakar ama gerçek ailesinden haberi olmaz..." Ben Günce Kara, bir kere bile gülemeyen ama kendi derdine de dert demeyen bir insanım. Kalbim kırıktır ama ruhum derli topludur benim, gözüm yaşlıdır ama yerindedir merhametim. "Solan çiçekleri yeniden canlandırmak için onu kökünden koparmak gerek. Bende yeniden canlanabilmek için her şeyi baştan yazmaya karar verdim." Günce KARA. -.- Not: Esinlenilme ya da çalınma durumunda yasal işlemler başlatılacaktır. Kitaba saygı duymanızı rica ederim. :)

Doğa Yalçın 20 yaşında üniversite 2.sınıf öğrencidir. Sakin hayatı annesinin evlenmesi ile son bulur.

Hayatımın 8 yıl önce bittiğini düşünüyordum. Ondan geriye yalnızca hayallerim, kolyem ve kırılan kalbim kalmıştı. Hiçbir çıkış yolu yoktu. Tünelde öylece kalakalmıştım. Ta ki o güne kadar. Gerçekler su yüzüne çıktığında zedelenen kalbimi onarabilecek bir hayatımın olabileceğini fark ettim. Beni eskiden sevildiğim kadar sevebilecek insanlar varmış, bunu öğrendim. Aniden gördüğüm şey ile gözlerim kamaştı. Işıktı o, evet, yıllar önce sönen umudumun ışığı. Tünelin çıkışından içeriyi aydınlatıyordu. Belki de babam giderken beni emanet edebileceği insanlara güvenerek gitmişti, kim bilir? -•- Hikayeyi aceleye getirmemeye çalışarak yazıyorum, bu yüzden eğer bazı yerler çok sıkarsa bunu saygı çerçevesinde belirtirseniz sevinirim. Böylelikle olay akışını daha iyi verebilirim. Bu benim ilk kitabım, eğer bir kusurum olursa mazur görün lütfen. Herkese iyi okumalar!

Aile-asker kurgusu✨️ 🪷 Gözlerime bakmaya devam ederken sordu. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" kafamı aşağı yukarı salladım. "Abim!" dedim gür bir sesle. "Abimsin sen benim!" Afalladı. Ona, sen uzaylısın desem bu kadar şaşırmazdı hani. "Ne?" dedi. "Nil ben. Kardeşinim!" 🪷 07.09.24✨️ #aile 1 12.09.24✨️ #gençkurgu 1 21.08.2024🍭

abilerim kurgusu, erkek versiyon. Bu kurgu reenkarnasyon içerir! 🐈⬛ Deniz'in, Egemen olarak yeniden doğduktan sonra hayalinde ki resme kavuşma hikayesi. 🐈⬛ Küfür ve argo içerebilir emin değilim.🍼

Kanserin son evresindeyken yalnız hayatım son bulacaktı. Bedenimin tükendiğini hissediyordum evet, ölüyordum ya da öldüm sandım, hayatımın devrime uğradığını çok sonradan fark edecektim.

Sert, kavgacı, kaba saba, ailesine bile pek gülmeyen bir adam 3 yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

Abi kurgusu. Bir gitsem de kurtulsam. Duracaksam da bir sen durdursan. -Tamamlandı-

Küçük kız, elindeki papatyaya konan kelebeğe kocaman olmuş gözlerle baktı. "Anne bak keyebek" İçten bir şekilde gülümsedi genç kadın. Parkın az ilerisindeki banklardan birine oturmuştu. kelebeğin konduğu yerden uçmasıyla kaşları çatıldı küçük kızın "Keyebek! Buyaya gey hemen" diye bağırıp kelebeği kovalamaya başladı "Yağmur! Çok uzaklaşma" diye seslendi kadın kızının arkasından. Yağmur yaşıtlarına göre fazla enerjikti. Karı koca "Hep böyle kalırsa Allah yardımcımız olsun" diye geçiriyorlardı içlerinden Kadının yüzündeki tebessümü bölen şey ise karnında hissettiği ani sancıydı. Buna anlam veremedi. Doğuma daha 3 ay vardı ve bu sancı hiç normal değildi Sancı her saniye katlanarak arttı. Kadın yerinde iki büklüm olurken dudaklarından dökülen inlemeye engel olamadı "Ahh!" Çevredeki üç beş insan kadının etrafında toplanırken onun bakışları kızını aradı. Neredeydi bu kız?! "kanaması var!" diye bağırdı çevredeki kadınlardan biri Doğum için daha çok erkendi Acı katlanılmaz bir hâl alırken bilincinin yavaş yavaş kapandığını, gözlerinin karardığını hissetti...

On yedi yaşında evlerinde çalıştığım kişiler tam karşımda durup, bana gerçek ailem olduğunu söylüyordu.